Toυ Γ. Λακόπουλου
Οι θέσεις των αντιπροέδρων του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος είναι δέκα – για να βολεύονται κόμματα από πολλές χώρες. Μία από αυτές είχε σκοπό να διεκδικήσει η Ντόρα Μπακογιάννη.
Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η κυρία δεν είχε το προφίλ. Όπως και πριν από ένα χρόνο και κάτι μήνες δεν είχε τις προϋποθέσεις για επίτροπος. Έχασε και τις δύο θέσεις. Εξ αιτίας του Αντώνη Σαμαρά, επιμένουν οι άνθρωποί της.
Κανονικά η Ντόρα έπρεπε να ζητάει τα ρέστα από τον πρώην πρωθυπουργό. Αυτός έριξε κυβέρνηση της ΝΔ στην οποία η ίδια είχε κεντρικό ρόλο, προετοιμάζοντας και τον εαυτό της για να διαδεχτεί τον πατέρα της ενδεχομένως.
Δεν πρόλαβε εξ αιτίας ενός πολιτικού τον οποίο ο ίδιος ο Μητσοτάκης είχε αναδείξει -ως αντίβαρο στον ισχυρό της εποχής Μιλτιάδη Έβερτ φυσικά- τοποθετώντας τον σε καίρια υπουργεία, παρ’ ότι δεν είχε εμπειρία ούτε για το υπουργείο Οικονομικών, ούτε πολύ περισσότερο για το υπουργείο Εξωτερικών. Τελικά ο Σαμαράς λειτούργησε σαν Νέμεσις για τον Αποστάτη του 1965.
Σ’ αυτό το σκηνικό η Ντόρα δεν βγήκε από το παιχνίδι. Έφτιαξε τον μηχανισμό της και το 2009, που έφυγε ο Κ. Καραμανλής, είχε τη ΝΔ στο τσεπάκι της. Τότε αποδείχθηκε ότι στην πολιτική εκτός του ότι δεν πρέπει να κάνεις λάθη, σαν αυτά που έκανε η ίδια, δεν πρέπει και να πιάνεσαι μπόσικος. Έχοντας καλή συνεργασία με τον Καραμανλή, ως υπουργός Εξωτερικών του, θα μετρούσε γνώμη της περισσότερο από του πατέρα της, για την άρση του βέτο προς τον Σαμαρά που χρεοκόπησε με την Πολιτική Άνοιξη και αναζητούσε δρόμο επιστροφής στη ΝΔ. Η Μπακογιάννη δεν αντέδρασε και τελικά τον βρήκε μπροστά της ως αντίπαλο και την κέρδισε. Άβυσσος η ψυχή του νεοδημοκράτη.
Την άνοιξη του 2010 τάχθηκε υπέρ του Μνημονίου. Ο Σαμαράς τη διέγραψε, ίδρυσε δικό της κόμμα, αλλά το 2012 απέτυχε και ήταν η σειρά της να ζητήσει επιστροφή στη ΝΔ. Ωστόσο τα πράγματα στην ουσία συνέχισαν να είναι με το μέρος της. Ο διαγραφέας της υιοθέτησε τη δική της στάση απέναντι στο Μνημόνιο. Ποτέ όμως δεν την δικαίωσε. Την άφησε εκτός κυβέρνησης, δεν της μίλησε ποτέ ως πρωθυπουργός και μπήκε και σφήνα στην οικογένεια δίνοντας υπουργείο στον αδελφό της.
Ήταν άδικο, αλλά η Ντόρα δεν μίλησε. Περίμενε πως θα μετακομίσει στις Βρυξέλλες ως επίτροπος. Ο ίδιος ο Σαμαρά δεν της το έταξε ποτέ, δεν είχαν επαφή άλλωστε. Υπήρχαν όμως μεσολαβητές για την επιστροφή της που το εγγυήθηκαν. Ο τότε πρωθυπουργός τους άδειασε. Κι επειδή η Ντόρα ήταν βαρύ όνομα και είχε όλα τα προσόντα για επίτροπος, βρήκε κάτι ισοδύναμο: με τον Δημήτρη Αβραμόπουλο δεν μπορούσε κανείς να τον κατηγορήσει.
Έτσι, ο Μεσσήνιος δαίμονάς της της χάλασε και αυτό το σχέδιο στο βάθος του οποίου υπήρχε και η μετακόμιση του γιου της Κώστα Μπακογιάννη στην Α΄ Αθήνας. Παρεμπιπτόντως, η τότε κυβέρνηση δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον να προωθήσει την Ντόρα, έστω ως αουτσάιντερ , για της θέση της Λαίδης Αστον για τις εξωτερικές σχέσεις της Κομισιόν που κατέληξε τελικά στην Ιταλία. Ο Σαμαράς συνέχισε να την εκδικείται, για κάτι που δεν του έκανε.
Αυτή η εκδίκηση κατά τους Ντορικούς της ΝΔ συνεχίζεται. Με την παρασκηνιακή παρέμβαση των Σαμαράδων οι Γερμανοί ήταν της εμπιστοσύνης της για μια θέση αντιπροέδρου στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα – παρ’ ότι ο Μεϊμαράκης ως πρόεδρος το προώθησε. Δεν είναι τίποτε σπουδαίο, αλλά είναι μια ψιλοδικαίωση για μια πρώην υπουργό Εξωτερικών. Άλλωστε η τελευταία φορά που η ΝΔ είχε αντιπρόεδρο στο ΕΛΚ ήταν με τον Κ. Καραμανλή.
Αντί να πάρει τη θέση βρήκε και τον μπελά της. Της την έπεσε ο Μανόλης Κεφαλογιάννης που ενδιαφερόταν για τη θέση και έκρινε ότι θα έβγαινε, αν τον πρότεινε ο Μεϊμαράκης. Γιατί κατά τον ίδιο ‘είναι ιδιαίτερα αγαπητός ανάμεσα στα στελέχη του ΕΚ σε όλα τα επίπεδα της πυραμίδας του και η εκλογή του ήταν προδιαγεγραμμένη γιατί η αναγνωσιμότητα του και η αποδοχή του στην Ευρώπη είναι πάρα πολύ μεγάλη’.
Δικαίωμά του. Αλλά, όπως και αν το μετρήσει κανείς, το πολιτικό εκτόπισμα της Ντόρας είναι μεγάλο. Όσα και αν της καταλογιστούν χρειάζονται ένα φορτηγό για τους Κεφαλογιάννηδες. Για καλύψουν τον χώρο που πιάνει πολιτικά. Από την κομματική πλευρά όμως φαίνεται ότι η ‘κατάρα’ του Σαμαρά είναι ανίκητη.
