Του Γ. Λακόπουλου
Την επομένη των εκλογών του 2009 ο Γ. Παπανδρέου έδειχνε πανίσχυρος Πρωθυπουργός. Είχε κερδίσει με δέκα μονάδες διαφορά τον Καραμανλή, πήρε αυτοδυναμία τη Βουλή και τα ΜΜΕ ήταν μαζί του. Κι όμως σε δυο χρόνια δεν ήταν Πρωθυπουργός.
Τυχαίο; «Δεν νομίζω Τάκη», που έλεγε μια παλιά διαφήμιση. Όποιος μελετούσε προσεκτικά την κυβέρνησή του -αλλά και τον ίδιο- θα καταλάβαινε ότι δεν μπορούν να πάνε μακριά.
Ένας εξυπνάκιας -αποτυχημένος πρώην ειδικός γραμματέας και μέτριος υπάλληλος του ΟΟΣΑ- στο τιμόνι της οικονομίας, κηπουροί στα πιο κρίσιμα κυβερνητικά αξιώματα και ένας Πρωθυπουργός που αφού είχε «εγγυηθεί προσωπικά στα πάντα» και «είχε ένα όραμα», το μόνο φρόντιζε ήταν η σκηνοθεσία της δημόσιας παρουσίας του.
Σε έξι μήνες έσυρε τη χώρα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο και σε 24 έγινε ο πρώτος Πρωθυπουργός στην ιστορία που αποπέμφθηκε χωρίς τον κόμμα του να έχει χάσει την πλειοψηφία τη Βουλή.
Αν θυμίζουν κάτι όλα αυτά είναι η… παρούσα κυβέρνηση. Άλλωστε οι κληρονόμοι Παπανδρέου και Μητσοτάκης μοιάζουν σαν δυο σταγόνες νερό. Ίδια αντίληψη άσκησης της εξουσίας ως δικαίωμα, ίδια διαδρομή, ίδια περιβάλλοντα, ίδια πρακτική που βάζει την επικοινωνία πάνω από την πολιτική.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη προέκυψε υποσχόμενη επίγειο παράδεισο και με τον αέρα των μιντιαρχών στα πανιά της, καθώς ήθελαν να «σκίσουν» τον Τσίπρα, όπως «έσκισαν» τον Καραμανλή.
Και στις δυο περιπτώσεις τους βγήκε, αλλά στη συνέχεια τους βγήκε και ξινό. Σε κουτσό άλογο ποντάρισαν. Οι αναλογίες μεταξύ των δυο γόνων είναι εκπληκτικές.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι άθροισμα πλίνθων και κεράμων ατάκτως ερριμένων.
Όλοι οι υπουργοί- πλην Σταϊκούρα, Θεοδωρικάκου, Χατζηδάκη, και για άλλους λόγους του Γεραπετρίτη, ασκούν ανεπαρκή, αν όχι προβληματική, διακυβέρνηση. Μια τέτοια κυβέρνηση δεν μπορεί να πάρει μακριά.
Ασκήσεις θάρρους
Στο συνέδριο του κόμματός του ο Πρωθυπουργός έκανε ασκήσεις θάρρους. Αυτοπαρουσιάσθηκε ως κυρίαρχος στη συντηρητική παράταξη και πρόβαλλε τη ΝΔ ως αιωνία δύναμη ισχύος.
Η ψυχή του ξέρει. Τι τελευταίες μέρες αποδείχθηκε ότι με ένα «φου» χάνει τα αυγά και τα πασχάλια: οι διοικητές των νοσοκομείων, μια εκπομπή της ΕΡΤ κι ο Δοξιάδης έβγαλαν απέναντι του όχι μόνο τη κοινωνία, αλλά και τους υποστηρικτές του.
Οι τελευταίες εξελίξεις διέλυσαν το μύθο για την επικοινωνιακή κυριαρχία της κυβέρνησης. Εχθροί και φίλοι στα ΜΜΕ τη διέσυραν με τρέχουσες αφορμές.
Ένας πολιτευτής από τα Τρίκαλα, που πούλησε το κόμμα του για μια θέση διοικητή, κρέμασε τον Πρωθυπουργό στα μανταλάκια.
Η αποτυχία μιας εκπομπής στην ΕΡΤ έπεσε και πλάκωσε την κυβέρνηση στο σύνολο της. Και ο λογοκριτής συνεργάτης του Πρωθυπουργού, που ζητούσε με αθλιότητες απόλυση δημοσιογράφου από …φιλική εφημερίδα, έγινε ρεντίκολο στο μιντιακό στερέωμα. Ποια επικυριαρχία;
Κατά την άνοδο και η πτώση
Οι μιντιάρχες στηρίζουν την κυβέρνηση επειδή έχουν συμφωνίες μαζί της. Αλλά πρέπει να κρατήσουν και τα μαγαζιά τους. Ήταν εύκολο και ανώδυνο να στηρίζουν τον Μητσοτάκη στην αντιπολίτευση, που έλεγε ό,τι ήθελε. Αλλά δεν μπορούν να στηρίξουν τον Μητσοτάκη στην κυβέρνηση που πρέπει να δίνει λόγο για τις πράξεις του.
Αποβαίνει σε βάρος τους. Θα χάσουν το κοινό τους. Είναι μαζί του αλλά δεν θα κλείσουν και τις εφημερίδες τους και κανάλια κανάλια του για χάρη του.
Ως τώρα όλοι ήξεραν ότι χωρίς τα ΜΜΕ ο Μητσοτάκης δεν υπάρχει. Τώρα είναι σαφές ότι τα ΜΜΕ δεν τον παίρνουν στην πλάτη τους ό,τι και αν κάνει η κυβέρνησή του.
Έχει τους αγιογράφους και τους κολλητούς του σε κάθε μέσο. Αλλά και αυτοί τις πλάτες προσπαθούν να καλύψουν τις πλάτες τους στα δύσκολα. Φάνηκε με τον Κ. Πατέρα, την ΕΡΤ, τον Δοξιάδη.
Κοντολογίς, αυτή η κυβέρνηση είναι εκτεθειμένη στην αποδιοργάνωση. Και δεν ήλθαν ακόνη τα δύσκολα στο Μεταναστευτικό, στα ελληνοτουρκικά, στις Πρέσπες και στην οικονομία που δεν βγαίνουν όσα έταζε.
Μόλις σε τέσσερις μήνες ο Μητσοτάκης πυροδοτεί αντιδράσεις εναντίον του και από τους υποστηρικτές του. Το ερώτημα είναι αν το προσδόκιμο του υπερβαίνει τον Παπανδρέου -ακόμη και αν η ΝΔ δεν χάσει την πλειοψηφία στη Βουλή.
Η εσωκομματική αποδοκιμασία μπορεί να έλθει από εκεί που δεν την περιμένει. Πόσο μάλλον όταν έχει μπροστά του επιλογές, όπως η προεδρία της Δημοκρατίας και μεγάλες αποφάσεις στα σοβαρά θέματα εξωτερικής πολιτικής.
Μια “στραβή” μπορεί να τον στείλει άκλαφτο -και ας κάνει τον Κουταλιανό εκ τους αφαλούς στους χειροκροτητές των συνεδρίων.
Δεν θα τον ρίξει κανείς-αυτό θα ήταν ανωμαλία- σαν του φίλου του του Σαμαρά με τον πατέρα του. Θα καταρρεύσει ως επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας ως αδύναμος να αναμετρηθεί με μεγάλες προκλήσεις. Ή ακόμη και με τους σπόνσορες και στυλοβάτες του.
Κατά την άνοδο και η πτώση.
