Του Αντώνη Παπαγιαννίδη
Ενόσω όλοι θα χωνεύουμε το τι διαδραματίστηκε – και τι, ακόμη, μας περιμένει! – στην Κορυφή και στο Εurogroup της 22ας Ιουνίου, κάτι πιο διαβρωτικό κινείται κάτω από την επιφάνεια.
Αναφερόμαστε στις αντιθετικές συγκεντρώσεις στην Πλατεία Συντάγματος (της Τετάρτης 17/6 και Πέμπτης 18/6, ύστερα της Κυριακής 21/6 και Δευτέρας 22/6).
Οι αρχικές συγκεντρώσεις στήριξης προς την Κυβέρνηση και την διαπραγματευτική της προσπάθεια – τον Φεβρουάριο/Μάρτιο, ας πούμε – είχαν προσλάβει έναν χαρακτήρα ενωτικό, πάντως συμπαράταξης/στήριξης.
Τώρα, όμως οι δίδυμες εκδηλώσεις ήταν αντιθετικές, ακόμη-ακόμη αντιπαραθετικές. Στο Σύνταγμα, που κάποιοι το φαντασιώνονται περίπου σαν Ευρω-Μαϊντάν, άλλοι θεωρούν ότι αναβιώνουν μνήμες Αγανακτισμένων του 2011…
Αφήνουμε κατά μέρος την άγαρμπη (πώς θάταν αλλιώς!) διαχείριση της Ζωής – πλην αν διώξει απο πάνω της την ευθύνη… – για απαγόρευση της πρόσβασης στον περίβολο της Βουλής ειδικά στους διαδηλωτές της Ευρωπαϊκής στράτευσης (κι ας ήταν πρόδηλα έξω από τα νερά τους, ως «διαδηλωτικό υλικό»…).
Αφήνουμε και το ότι απ” όλους τους πολιτικούς αρχηγούς (πρωθυπουργούς και αρχηγούς κομμάτων), ο μόνος που τόλμησε να πάει χθες στο Σύνταγμα ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Ο 95χρονος Μητσοτάκης.
Και μένουμε στην υπερπροθυμία με την οποία άρχισαν οι δυο πλευρές – ας πούμε οι Μαχητές κατά των Μνημονίων (να δούμε τι θα αποκάνουν τώρα, αν τελικά υπάρξει συμφωνία…) και οι Υπερασπιστές της Ευρωπαϊκής Πορείας (να δούμε κι ετούτοι τι θα ψηφίσουν, άμα υπάρξει συμφωνία…) – να μετράνε το πόσοι ήταν οι περισσότεροι. Και οι πιο δυναμικοί. Και οι πιο έντονοι.
Ε, λοιπόν, ενώ οι δυο πλευρές μετρούσαν τις 3 ή 6 χιλιάδες τους και την ένταση του ενθουσιασμού τους στο Σύνταγμα, ανάμεσα στις δυο δίδυμες διαδηλώσεις 21/6 και 22/6 είχαν δηλώσει συμμετοχή 28.000 άτομα (προσήλθαν κάπου 15.000) στο Ολυμπιακό Στάδιο.
Για να γιορτάσουν το Colour Day Festival, με ινδική ρίζα και με ενθουσιώδη συμμετοχή νέων/παιδιών. Δεν λέει κάτι κι αυτό;