Γράφει ο Νίκος Τσαγκρής
Επί δύο συναπτά έτη ο Έλληνας πρωθυπουργός εκβιάζει ένα προσωπικό success story και απαιτεί… να θεωρείται ηλίθιος όποιος αρνείται να το δει
«Απαιτώ να θεωρείται ηλίθιος όποιος αρνείται να δει ένα άλογο να καλπάζει πάνω σε μια ντομάτα», είχε πει ο Αντρέ Μπρετόν σε μια έξαρση προπαγανδιστικής φρενίτιδας, εκβιάζοντας την σουρεαλιστική θεώρηση των πραγμάτων…
Όχι, δεν προτίθεμαι να εκβιάσω την προσοχή του αναγνώστη με εντυπωσιακές αναφορές, αναφέρομαι στον Έλληνα πρωθυπουργό, τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Και είναι εκείνος που, εδώ και δυό χρόνια, από την πρώτη ημέρα που ανέλαβε καθήκοντα πρωθυπουργού μέχρι σήμερα, εκβιάζει μια σουρεαλιστική εικόνα της χώρας, μια εικονική πραγματικότητα εφάμιλλη της μπρετονικής εικόνας του αλόγου που καλπάζει πάνω σε μια ντομάτα: απαιτώ να θεωρείται ηλίθιος όποιος αρνείται να δει ότι επί των ημερών μου η Ελλάδα καλπάζει πάνω σε ένα φωτεινό ευρωπαϊκό success story…
Αυτό γενικότερα, εφ’ όλης της ύλης!.. Ειδικότερα, επί της εποχής της πανδημίας, «απαιτώ να θεωρείται ηλίθιος όποιος αρνείται ότι τα πάμε καλά, καλύτερα από την υπόλοιπη Ευρώπη»…
Και, απαιτώ να θεωρείται ηλίθιος όποιος αρνείται ότι «είμαστε ανάμεσα στις καλύτερες χώρες της ΕΕ σε ότι αφορά στον ρυθμό εμβολιασμού, και ότι η Ελλάδα υποδέχεται το καλοκαίρι θωρακισμένη με την ασπίδα του εμβολιασμού και οπλισμένη με το δόρυ του εθνικού σχεδίου ανάκαμψης».
Και, «απαιτώ να θεωρείται ηλίθιος όποιος αρνείται ότι το μόνο μελανό σημείο επί θητείας μου είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, και προσωπικά ο κ. Τσίπρας, γι’ αυτό και έδωσα εντολή στον Τασούλα να του αφαιρέσει το λόγο στη Βουλή», και, και, και…
*******
«Σιγά τον εκβιασμό», θα μπορούσε να σχολιάσει ο χρονίως πολιτικά εκβιαζόμενος και, εξ αυτού, κομματικά αποστασιοποιημένος πολίτης της λεγόμενης «βουβής πλειοψηφίας» της χώρας μας. Αλλά δεν είναι έτσι, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τον «εκβιασμό» ενός μεμονωμένου ακραία διεφθαρμένου ή κοινωνιοπαθούς πρωθυπουργού. Αντιμετωπίζουμε έναν «εκβιασμό» που υποστηρίζεται από έναν παντοδύναμο επικοινωνιακό στρατό, το σύνολο σχεδόν των ΜΜΕ.
Έναν μύθο που, ευθύς καθώς αρθρώνεται μέσω του μιντιακού σύμπαντος, μεταβάλλεται σε εικονική πραγματικότητα: «Με τη βοήθεια του Μωυσή πρωθυπουργού μας, ξεπεράσαμε πρώτοι ανάμεσα στους Ευρωπαίους εταίρους μας τα δύσκολα της πανδημίας και πλέουμε πλησίστιοι στα πελάγη της θερινής τουριστικής ευωχίας. Ενώ με εφαλτήριο τα 7,5 δισ. της προέδρου της ΕΕ, Ούρσουλας φον Ντερ Λάιεν, περνάμε σε μια πρωτοφανή για τη χώρα μας φάση ανάπτυξης»*
Αυτά σε μια περίοδο που ο ελληνικός λαός, καθηλωμένος στον ανέμελο καταναγκασμό διαδοχικών οικονομικών, υγειονομικών και εργασιακών lockdown, λιμοκτονεί και λοιμοκτονεί ● σε μια περίοδο που ο Κυριάκος Μητσοτάκης εργάζεται επίμονα και μεθοδικά υπέρ μιας άδικης και επικίνδυνης κοινωνίας δύο ταχυτήτων, μεταξύ εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων, θέτοντας θέμα υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού ● σε μια περίοδο που ο Κυριάκος Μητσοτάκης, κατ’ εντολήν του ΣΕΒ και των επιχειρηματικών ομίλων που τον στηρίζουν, νομοθετεί εργασιακό μεσαίωνα ● σε μια περίοδο που η κυβέρνηση Μητσοτάκη στερεί από τη νεολαία τα όνειρα για πρόσβαση στα πανεπιστήμια, οδηγώντας στην ανεργία και στη μετανάστευση…
*******
Στον σημερινό μαζικό πολιτισμό, τον επικοινωνιακό πολιτισμό, «ο μύθος δεν λειτουργεί ως μύθος, αλλά σαν παραμυθάκι που μπορεί να σοφιστεί ο κάθε ανοητούλης» (συγνώμη, κ. Μητσοτάκη, ζητήστε συγνώμη εκ μέρους μου κι απ’ τα παιδιά του επικοινωνιακού μηχανισμού σας) για να εξαπατήσει το «μεγάλο κοινό». Μεταβάλλοντας τον μύθο της αρεσκείας του, μέσω του τηλεοπτικού και μιντιακού, εν γένει, σύμπαντος που ελέγχει, σε εικονική πραγματικότητα.
Αυτό, μας λέει ο Ρολάν Μπάρτ, συμβαίνει διότι, από τους μύθους της καθημερινότητας δεν εκκενώνονται έννοιες, αφού η χρήση τους είναι εφήμερη. Έτσι, το άκρως περιπεπλεγμένο σύμπλεγμα των ανθρωπίνων πράξεων και συμπεριφορών, παντελώς στερημένο διαλεκτικής, είναι ανίκανο να οργανώσει φαντασιακά έναν κόσμο χωρίς αντιφάσεις, διότι τον οργανώνει επιπόλαια, επιφανειακά, χωρίς βάθος…
Αυτό ή περίπου αυτό: το σύστημα Μητσοτάκη, που δεν είναι παρά το έσχατο απολειφάδι του σάπιου μεταπολιτευτικού συστήματος των διαπλεκομένων πολιτικοοικονομικών συμφερόντων, ανίκανο εξαρχής να επιδράσει στην ετερόδοξη πολιτική διεύθυνση της χώρας, επιβιώνει στις κυβερνητικές καρέκλες χάρις σε μια σειρά εφήμερων (επικοινωνιακών) μύθων. Που, με την υποστήριξη του ελεγχόμενου επικοινωνιακού σύμπαντος, μεταβάλλονται σε εικονική πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα «ανίκανη να οργανώσει φαντασιακά έναν κόσμο χωρίς αντιφάσεις, διότι τον οργανώνει επιπόλαια, επιφανειακά, χωρίς βάθος…»
Όμως τον οργανώνει. Και τον συντηρεί, μέρα τη μέρα, εβδομάδα την εβδομάδα, μήνα τον μήνα, μέσω των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών δελτίων, μέσω των πρωτοσέλιδων εντύπων και ηλεκτρονικών Μέσων. Και τον εκβιάζει: «απαιτώ να θεωρείται ηλίθιος όποιος αρνείται να δει ένα άλογο να καλπάζει πάνω σε μια ντομάτα».
*Από άρθρο κυβερνητικού σάιτ, αποδιδόμενο στο… newsroom
Από την ΑΥΓΗ της Κυριακής
