Toυ Απόστολου Αποστόλου
Ο Βλαδίμηρος Σολοβιόφ έγραφε πως «υπάρχουν μυστηριώδη γεγονότα στην πολιτική ιστορία τα οποία δεν είναι παράλογα». Τα αποτελέσματα των εκλογών σόκαραν τους ηττημένους αλλά και τους νικητές. Οι ηττημένοι αναρωτήθηκαν γιατί πληρώνουν μια τόση μεγάλη αποδοκιμασία και οι νικητές δεν μπόρεσαν να καταλάβουν πως ήρθε ένα τόσο μεγάλο και απροσδόκητο ποσοστό ψήφων υπέρ τους.
Θα μπορούσε να μιλήσει κανείς ακόμη και για νοθεία ή για μυστικό αλγόριθμο που αλλοίωσε τα εκλογικά αποτελέσματα. Η απόσταση του πρώτου κόμματος από το δεύτερο ήταν τόσο μεγάλη (20 μονάδες) που δικαιολογημένα θα σκεφτόταν κάποιος ότι κάτι περίεργο συνέβη. Ένα τόσο μεγάλο ποσοστό διαφοράς μεταξύ των κομμάτων (πρώτου και δεύτερου κόμματος) το βρίσκουμε το 2021 στις προεδρικές εκλογές της Ουγκάντα και για την ακρίβεια εκεί υπήρχε μια διαφορά των 23 μονάδων.
Αν όμως κάνεις έναν έλεγχο βλέπεις τις μετακινήσεις των κομματικών δυνάμεων ή καλύτερα τις συσπειρώσεις και αποσυσπειρώσεις των κομμάτων και μπορείς να βγάλεις κάποια ισχνά συμπεράσματα. Το αποτέλεσμα των νέων διαμορφωμένων εκλογικών ισορροπιών δημιουργήθηκε από την απώλεια των 600.000 ψηφοφόρων (πραγματικά παράξενο) του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ οι οποίοι στεγάστηκαν σε άλλα κόμματα, χωρίς ωστόσο να έχει γίνει μια σοβαρή αποτίμηση.
Ο Έλληνας ψηφοφόρος φοβήθηκε την απλή αναλογική που εκ των πραγμάτων δημιουργεί συγκυβερνήσεις. Και αυτό γιατί έχει σιδερωθεί χρόνια (ο νεοέλληνας ψηφοφόρος) με τις αυτοδύναμες κυβερνήσεις γιατί εκείνες έχουν εγκαταστήσει την αδιαφάνεια και τη μαύρη αγορά του ρουσφετιού. Οι αυτοδύναμες κυβερνήσεις ταυτίζονται πλήρως με τους διορισμούς, τους κομματικούς στρατούς, τις πελατειακές σχέσεις, με μια εγκάρσια τομή που συνδέονται με το χώρο των διαμεσολαβημένων συμφερόντων.
Τα συμφέροντα αποτελούν αγωγούς ενός πατερναλιστικού πολιτικού μοντέλου, δηλαδή μιας νοοτροπίας ψευδο-προστατευτισμού της ατομικότητας, της συμμετοχικής ομάδας, των στελεχών, που διαπλέκονται κάτω από σχέσεις κόστους και ωφέλους με συγκεκριμένα συμφέροντα.
Ουσιαστικά τα συμφέροντα παραπέμπουν σε ένα βιολογισμό και σε μια βούληση η οποία είναι πλήρως παγιδευμένη στην προσωπική ή ομαδική ιδιοτέλεια. Όλη αυτή η κοινωνικό – πολιτική παθογένεια καλλιεργήθηκε για χρόνια μέσα από τις κυβερνητικές αυτοδυναμίες αναδεικνύοντας την ρουσφετολογία, το νεποτισμό, τον αριβισμό, τις κατανομές στις ανισόρροπες πυραμίδες της εξουσίας, αλλά και τον εκφυλισμό των κομμάτων, ως απαραίτητη εργαλειοθήκη για να ανακυκλώνεται η εξουσία.
Τρανό παράδειγμα του πατερναλιστικού μοντέλου αποτελεί η πολιτική εφαρμογή του μητσοτακικού καθεστωτισμού. Δημιουργεί ένα αίσθημα κανονικότητας με τα επιδόματα φτώχειας, ένα αίσθημα ασφάλειας εξυπηρετώντας ξένες γεωπολιτικές σκοπιμότητες και εισπράττοντας μόνο φραστικές εγγυήσεις για την Ελλάδα, παραχωρώντας όμως εθνικά συμφέροντα και αποψιλώσεις της άμυνας και ένα αίσθημα οικονομικής σταθερότητας με οικονομικές πολιτικές στηριζόμενες σε ατέρμονο εξωτερικό δανεισμό.
Στις επαναληπτικές εκλογές για τον Έλληνα ψηφοφόρο δε θα υπάρξουν άλλοθι. Η ψήφος του θα είναι και η τύχη του. Για αυτό καλείται να ξαναβρεί τα δημοκρατικά του αντανακλαστικά, να υπερασπιστεί τις ελευθερίες του και να αναζητήσει πολιτική αξιοπιστία από τα κόμματα. Ο μητσοτακικός καθεστωτισμός συνοδεύτηκε από έλλειψη δημοκρατίας (το είδαμε με την πανδημία) και από αλλοιώσεις της λειτουργίας του πολιτεύματος, το ζήσαμε με το παρακράτος των παρακολουθήσεων.
Και τίποτα δε φαίνεται να αλλάζει στις προθέσεις του μητσοτακικού καθεστωτισμού. Έτσι η ψήφος στη ΝΔ αποτελεί ψήφο υπέρ των πλειστηριασμών, υπέρ της ιδιωτικοποίησης της υγείας, υπέρ των πάρτι της κερδοσκοπίας, υπέρ των πολιτικών κάστρων και των βαρόνων της εξουσίας. Μάλιστα πολιτικός της ΝΔ, ο οποίος παραιτήθηκε με την τραγωδία των Τεμπών με την επανεκλογή του δήλωσε: «Τα κάστρα δεν πέφτουν με δημαγωγίες». Βλέπει άραγε την εκλογική του περιφέρεια ως Κάστρο του; Τα πολιτικά κάστρα λοιπόν είναι εδώ.
Οι μηντιακοί σπόνσορες του κ. Μητσοτάκη ήδη βάζουν και τα πολιτικά διλήμματα, εκεί δηλαδή όπου θα τρέξει και η κούρσα των δεύτερων εκλογών. «Μητσοτάκης ή ακυβερνησία;». Έβγαλαν από το χρονοντούλαπο της ιστορία το παλιό σύνθημα «Καραμανλής ή τανκ;» δείχνοντας πως η νέα σελίδα της ΝΔ, η νέα αρχή της, είναι εδώ με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Και συνεχίζουν με το σύνθημα «Ψηφίζουμε για αντιπολίτευση» κρίνοντας έτσι πως είναι δεδομένη η πλειοψηφία της ΝΔ, προτρέποντας παράλληλα τους ψηφοφόρους οι οποίοι δεν είναι κοντά στη ΝΔ να ψηφίσουν το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και να το καταστήσουν αξιωματική αντιπολίτευση.
Με άλλα λόγια με το παραπάνω σύνθημα μας λένε ψηφίστε ένα κόμμα ειδικού σκοπού που γίνεται σωσίβιο σωτηρίας για το σύστημα. Το ζήσαμε στη μνημονιακή εποχή με τη συνεργασία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, το είδαμε και με τη ψήφιση των νομοσχεδίων της ΝΔ (80% των νομοσχεδίων που έφερε η ΝΔ στη Βουλή ψηφίστηκαν από το ΠΑΣΟΚ ΚΙΝΑΛ).
Ο πολίτης θα επωμιστεί πρόσθετες ευθύνες και θα κληθεί να απαντήσει σε διλήμματα στις επαναληπτικές εκλογές. Όπως για παράδειγμα: Θα επιτρέψει η δημοκρατία να γίνει υπόθεση της μηντιοκρατίας; Να ολοκληρώνεται η δημοκρατία και να στηρίζεται στη μηντιοκρατία; Θα δεχθεί ο πολίτης να γίνει θύμα των δημοσιογραφικών πυθιών που με τους χρησμούς τους τον καλούν να παίξει στο παιχνίδι της ερμηνείας τους, μόνο και μόνο για να μπερδευτεί και να λειτουργήσει ως υπνωτισμένος στις εκλογές; Θα υποταχθεί στα μηντιακά ιεροεξεταστήρια; Θα δεχθεί τη διαφθορά των θεσμικών λειτουργιών;
Ας κάνει μια αρχή σήμερα ο πολίτης να απαλλαγεί από τον αυτιστικό κόσμο που αναπαράγει η φέϊκ πολιτική πραγματικότητα, η οποία ακυρώνει τη συμμετοχή, τον έλεγχο, την αντιπροσώπευση. Ας ξυπνήσουμε «γιατί τα σπέρματα της παρακμής και η άνθιση των σπερμάτων αυτών έχουν ήδη προχωρήσει πολύ» όπως θα έλεγε και ο Τζορτζ Κέναν.
Καθηγητής πολιτικής και κοινωνικής φιλοσοφίας