Η “ανάγκη κάθαρσης του δημόσιου βίου”: Το μήνυμα του Κώστα Καραμανλή, η Νέα Δημοκρατία -που δεν υπάρχει πια- και ο Κυριάκος Μητσοτάκης

Του Νίκου Λακόπουλου

Η λιτή ανακοίνωση του Κώστα Καραμανλή με την οποία ανακοίνωσε την απόφασή του να μην είναι υποψήφιος στις επόμενες εκλογές -λίγες βδομάδες πριν- και να ολοκληρώσει την κοινοβουλευτική του διαδρομή είναι ένα σιωπηλό πολιτικό μήνυμα.

Ο Καραμανλής δεν αποχωρεί από την πολιτική, αλλά από την Βουλή και στηρίζει -πάντα!- την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και την παράταξη -που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής -υπενθυμίζει πιθανόν σε όσους το έχουν… ξεχάσει.

Αυτό το “πάντα” είναι πιθανόν όλα τα λεφτά της ανακοίνωσης αν διαβαστεί όπως πρέπει: ο Κώστας Καραμανλής απέφυγε να αναφέρει οτιδήποτε για τον Κυριάκο Μητσοτάκη -και για… κάθε Μητσοτάκη.

Πιθανόν όμως η υπενθύμιση ότι την παράταξη ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής -κι όχι άλλος- είναι μια νύξη που επιτείνεται από την απουσία αναφοράς στον Μητσοτάκη.

Προφανώς το μήνυμα είναι στην ίδια την απόφαση -να μην είναι υποψήφιος σε μια κρίσιμη στιγμή. Ο Καραμανλής δεν στηρίζει τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Θα μπορούσε να κατέβει υποψήφιος στις εκλογές και να αποχωρήσει μετά από αυτές.

Θα μπορούσε τουλάχιστο να πει δυο λόγια για την κυβέρνηση Μητσοτάκη – κι όχι για κάθε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας που υποστηρίζει π ά ν τ α -δηλαδή και πριν και μετά τον Μητσοτάκη.

Η ανάγκη να πει σε μια ανακοίνωση λίγων λέξεων πως είναι “πιστός στην ιστορία της, την ιδεολογία, τις αρχές και τις αξίες της» ενδέχεται να σημαίνει πως άλλοι δεν είναι πιστοί και μπορεί να απειλείται η ιδεολογία και οι αρχές της.

Ακόμα περισσότερο οι αξίες της.

Μια σιωπηλή ανακοίνωση, μια ηχηρή απουσία

Η απουσία του πρώην πρωθυπουργού από τα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας χωρίς να αποχωρεί από την πολιτική, αλλά μόνο από την Βουλή είναι τεράστιο πλήγμα για τον Μητσοτάκη.

Ένα μεγάλο τμήμα των Καραμανλικών μπορεί να πάρει το σήμα ως αποχή από τις εκλογές ακολουθώντας τον ηγέτη τους. Αυτός είναι ο λόγος που ο Κυριάκος Μητσοτάκης έσπευσε να δηλώσει πως “θα είναι παρών στη μεγάλη εκλογική μάχη που ξεκινά» -πιθανόν στην …αφισσοκόληση, γιατί άλλη παρουσία δεν προκύπτει από πουθενά.

Η απόφαση του Κώστα Καραμανλή ελήφθη καθώς ο Γιώργος Καρατζαφέρης έπιασε δουλειά ως “Νέστορας” της παράταξης και φίλος της οικογένειας Μητσοτάκη -αν και τον είχε αποπέμψει ο πρώην πρωθυπουργός.

Η Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη -που φτάνει ως την Κεντροαριστερά κατά τον ίδιο- κινδυνεύει να γίνει, όπως έδειξε η περίπτωση Πάτση, ένα κόμμα τυχοδιωκτών και καριεριστών με άξονα την εξουσία και το ταμείο που βρίσκεται σε σύγκρουση με τις αρχές του κόμματος του Καραμανλή.

Η συγκολλητική ουσία αυτού του κόμματος -μαζί με την νομή της εξουσίας-είναι ο ίδιος ο Μητσοτάκης που πέτυχε να επανεχοποιήσει την Δεξιά.

Η τίμια Δεξιά αναζητά σε άλλα δεξιά κόμματα την ψυχή και την συνείδησή της. Είναι η ώρα που ο Κώστας Καραμανλής -εγγυητής της ενότητας- αποφασίζει να θέσει τέρμα στην κοινοβουλευτική του διαδρομή.

Αν ήταν για αποχώρηση από την πολιτική, μάλλον δεν θα αρκούσε μια λιτή ανακοίνωση και δεν θα γινόταν δυο μήνες πριν τις εκλογές -όπου κρίνεται το μέλλον του Μητσοτάκη.

Αν τις χάσει θα βρεθεί -όπως υπόσχονται το δεύτερο και τρίτο κόμμα- μπροστά σε ΄΄ενα ειδικό δικαστήριο ως εχθρός της δημοκρατίας που καταστρατήγησε το Σύνταγμα και έκανε κάτι ελεεινό όπως οι υποκλοπές.

Η ανάγκη “κάθαρσης” του δημόσιου βίου

Ο Μητσοτάκης -για τον οποίο κάποτε θα μιλήσει η Δικαιοσύνη- μένει πλέον ακάλυπτος και θα αντιμετωπίσει την αντίδραση στο κόμμα του και την αμφισβήτηση ακόμα κι αν κερδίσει τις εκλογές.

Φυσικά θα πρέπει να παραιτηθεί αν τις χάσει -πράγμα που δεν είναι βέβαιο ότι θα κάνει- και οι εκλογές έτσι κι αλλιώς θα ανοίξουν τον ασκό του Αιόλου.

Υπάρχουν πολλοί “εξόριστοι” από το κόμμα του Μητσοτάκη -καραμανλικοί- κυρίως- που βλέπουν το κόμμα τους να ενοχοποιείται και περιμένουν την επιστροφή -αρνούμενοι να μετακινηθούν σε άλλο κόμμα.

“Κάθαρση” το ονόμασε ο Κώστας Καραμανλής στα Ανώγεια όταν χαρακτήρισε νοσηρό κι ανόητο το σκάνδαλο των υποκλοπών.

“Το να προκλήθηκαν τα γεγονότα αυτά από κυβερνητική πρωτοβουλία είναι εκτός από αντιδημοκρατικό και παράνομο, τόσο πέρα από κάθε όριο νοσηρής φαντασίας και πολιτικής ανοησίας που είναι αδιανόητο.

Παραμένει όμως επιτακτική η ανάγκη να ξεκαθαριστεί ποιοι και με ποια δικαιολογία ζήτησαν κάτι τέτοιο και ποιοί και πώς το ενέκριναν. Η επίκληση του απορρήτου σε τέτοιες περιπτώσεις υποτάσσεται στην ανάγκη κάθαρσης του δημόσιου βίου.

Όλα στο φως λοιπόν και από εκεί και πέρα απαραίτητες και με διακομματική συνεργασία οι διορθώσεις του θεσμικού καθεστώτος που διέπει και την άρση του τηλεφωνικού απορρήτου αλλά και την εν γένει λειτουργία των μυστικών υπηρεσιών. Αυτά τα στοιχειώδη για να αποτραπεί η περαιτέρω απαξίωση των θεσμών”.