Του Ιωάννη Δαμίγου
Τα λάθη αποδεκτά λόγω της ατέλειας. Όχι τα συνεχόμενα όμως και κυρίως τα ίδια. Όχι αυτά που επιμερίζονται επιτήδεια σε πολλούς, ενώ έχουν ληφθεί από τον έναν. Όχι σε αυτά που σου φορτώνουν συμμετοχικά, χωρίς την απαραίτητη συναίνεση, χωρίς ορθή επανάληψη. Όχι σε αυτά που γίνονται για το καλό σου τάχα, αγνοώντας το “έξυπνο” του αποτελέσματος, γιατί δεν κατέχεις την διπλωματική οδό. Όχι στην γενικευμένη και συμφέρουσα λογική της αόριστης αποδοχής λάθους, χωρίς την προσωπική και ειδική ευθύνη ανάληψης και απόδοσης.
Τιμώντας έτσι τους λίγους αλλά φίλους, προ κοινού σκοπού και στόχου, έστω και με ορθές επαναλήψεις όταν χρειάζεται. Αρκεί να υπάρχει και να υποστηρίζεται πάντα η αναγκαία διόρθωση, Να αισθανθεί ο καθείς το μεγαλείο της, αυτό που σε εξαναγκάζει σε καλύτερη προσπάθεια, για ένα εφικτό αποτέλεσμα ή την προσέγγισή του έστω. Ορθές επαναλήψεις όχι για τυπικά πράγματα, μα για ουσιαστικές προθέσεις διόρθωσης σε κακώς κείμενα έως εχθές, εκμηδενίζοντας πολιτικές δικαιολογίες και αθώες παραλήψεις, ορίζοντας την αλήθεια άπαξ. Εξαναγκάζοντας έτσι τις καθαρές θέσεις των υπολοίπων, που έως τώρα επαμφοτερίζουν.
Αλλά για το ξεκαθάρισμα της ήρας από το στάρι, χρειάζονται οι ορθές επαναλήψεις πρωτίστως. Μόνο μέσα από την παραδοχή, άρα από την μη επανάληψη των ίδιων λαθών, θα επικρατήσει η πολυπόθητη πειθώ. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Όλα τα υπόλοιπα αποτελούν εφήμερες και στείρες τακτικές και σπατάλη πολύτιμου χρόνου, υπέρ της εδραίωσης του συστήματος.
Όταν από τα λάθη του παρελθόντος δεν αντλείς την ικανότητα εκπαίδευσης, μάθησης και διόρθωσης, τότε οι επίκαιρες προθέσεις αδυνατούν να επικρατήσουν, με χιλιοειπωμένα λόγια, σκουριασμένα συνθήματα και συναισθηματικές τηλεοπτικές εικόνες. Συνέχεια δηλαδή πειραματισμών και δυσάρεστων εκπλήξεων μοιραία, αφού θα στηρίζεται στην αστάθεια και στο απρόοπτο, αόριστων και αντίθετων μίξεων.
Η συγκέντρωση αμφίρροπων τάσεων και προσώπων τελευταία, στον “προοδευτικό” χώρο, χωρίς συγκεκριμένη και δημόσια αποδοχή ορθής επανάληψης των έως σήμερα πεπραγμένων, εγκυμονεί τον κίνδυνο χαρακτηρισμού, που έως τώρα κατέχει επάξια η κυβέρνηση, ως “συνονθύλευμα”.
Απαραίτητη ως εκ τούτου, η δέσμευση ορθής επανάληψης. Προς αποφυγή αυτών των τραγελαφικών καταστάσεων που συμβαίνουν σε άλλους χώρους.