Του Γιώργου Σταματόπουλου
Τον κύριο Δοξιάδη δεν τον γνωρίζω. Εσκασε μύτη πολιτικά τον τελευταίο καιρό στο πλαίσιο του ξεψαρώματος των δεξιών, που θέλουν να είναι και αυτοί παρόντες, να συμμετέχουν δηλαδή στο πολιτισμικό γίγνεσθαι.
Είναι, λέει, μαθηματικός, συγγραφέας, σκηνοθέτης. Καλώς. Τοποθετήθηκε και σε μια πολιτική θέση, να βοηθά ξέρω ’γώ στην ασφάλεια των ασυνόδευτων προσφυγόπουλων, δίπλα στην κυρία υπεύθυνη, την προϊσταμένη του κ. Αγαπηδάκη. Γιατί όχι, άμα έχει ικανότητες και όρεξη για δουλειά ο άνθρωπος… –καλή του τύχη στα νέα καθήκοντα.
Ο κύριος αυτός, με θηριωδώς κομψεπίκομψο και ανόσιο τρόπο, απαίτησε με επιστολή του προς τη διεύθυνση της εφημερίδας «Τα Νέα» να απολυθεί ο δημοσιογράφος της εφημερίδας Δημήτρης Μανιάτης διότι, λέει ο κ. Δοξιάδης, κάτι άσχημο έγραψε για την προϊσταμένη του στο διαδίκτυο και πλέον δεν μπορεί να στέλνει συνεργασίες [ο κύριος αυτός] στην εφημερίδα όπως ώς τούδε έπραττε [δεν μπορεί να συνυπάρχει με ένα «χυδαίο υποκείμενο», καλέ –ποιος, αυτός, ένας μη χυδαίος;].
Ασχέτως του αν θα χάσει η Βενετιά βελόνι αν σταματήσει η συνεργασία του με την εφημερίδα, ο συγγραφέας, σκηνοθέτης και λοιπά ολισθαίνει προς ολοκληρωτικού τύπου λόγο ή εκφράζει τον λανθάνοντα ή απλώς κοιμώμενο ολοκληρωτικό του λόγο. Η μνησικακία κάποτε θα «λάμψει» όσο κι αν ο κάτοχός της κρύβεται καλά στα σκοτάδια της, ποτιζόμενος ακαταπαύστως [πόσο οδυνηρό πρέπει να είναι] από το δηλητήριό της.
Λένε ότι έχει γράψει ένα καλό βιβλίο, αποδεκτό από διεθνείς αναγνώστες. Μπράβο του και συγχαρητήρια. Γιατί όμως φέρεται σαν καθίκι; Με ποιο δικαίωμα ζητάει να απολυθεί ένας δημοσιογράφος και μάλιστα χωρίς ίχνος ντροπής; Με την ευκαιρία: πώς νιώθουν για την ανίερη απαίτησή του οι φιλελεύθεροι διανοούμενοι; Διότι στην Ελλάδα έχουμε κι αυτούς τώρα [είπαμε: έχουν ξεψαρώσει]· δεν μας έφταναν οι μη φιλελεύθεροι.
Μεγάλη ιδέα έχει για τον εαυτό του ο κύριος αυτός. Να γράφει στην ίδια εφημερίδα με έναν «σταλινολάτρη», αυτός, ένας εστέτ, ένας σνομπ, ένας φίλος της επιστήμης αλλά και της τέχνης; Εκάς οι «χυδαίοι».
Προφανώς τύποι σαν αυτόν είναι έμφορτοι προτεσταντικής ηθικής [βασανιστήρια και τιμωρία αντί επιείκειας] και κάπως πρέπει να την επιδείξουν, διαφορετικά χάνουν το νόημα της πολιτικής αντιπαράθεσης. Βρε, τι πάθαμε. Γεμίσαμε προτεστάντες, νεοδεξιούς, νεόκοπους διανοούμενους, που ουδόλως ερείδονται σε διαιώνιες αξίες –αδιαφορούν μάλιστα για την ύπαρξή τους· θηρία του «ορθού λόγου».
Δεν γνωρίζω τις αντιδράσεις στο διαδίκτυο, τον κ. Δοξιάδη όμως τον κατατρόπωσε η Ενωση Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Αθηνών, το σωματείο των δημοσιογράφων για όσους δεν το ξέρουν, με μια αντίδραση Ραντανπλάν [σκύλος που ακολουθεί τον ήρωα των κόμιξ Λούκυ Λουκ –τον πατάς στην ουρά σήμερα και ουρλιάζει από τον πόνο αύριο].
Σημειώνεται σε ανακοίνωσή της ότι «οι φορείς εξουσίας, αντί να κραδαίνουν την σπάθη της τιμωρίας καλό θα κάνουν να προσαρμοστούν στις αρχές της πολυφωνίας»… Μα, δεν κραδαίνουν τη σπάθη της τιμωρίας –απαιτούν να χυθεί αίμα.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ