Του Χρήστου Γκίμτσα
Δεν θέλω να είμαι απ’ αυτόν τον τόπο. Απλώς , να ζω εδώ. Να είμαι παραδείγματος χάριν ένας μετανάστης με πράσινη κάρτα που βρέθηκε σ’ αυτήν την χώρα, έτσι από τύχη.
Να μην θεωρώ δική μου υπόθεση όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου. Να μην με αφορά το χοιροστάσιο των τριακοσίων.
Να στερούμαι συνταγματικών δικαιωμάτων όπως αυτό της ψήφου, για να μην έχω την ευθύνη για τον εξευτελισμό. Να μην ανήκω στο ποιμνιοστάσιο τω ν άβουλων που εκχώρησαν το ανθρώπινο δικαίωμα της αυτοδιαχείρισης τους, στους αυτόχθονες και ετερόχθονες , ενίοτε αυτόκλητους γυρολόγους της πολιτικής.
Να μην έχω καμία ευθύνη για αυτούς που διαχειρίζονται την τύχη αυτής της χώρας από την αρένα που λέγεται βουλή, με τις τσέπες τους γεμάτες δύσοσμη λάσπη, πρόχειρη για κάθε χρήση.
Θέλω να νοιώθω ξένος , να βλέπω όλα όσα γίνονται γύρω μου και να λέω πως αυτά δεν με αφορούν, πως είναι υπόθεση αυτών που τους ανήκει αυτή η πατρίδα.
Να βλέπω και να νοιώθω την καταστροφή αυτής της χώρας και εγώ να λέω σηκώνοντας τους ώμους μου, πως είμαι περαστικός από εδώ. Να κοιμάμαι με την ήρεμη συνείδηση του αθώου για το έγκλημα.
Ευτυχώς που νοιώθω πως δεν είμαι από εδώ για να στεναχωριέμαι για ένα μέλλον που έρχεται, βγαλμένο από τον πάτο της κόλασης και να μην ανέχομαι τους πάσχοντες από ιδιωτεία και ιδιοτέλεια, αδηφάγους και λαίμαργους για εξουσία , ιδεολόγους του δόγματος, «εμένα εξέλεξε ο λαός», ο κατά πολλούς «αλάνθαστος»
Δεν θέλω να είμαι από δω για να μπορώ να αμφισβητώ αυτούς που ήλθαν «ως έτοιμοι από καιρό για την μεγάλη μάχη», με απαρχαιωμένους και ακυρωμένους χάρτες και με όπλα περασμένων αιώνων, απέναντι στα επιτελεία της Wall Street, του Lobby του Λονδίνου και της Σχολής της Φρανκφούρτης.
Κανείς ποιητής δεν φαίνεται να υπάρχει πια σ’ αυτόν τον τόπο για να φωνάξει: «ο καθείς και τα όπλα του».
Μονάχα «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι», που κραδαίνουν το εκλογικό βιβλιάριο , το μοναδικό τους όπλο μίας χρήσης και ελαχίστου βεληνεκούς, απέναντι σε πολλαπλά εξοπλισμένους.
Ευτυχώς που νοιώθω ξένος εδώ. Ένας ετερόχθων που σφίγγει στην εσωτερική τσέπη του σακακιού του , το διαβατήριο μίας άλλης , φανταστικής χώρας, έτοιμος να δραπετεύσει από την πραγματικότητα που δεν αντέχεται πια.
* Ο Χρήστος Γκίμτσας είναι γιατρός και συγγραφέας.
[email protected]
