Του Γ. Λακόπουλου
Αν το Σεπτέμβριο του 2015 κάποια “κονγκλάβια” στη συντηρητική παράταξη, δεν είχαν κάνει την εκτίμηση ότι ο αρχηγός που εκλεγόταν μετά την ήττα Μεϊμαράκη στη ΝΔ, θα ήταν “ενδιάμεσος” και δεν άφηναν τις αρχαιρεσίες στα “λιμά”, ο Νίκος Δένδιας θα ήταν υποψήφιος πρόεδρος. Ακόμη και με την Ντόρα Μπακογιάννη αντίπαλο κατά πάσα πιθανότητα θα επικρατούσε. Και η ΝΔ σήμερα θα ήταν άλλο κόμμα, με διαυγή ιδεολογία και ανοιχτούς ορίζοντες.
Ο Δένδιας εκφράζει ταυτόχρονα την καραμανλική κεντροδεξιά και την ανάγκη για ανανέωση, έχει καλό βιογραφικό, συμπαθή σκηνική παρουσία και κοινοβουλευτική επάρκεια. Οι λανθασμένες εκτιμήσεις του 2015 όμως, επέτρεψαν στον Αντώνη Σαμαρά να ραδιουργήσει και να οδηγήσει τον εκλεκτό του Κυριάκο Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ, ανακτώντας έτσι -δια της επιβολής του Άδωνι Γεωργιάδη σε θέση αντιπροέδρου- την εσωκομματική ηγεμονία.
Ο γιος του Κώστα Μητσοτάκη είναι φτερό στον άνεμο μπροστά τον ιντριγκαδόρο Μεσσήνιο που δεν δυσκολεύθηκε να του επιβάλει τη πολιτική του- από το Μακεδονικό μέχρι την μετατροπή της ΝΔ σε συνήγορο του στο σκάνδαλο Novartis. Άλλωστε όταν στήριξε τον πρώην υπουργό του για την ηγεσία, διακήρυσσε παντού ότι του… ανέθεσε να συνεχίσει την πολιτική του και να τον “δικαιώσει”.
Αυτό συμβαίνει αυτή την περίοδο: ο Κυριάκος Μητσοτάκης στρατεύθηκε στην κομματική νομιμοποίηση του διπλού ανοσιουργήματος Σαμαρά, όταν δημιούργησε πρόβλημα στη χώρα ως αποτυχημένος υπουργός Εξωτερικών με το Μακεδονικό και ανέτρεψε την κυβέρνηση του κόμματός του, ως εκπρόσωπος των “διαπλεκόμενων συμφερόντων” κατά τις καταγγελίες του πατρός Μητσοτάκη.
Απέναντι σ’ αυτή τη “δικαίωση” Σαμαρά από τον νεομητσοτακισμό που μετακυλίει όλο και πιο δεξιά τη ΝΔ στάθηκε ο Νίκος Δένδιας στη Βουλή, στρεφόμενος ευθέως και ουσιωδώς κατά της Χρυσής Αυγής:
“ Αρνούμαι να τοποθετηθώ επί ενστάσεως κόμματος που φέρει τον αγκυλωτό σταυρό! Αρνούμαι τους εθνοκάπηλους, αρνούμαι αυτούς που στο παρελθόν πρόδωσαν τον τόπο, την Μακεδονία, το έθνος και τον λαό!” .
Κανείς άλλος από τη ΝΔ δεν έχει μιλήσει έτσι μέχρι τώρα για το νεοναζιστικό μόρφωμα. Αντίθετα το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης βαρύνεται με το άγος των υπογείων επαφών του συστήματος Σαμαρά με τους Χρυσαυγίτες Παππά και Κασιδιάρη.
Με τον Άδωνι και τον Βορίδη στο ρετιρέ του κόμματος η ΝΔ του Κυριάκου όρισε την αντιπαράθεσή της με τη Χρυσή Αυγή πρωτίστως στο πεδίο της ψηφοθηρίας. Ουσιαστικά ενσωμάτωσε εθνικιστικές αντιλήψεις της νεοναζιστικής ομάδας για να προσελκύσει ένα συγκεκριμένο κοινό στην κάλπη της-και μάλλον το αντίθετο πέτυχε.
Απέναντι σ’ αυτή την πολιτική και ιδεολογική έκπτωση στάθηκε στη Βουλή ο Νίκος Δένδιας και έγινε ο πρώτος από τη ΝΔ που χειροκροτήθηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν μια σκηνή σαν αυτές που θα έπρεπε να υπάρχουν συχνά στο Κοινοβούλιο και την πιστώνεται προσωπικά.
Προεκτείνοντας τη σημασία της θα μπορούσε να πει κανείς ότι με τον Δένδια επικεφαλής της ΝΔ τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά στην πολιτική σκηνή. Η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση θα παρέμενε ένα μεγάλο κεντροδεξιό κόμμα που θα διεκδικούσε την κυβέρνηση -και προφανώς κάποια στιγμή θα την έπαιρνε- με τις καθαρές θέσεις της, τις ιδέες της και την περιφρούρηση των ιδρυτικών αξίων της από τη εκ δεξιών εισβολή.
Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος τάσσεται κατά των συλλαλητηρίων, αντιμάχεται την πρακτική και τη φασίζουσα ιδεολογία της ακροδεξιάς, διαχωρίζεται από τους σαλταδορισμούς και τις κραυγές του Άδωνι, παρακάμπτει τον ρεβανσισμό του Βορίδη, απορρίπτει την μετεμφυλιακή ρητορική και την “ανδρική σχολή” του Σαμαρά και τελικά ξεπλένει την υποταγή του Μητσοτάκη σ’ αυτά τα φαινόμενα.
Ο Νίκος Δένδιας είναι ευπρεπής και συγκροτημένος, εκφράζει αυθεντικά την παράταξή του, αντιπολιτεύεται την κυβέρνηση με αυστηρό πολιτικό λόγο, αλλά με επιχειρήματα και ξέρει να οριοθετει και να βγάζει μπροστά την πραγματική ΝΔ. Αν μη τι άλλο, αυτό του δίνει προβάδισμα για τη μετά Κυριάκο εποχή… προβάφισμ ττο