Του Παναγιώτη Τζανετή
Φρέσκα κουλούρια. Μετά την εκλογή του κ Ν Ανδρουλάκη η ανασύσταση του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου θα ήταν η ασφαλέστερη λύση για το καθεστώς αλλά συναντά πρακτικά προβλήματα.
Κατ’ αρχάς ο τρισκατάρατος δεν κυβερνά οπότε θα πρέπει η εκ νέου δαιμονοποίηση του να αφορά σε αναμνήσεις από το κυβερνητικό του παρελθόν ή έστω σε αναμνήσεις από το κυβερνητικό του μέλλον.
Επιπλέον, αποτελεί φαντασιοπληξία ένα σχέδιο «αντιπολίτευσης στην αντιπολίτευση», δεδομένων των έντονων κοινωνικών αγωνιών. Δεν γίνεται με την πανδημία σε νέο ρεκόρ θνητότητας, με την ΕΛΠΙΔΑ, με τον Φουρθιώτη, με την πρωτοφανή ακρίβεια, με το δελτίο της Πυροσβεστικής να αναφέρει καθημερινά θανάτους από την προσπάθεια θέρμανσης με επικίνδυνα μέσα, με το αφήγημα των διεθνών προστατών μας στα ελληνοτουρκικά να καταρρέει με πάταγο.
Παρά τις «κεντρώες βλέψεις» του κ Μητσοτάκη αποτελούν πλέον την κυβερνητική επικοινωνιακή dream team, ακραίοι όπως οι Άδωνις & ΑΦΟΙ, η κα Βούλτεψη κά. Κι οι ασυναρτησίες δίνουν και παίρνουν. Από τον ΣΥΡΙΖΑ που έφερε τα μνημόνια και την διασωλήνωση εκτός ΜΕΘ, στην on camera δήλωση ότι δικαιούται να λέει ψέματα ο Πρωθυπουργός για τον τουρισμό πήγαμε πρόσφατα στο δεν πρέπει να σας απασχολούν οι νεκροί και στην λεωφόρο Κατεχάκη ως ξένη επικράτεια. Δελαπατρίδηδες εν αποδρομή!
Είναι τόση η αγανάκτηση στους ψηφοφόρους του κ Μητσοτάκη που ο πειρασμός είναι μεγάλος ώστε να μην προσπαθήσει το ΚΙΝΑΛ να επωφεληθεί. Μόνο ένας υπάλληλος θα κινείτο διαφορετικά και γι’ αυτό ακριβώς δεν προτιμήθηκε.
Το κυριότερο εμπόδιο είναι ότι οι ευαγγελιζόμενοι την αναζωογόνηση του ΚΙΝΑΛ θυμούνται πολύ καλά το τι απέδωσε η προσάρτηση τους ως παρακολούθημα της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου. Τέλος και στην Ευρώπη θεωρείται μια τέτοια λύση ντεμοντέ
Για όλους αυτούς τους λόγους προτιμώνται φρέσκα κουλούρια κι όχι οι αναμνήσεις από το μέλλον (*)
Πεδίον Δόξης Λαμπρό
Το ΚΙΝΑΛ ευνοείται από το momentum και την απλή αναλογική που δεν ψήφισε. Ακόμη κι αν θεωρήσουμε πως τα λεγόμενα «εθνικά» εξαιρούνται της πολιτικής αντιπαράθεσης για λόγους ανωτερότητας, προς τι η αμηχανία στα υπόλοιπα;
Αν το ΠΑΣΟΚ διαθέτει ακόμη πολιτικό καταπίστευμα οφείλεται στην απώτερη κι όχι στην πρόσφατη μνήμη κι αυτό πριν από οτιδήποτε άλλο λέγεται ΕΣΥ. Παρακολουθώντας την θυσία επ’ ωφελεία του ιδιωτικού τομέα και το διαγούμισμα του από ορκισμένους εχθρούς του, ο υπερασπιστικός ρόλος του ΚΙΝΑΛ στην μετα-Φώφη εποχή είναι μάλλον αμβληχρός.
Κι όμως δεν έχει να φοβηθεί τίποτε από την συμμετοχή σε κοινή αντιπολιτευτική δράση σε ένα πεδίο που και σήμερα διαθέτει εξειδικευμένο δυναμικό στο οποίο συχνά στηρίζονται κι άλλα κόμματα. Η κα Λινού από την μία κι ο κ Τούντας από την άλλη, αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα ενώ στα κρίσιμα βιοηθικά ερωτήματα που ανέδειξε η πανδημία, θυμίζω ότι οι Γερμανοί είχαν Προέδρο της δικής τους Εθνικής Επιτροπής Βιοηθικής, τον κ. Σπύρο Σημίτη.
Πολλοί αγνοούν ότι ακόμη κι η πρόταση για εθνικό συντονιστή πανδημίας ακούστηκε πρώτα υπό την ηγεσία της Φώφης, προτού καν διατυπώσει ο κ Τσίπρας την δική του περί κοινής πολιτικής και κοινού υπουργού Υγείας
Τούτων δοθέντων, ο τακτικισμός του «πίσω από τους άλλους, δεν έχει φασαρία», φαντάζει παράδοξος. Το τακτικό πλεονέκτημα τω κεντριζόντων ήταν ανέκαθεν η άκοπη γοητεία της ‘μετριοπάθειας’. Κάτι τέτοιο εξασφαλίζει μεν την επιβίωση, εμποδίζει δε την διάκριση. Επιπλέον κάνει τον αμφίσημο λόγο περί μομφής να φαίνεται ασυνάρτητος, εκτός εάν καλεί τους βουλευτές της ΝΔ σε αντικατάσταση εν πλω Αρχηγού (στην παρούσα Βουλή).
Αποστρογγυλώσεις
Στην προσπάθεια του ο νέος Πρόεδρος να τηρήσει ίσες αποστάσεις στο θέμα της συνταγογράφησης vs. διατίμησης των PCR, λησμόνησε ότι η δωρεάν συνταγογράφηση ήταν πρόταση της αείμνηστης Γεννηματά.
Ξένισε η «αποχρέωση» του προέδρου της ΠΟΕΔΗΝ κ Γιαννάκου, που κατέστη στόχος απειλών μετά τις καταγγελίες του για την λεγόμενη VIP ΜΕΘ του Ευαγγελισμού. Λες και δεν υπήρξε στέλεχος τους, εξ απαλών ονύχων.
Ο πολιτικός ανταγωνισμός ΝΔ – ΚΙΝΑΛ για τους ψηφοφόρους άνω των 60 ετών οδήγησε συχνά σε διαγκωνισμό γύρω από θέσεις που ακούγονταν θελκτικές γι’ αυτό το ακροατήριο. Στα πλαίσια του χάσματος γενεών υπήρξαν ακόμη και σκηνές ηλικιωμένων ανθρώπων, ευτυχώς λίγων, που χειροκροτούσαν από τα μπαλκόνια τους τον ξυλοδαρμό νέων στην πλατεία Νέας Σμύρνης. Όμως αυτά φαντάζουν πια εντελώς ξεπερασμένα στην εποχή της ανοσίας της αγέλης.
Τώρα που οι ηλικίες αυτές, αναδεικνύονται στους μεγάλους χαμένους από την στροφή σε πολιτική ανοσίας αγέλης και αντιμετωπίζουν απροκάλυπτα επίδειξη ηλικιακών διακρίσεων (ageism) στις κλίνες ΜΕΘ, το ΚΙΝΑΛ σιωπά για την πολιτική ανοσίας αγέλης αντί να είναι ο επισπεύδων.
Επίλογος
Τέλος, πόσο νέα μπορούν να γίνουν τα πράγματα όσο συνεχίζεται το άγος της νοβαρτιάδας; Ίσως χάθηκε κι εδώ μια ευκαιρία διαφοροποίησης από το παρελθόν, που την απέτρεψε ο άχθος αρούρης της παράταξης.
(*) Εριχ φον Νταίνικεν (1968) εκδ ΗΡΙΔΑΝΟΣ
ΑΠΟ ΤΟ TVXS