Του Τάκη Ψαρίδη
Η κάλπη της 25ης Ιουνίου είναι άδεια από ψηφοδέλτια και γεμάτη από τοξικότητα. Η αγοραία ανασυγκρότηση της κοινωνίας, που άρχισε με τα μνημόνια σχεδόν έχει ολοκληρωθεί. Το κοινωνικό σώμα δέχτηκε τις πιο βίαιες χειρουργικές επεμβάσεις με μοναδικό αναισθητικό τα κυρίαρχα μίντια. Όσο και αν ο βαθύς πόνος αντιμετωπίζεται με επικοινωνιακά αναλγητικά, η κοινωνική παθολογία έχει εδραιωθεί.
Τώρα πια ο ανταγωνισμός έχει εκπορθήσει δικαιώματα και κοινωνικές ευαισθησίες. Ο ατομικισμός κυριαρχεί και η κοινωνική αναλγησία έχει εκπορθήσει κάθε ενσυναίσθηση. Σαν να χάρηκε η Εύβοια που κάηκε. Σαν να χάρηκαν οι Σέρρες για τους νεκρούς στα Τέμπη. Σαν να χάρηκε η Δημοκρατία και το κράτος δικαίου για τον εξευτελισμό των θεσμών, τις παρακολουθήσεις και τις παρεμβάσεις στη δικαιοσύνη.
Οι διαχωριστικές γραμμές δεξιάς -αριστεράς καταργούνται και σβήνονται τα επικίνδυνα νοήματα. Η κοινωνία χωρίζεται σε ικανούς και ανίκανους, σε νικητές και ηττημένους. Ανασυγκροτήθηκαν ιδέες, επιθυμίες και προσδοκίες, δηλαδή ουσιαστικά το περιεχόμενο της ύπαρξης.
Νέοι τρόποι αναγνώρισης και κοινωνικής καταξίωσης εσωτερικεύονται μέσα από το νόημα του κυνηγητού της αγοραίας επιτυχίας και ο αγοραίος τρόπος ζωής αναδεικνύεται ως το μοναδικό ιδεώδες χωρίς εναλλακτική.
Όποιος λοιπόν δεν γνωρίζει ποιο είναι το σύστημα και δεν το αντιλαμβάνεται, ας αναστοχαστεί σε ποιο βαθμό όλα αυτά αποτελούν τον εαυτόν του και θα το μάθει.
Απέναντι σε όλα αυτά πρέπει να ανυψωθεί το αντίπαλο δέος. Αυτός είναι ο πραγματικός σκοπός της αριστεράς και σε αυτό οφείλει να σταθεί όρθια και να ανταποκριθεί. Αυτοί που νοιάζονται μόνο για το σπίτι τους, την επιβίωση και επιτυχία τους με την ανόρθωση των ποσοστών τους, ουσιαστικά ενισχύουν το σύστημα όσο και αν φωνάζουν εναντίον του. Γι’ αυτό και το σύστημα χειροκροτεί την «συνέπεια» και «εντιμότητα» των αγώνων τους.
Γιατί το σύστημα είναι μαρτυριάρικο. Ξέρει πολύ καλά τι φοβάται και το δείχνει και πρώτα αυτό πολεμάει. Γι’ αυτό και αξία έχει μόνο η θετική ψήφος σε αυτό που φοβάται το σύστημα και όχι η αρνητική. Αν λοιπόν υπάρχει κάποια ελπίδα αντίστασης στα ίδια και χειρότερα, θα φανεί στις 25 Ιουνίου και αυτό δεν λέγεται απαισιοδοξία αλλά αγωνιστικός ρεαλισμός.