Toυ Γ. Λακόπουλου
Το σόφισμα «θεωρώ αναξιόπιστο να γίνουν εκλογές κάτω από αυτές τις συνθήκες», δείχνει πολιτικό μπλακ άουτ. Σε αυτές τις συνθήκες αποτυγχάνει η κυβέρνηση , σε αυτές πρέπει να φύγει.
Είχε δώσει το ΚΙΝΑΛ ψήφο εμπιστοσύνης στη σημερινή κυβέρνηση; Όχι.
Τότε τι νόημα έχει η διευκρίνιση του Νίκου Ανδρουλάκη ότι ψηφίζει την πρόταση μομφής εναντίον της, αλλά δεν θέλει εκλογές;
Εφόσον μια κυβέρνηση πρέπει να καταψηφιστεί, το φυσικό προσδοκώμενο από την αντιπολίτευση είναι οι εκλογές.
Ας μην αποδίδουμε κακές προθέσεις. Η απειρία οδηγεί τον πρόεδρο του ΚΙΝΑΛ σε κατάσταση ασταθούς ισορροπίας. Υπό την πίεση που του ασκεί το σύστημα Μητσοτάκη.
Οι καλύτεροι αρθρογράφοι του συντονίσθηκαν σε μια μπούρδα: ότι τάχα ο στόχος του Τσίπρα με την πρόταση μομφής δεν είναι να φέρει σε δύσκολη θέση τον Μητσοτάκη, αλλά τον Ανδρουλάκη.
Άρα ο «στόχος» πρέπει να στραφεί εναντίον αυτού που τον στοχεύει. Δίπλα στον Μητσοτάκη που εξ αρχής τον κάλεσε να κάνει «υπεύθυνη αντιπολίτευση». Κατά του …Τσίπρα προφανώς.
Αλλιώς θα του διαλύσει το κόμμα -όπως έκανε με τον Σταύρο Θεοδωράκη όταν στις Πρέσπες εγκατέλειψε την «υπευθυνότητα».
Αυτή την εποχή φουσκώνουν τα πανιά του Ανδρουλάκη με ούριο δημοσκοπικό αέρα.
Εκτός από την πολιτική εξήγηση, υπάρχει και η αριθμητική: αν δεν πέσει δημοσκοπικά ο Τσίπρας, πως θα συντηρηθεί η «διψήφια διαφορά» υπέρ του Μητσοτάκη;
Ο- Κρητικός- πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ μέχρι στιγμής δεν αγοράζει το φτηνό κρέας, που συνήθως καταλήγει στα σκυλιά.
Κινείται στο ιστορικό ρεύμα του κόμματός του: απέναντι στη Δεξιά και τους Μητσοτάκηδες. Παρότι αποφεύγει να σημαδέψει προσωπικά τον Πρωθυπουργό και ξέχασε το «Μαξίμου ΑΕ» της Φώφης.
Υπερψηφίζει αυτονόητα την πρόταση μορφής του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, αλλά στο κρίσιμο αίτημα των εκλογών διαχωρίζει, αντιφατικά, τη θέση του.
Ίσως αισθάνεται ανέτοιμος να πάει στην κάλπη με το κόμμα που παρέλαβε.
Προτού αποφασίσει τι θα κάνει με τους Παπανδρέου, τη φιλο-Μητσοτακική συνιστώσα Λοβέρδου, τα βερεσέδια και τους λοιπούς σκελετούς στο ντουλάπι, είναι ρίσκο.
Αλλά στην πολιτική η διστακτικότητα εξελίσσεται σε αυτογκόλ.
Στη βράση κολλάει το σίδερο της ηγετικότητας του ηγέτη. Αν τώρα που είναι τα βλέμματα στραμμένα επάνω του δεν βάλει πλάτη να φύγει η κυβέρνηση που και ο ίδιος θεωρεί επιζήμια, πότε θα το κάνει;
Για τον Ανδρουλάκη οι εκλογές είναι το κομμάτι που λείπει από το παζλ που θα τον αναδείξει ως «κανονικό» πολιτικό αρχηγό: ο ρόλος στη Βουλή.
Τώρα είναι σαν τους τιμωρημένους προπονητές που μανατζάρουν την ομάδα από την εξέδρα.
Λογικά έπρεπε να βιάζεται για να φορέσει τη κοινοβουλευτική τήβεννο και να μπει αυτοπροσώπως στο φυσικό χώρο της κοινοβουλευτική αντιπαράθεσης
Αλλά αυτό προϋποθέτει εκλογές . Το σόφισμα «θεωρώ αναξιόπιστο να γίνουν εκλογές κάτω από αυτές τις συνθήκες» δείχνει πολιτικό μπλακ άουτ.
Σε αυτές τις συνθήκες αποτυγχάνει η κυβέρνηση , σ’ αυτές πρέπει να φύγει.
Στον κοινοβουλευτισμό, γίνονται εκλογές και σε καιρό πολέμου…
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
