Του Τάκη Ψαρίδη
Επιδεικνυόμενος έρωτας! Έρωτας του αφόρητου κλισέ και του θεάματος. Έρωτας επιμελώς ατημέλητος προς όφελος μιας επιτηδευμένης δημοσιότητας.
Κάποιοι «δικαιωματιστές» και πολίτικαλ κορέκτ που καιροφυλακτούν διαρκώς δαχτυλοσηκωμένοι να επιβεβαιωθούν επικρίνοντας, μιλούν για το δικαίωμα ενός αχαλίνωτου έρωτα και μιας ασυγκράτητης καψούρας που σπάει τα στερεότυπα. Ότι, το να χορεύεις ζεμπέκικο με προτεταμένη κοιλιά και πίνοντας μπύρες είναι κόντρα στα πρότυπα! (sic)
Όμορφη και σέξι είναι και η κοιλίτσα και καλές οι μπύρες, όμως αυτό δεν αποτελεί κόντρα στα πρότυπα. Στην ακρότητα της αυτή η αντίληψη οδηγεί και στο πάει κόντρα στα πρότυπα κάποιος που χορεύει ζεμπέκικο περδόμενος.. (καμία σχέση με το ζεμπέκικο τα συγκεκριμένα κουνήματα τεστοστερόνης του καλού ηθοποιού)
Θα μπορούσα να δεχτώ, στο πλαίσιο ενός έργου τέχνης, ακόμα και την αφόδευση επί σκηνής ως κόντρα στα πρότυπα και πράξη αντίστασης. Όμως, ποια τέχνη συντελείται πάνω σε μια καψουρόπιστα γεμάτη πανέρια και πεταμένες γαρδένιες;
Όταν ξέρεις ότι σε παρακολουθούν οι κάμερες και ότι αυτό που κάνεις θα γίνει βάιραλ, τότε κάθε δημόσια έκφραση του έρωτα και της καψούρας αυτομάτως μετατρέπονται σε εμπορεύσιμο θέαμα. Όπως οι γελοίες προτάσεις γάμου στις τηλεοπτικές εκπομπές μπροστά στις κάμερες που μας κάνουν να ξερνάμε..
Όσοι έχουν βιώσει τον έρωτα στην πραγματικότητα (όχι φυσικά μέσα απ τα βιβλία και το σινεμά) υποκλίνονται μπροστά στον αχαλίνωτο έρωτα και επιθυμούν να τον ξαναζήσουν και να τον ζουν για πάντα. Και προφανώς είναι δικαίωμα του καθενός να εκφράζει όπως γουστάρει τον έρωτα του. Αρκεί να μην τον πουλάει.
Θα πρέπει κάποιοι «δικαιωματιστές» λοιπόν, να μάθουν να ξεχωρίζουν την τέχνη απ το θέαμα. Τον αληθινό έρωτα από την εμπορευματοποίηση του και την πώληση του θεάματος του.
Το θέαμα δεν είναι τέχνη ούτε έρωτας. Το θέαμα, έλεγε ο μεγάλος Ντεμπόρ, στην «κοινωνία του θεάματος», δεν είναι ένα σύνολο εικόνων, αλλά μια κοινωνική σχέση διαμεσολαβημένη από εικόνες.
Προφανώς δεν τους ψέγουμε γιατί είναι ερωτευμένοι. Αντιθέτως. Ψέγουμε το θέαμα και όχι τα πρόσωπα. Ψέγουμε την πώληση του έρωτα. Γιατί αρνούμαστε να πωλείται αυτό που νιώσαμε και εμείς. Που είναι δικό μας, ιερό και αληθινό όταν δεν πωλείται στους πάγκους του λάιφ στάιλ και της αγοράς. Που νιώθουμε να παραβιάζεται και να εξευτελίζεται απροστάτευτο μπροστά στις αδηφάγες κάμερες και στα φώτα της δημοσιότητας..