Του Γ. Λακόπουλου
Ας προσπαθήσουμε να δούμε από απόσταση το ανάγλυφο της χώρας αυτή την περίοδο .
-Από τη μια διογκώνεται ο κίνδυνος να τραβήξει σε μάκρος η αξιολόγηση. Αυτό συμπαρασύρει τις προοπτικές ανάκαμψής που περιμένουν όλοι για το 2017 και τελικά στα μέσα του 2018 θα καταγραφεί απλώς η αδυναμία της χώρας να υπερασπιστεί τη θέση της στη Ευρωζώνη, με συνεπακόλουθα που δεν θέλουμε καν να ξέρουμε. Θα είναι το τέλος του ευρωπαϊκού ονείρου που επέβαλε, σχεδόν βιαίως, στη χώρα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής…
-Από την άλλη η είναι ορατή η διευρυνόμενη ένταση του κοινωνικού θυμού που οδηγεί όλο και περισσότερους πολίτες στην αποδοχή αντικοινοβουλευτικών και αντιευρωπαϊκών αντιλήψεων, με κίνδυνο αποδιάρθρωσης του πολιτικού συστήματος, ενίσχυσης της ακροδεξιάς και των λούμπεν σχημάτων όταν στηθούν οι κάλπες. Με τελικό αποτέλεσμα την ακυβερνησία και συνεπακόλουθα που επίσης δεν θέλουμε να ξέρουμε. Θα είναι η αρχή του εφιάλτη του μας περιτριγυρίζει από το 2012.
-Ανάμεσα σ’ αυτά τα δυο ενδεχόμενα που δείχνουν να περιμένουν τη χώρα σαν τη Σκύλα και τη Χάρυβδη, αναδεικνύονται ανατριχιατικά οι εθνικοί κίνδυνοι. Η Τουρκία απειλεί, οι στρατηγοι της κάνουν βόλτα στα Ιμια και οι Ελληνες ομοβαθμοί τους τους κοιτάζουν με τα .. κυάλια. Την ίδια στιγμή η χώρα βρίσκεται πάλι αντιμετώπη με την κριση εμπιστοσύνης των Ευρωπαίων- ορισμενοι την εχθρεύνται προκλητικά- τα ερεισματα της χάνονται και ο εξισσορροπητικός ρόλος του αμερικανικού παράγοντα εκλίπει. Ο ρόλος της στην περιοχή δεν υπολογίζεται πλέον απο τους γειτονές της.
Ανάμεσα σ αυτο το δραματικό τριγωνο αιωρείται η χειρότερη πολιτική ηγεσία που είχε η χώρα από τη Μεταπολίτευση. Σε μια Βουλή που μόνο για την ποιότητά της σύνθεσής της δεν μπορεί να υπερηφανευτεί. Δυο κόμματα, ένα που κυβερνάει και το άλλο που θέλει να πάρει τη θέση του, αντι να ενώσουν τις δυνάμεις τους ,αναπαράγουν καθημερινά το σκηνικό της πόλωσης και του διχασμού με κοκορομαχίες και αντιδικίες κατώτερες των περιστάσεων.
Βλέπουμε ότι δύο «μεγάλοι» πολιτικοί αρχηγοί σε δυο διακριτούς ρόλους, αδυνατούν να κατανοήσουν την ευθύνη τους απέναντι στις εξελίξεις και ρίχνουν εκατέρωθεν νερό στο μύλο της χειρότερής εκδοχής τους. Δεν αντιλαμβάνονται τη διάκριση ανάμεσα στην πολιτική αναμέτρηση για τη διακυβέρνηση της χώρας και τις προτεραιότητες της χώρας που απαιτούν, αν όχι συστράτευση, τουλάχιστον συνεννόηση.
Από τη μια ο Αλέξης Τσίπρας. Τραγικός ήρωας της διάψευσης των προσδοκιών από μια διακυβέρνηση τη Αριστεράς. Επικοινωνιακά επαρκής αλλά πολιτικά άπειρος. Χλεύη των ηττημένων ήδη και ηττημένος στις πιο κρίσιμες μάχες με τη διαπλοκή, με τις αρνητικές όψεις της καθημερινότητας.
Με την ιδεοληψία και την κομματική παθογένεια, με τα απλά και καθημερινά, αλλά και με τα μεγάλα ταυτόχρονα, με τα εσωτερικά και τα διεθνή. Ακολουθεί την οδό της απώλειας που χάραξε μόνος του, χωρίς καν να συναισθάνεται γιατί η ονομασία που τείνει να καθιερωθεί για το κόμμα του δε είναι ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Εξ αιτίας προσώπων που επέλεξε για τις κυβερνήσεις του, έφτασε στο σημείο να τον αντιμετωπίζουν σαν λωποδύτη οι κεκράκτες των λωποδυτών και να τον απειλούν με Ειδικά Δικαστήρια -και ας μην έχει κανέναν οικονομικό σκάνδαλο σε βάρος του.
–Από την άλλη ο αντίπαλός του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Συγκροτημένος, αλλά στο δημόσιο χώρο αδέξιος. Γόνος μιας πολιτικής οικογένειάς, για την οποία δεν υπάρχουν και οι καλύτερες μνήμες οσάκις βρέθηκε στα πράγματα, φλερτάρει αλαζονικά με την εξουσία, πάνω σε ένα σενάριο που γράφει, σκηνοθετεί και παίζει μόνος. Διεκδικώντας την επικράτηση ως αυτοσκοπό. Αρνούμενος να συμβάλει στο κόστος της αξιολόγησης.
Δηλώνοντας έτοιμος να κυβερνήσει χωρίς καν να αναλογίζεται ότι μπορεί να είναι αυτός που θα βάλει την ταφόπλακα σε ένα λάκκο που άνοιξε από χρόνια η ελληνική κοινωνία για το εαυτό της- υπό την επιστασία των πολιτικών που επέλεγε και την οδήγησαν στη χρεοκοπία – χάριν της πρόσκαιρης επικράτησής τους. Υιοθετώντας το ύφος και την τακτική του Γ. Παπανδρέου βαδίζει στα ίχνη του…
Με απλά λόγια τα προηγούμενα σημαίνουν: η χώρα βαδίζει προς έξοδο από το ευρώ και οι πολίτες προς συμπεριφορές κατάλυσης της πολιτικής ως μεθόδου οργάνωσης της κοινωνίας. Αλλά οι πολιτικοί ταγοί ερίζουν αποκλειστικά για την εξουσία, καθοδηγούμενοι από τον αταβισμό του διχασμού και των εμφυλίων που σημαδεύουν για δυο αιώνες το νεότερο ελληνικό κράτος.
Έτσι έχουν τα πράγματα αυτή τη στιγμή και μόνοι οι τυφλοί και οι φανατικοί εκατέρωθεν δεν τα βλέπουν.
Η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου βρίσκεται καθηλωμένη στο δόκανο μιας ανελέητης, προεκλογικής επιμονής μιας μερίδας της γερμανικής και ευρωπαϊκής συντήρησης -με επικεφαλής τον Σόιμπλε που παίζει παιχνίδια ισορροπιών με τη Λαγκάρντ. Ζητούν από την Ελλάδα – όχι από τον ΣΥΡΙΖΑ- περισσότερα από όσα μπορεί να κάνει -καθώς έκανε ήδη όσα όφειλε.
Η αντιπολίτευση Μητσοτάκη -και οι αξιολύπητοι ακόλουθοι της- μένει παγιδευμένη στην ακινησία της δημοσκοπικής αυτοεπιβεβαίωσή της και δεν διακρίνει ότι αν αναλάβει αύριο την διακυβέρνηση θα βρεθεί μπροστά στα ίδια προβλήματα. Θα έχει την ίδια αδυναμία να τα λύσει. Θα την ζητηθούν τα ίδια μέτρα και θα βρεθεί στο ίδιο αδιέξοδο.
Καθώς ο χρόνος τρέχει προς το σημείο πρόσκρουσης αυτός που έχει τον κωδικό του συναγερμού στα χέρια του είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Συναγερμός είναι η μεταφορά της ευθύνης για τη συνέχεια στους πολίτες. Δηλαδή άμεσες εκλογές. Επειδή μόνο ο Πρωθυπουργός αυτός μπορεί να πατήσει το κουμπί για εκλογές -είναι καιρός να το κάνει.
Αυτό δείχνει αυτοκτονικό και για τον ίδιο και για τη χώρα. Σε ποιες εκλογές να πάει αυτή την ώρα η κυβερνητική παράταξη και που να βρει χρόνο η χώρα να κάνει εκλογές, είτε πρόκειται με αυτές να αλλάξει κυβέρνηση είτε όχι; Αλλά μπορεί να αποδειχθεί και λυτρωτικό – όσο υπάρχει ακόμη καιρός.
Όπως τα κατάφερε ο Τσίπρας και έτσι όπως συμπεριφέρονται οι αντίπαλοί του, δεν υπάρχει άλλος δρόμος: εκλογές όσο ισχύει ακόμη η λίστα. Ώστε στην πορεία προ της κάλπη να λείψουν τουλάχιστον οι ολέθριοι ανταγωνισμοί μέσα στα μέσα στα ψηφοδέλτια των κομμάτων που θα επιδεινώσουν την κατάσταση. Αλλά και να περιοριστούν τα περιθώρια των «νταβατζήδων» να διαμορφώσουν τις δικές τους κοινοβουλευτικές ομάδες μέσα στα κόμματα -με τη δύναμη των ΜΜΕ που ακόμη ελέγχουν, παρανόμως- και να αναπαραχθεί η εικόνα που βλέπουμε εδώ και πολλά χρόνια.
Αφού ο ίδιος ο Πρωθυπουργός δεν είναι σε θέση να βγάλει πέρα το φορτίο εξόδου από την κρίση και αφού ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν βάζει πλάτη και το διεκδικεί ολόκληρο για λογαριασμό του, ας αναλάβουν οι πολίτες την ευθύνη να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους.
Αν θέλουν να συνεχίσει την προσπάθεια αυτή η κυβέρνηση- και στο μέτωπο της κρίσης και στο εσωτερικό- να δώσουν τη ευκαιρία να συνεχίσει με τρόπο που θα υποχρεώνει και τους υπολοίπους να τη στηρίξουν στα κρίσιμα θέματα.
Αν πιστεύουν ότι ο Μητσοτάκης θα βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο και θα εξυγιάνει το δημόσιο βίο ας πάρει αυτός τη σκυτάλη για να δείξει πόσο έτοιμος είναι και με ποιους ακριβώς έχει προετοιμαστεί.
Ακόμη και αν υπάρχει κίνδυνος οι πολίτες να οδηγήσουν σε ακυβερνησία με τις επιλογές τους, δικά τους και τα γένια δικά τους και τα χτένια. Έτσι κι αλλιώς όπως λέει ο -θυμόσοφος μερικές φορές- Ζαν Κλοντ Γιούνκερ: «Ως πρόεδρος της Κομισιόν έκανα περισσότερα και από όσα μπορούσα για τους Έλληνες, ας κάνουν τα υπόλοιπα μόνοι τους».
Στις Δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Οι άμεσες εκλογές προβάλλουν σαν λύση εκεί που έφτασαν τα πράγματα. Από τη μια η τυφλή αναμέτρηση των δυο κομμάτων, από την άλλη ο Σόιμπλε και από δίπλα η κοινωνική διολίσθηση σε ακραίες επιλογές, ορθώνουν φράγματα και δημιουργούν κάθε μέρα και νέους Γόρδιους δεσμούς. Ας αναλάβουν οι ενδιαφερόμενοι να τους κόψουν. Για τη δική τους ζωή πρόκειται σε τελευταία ανάλυση.
