Του Ιωάννη Δαμίγου
Η επιλογή του Μητσοτάκη για την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας, από τους μαέστρους του κέρδους, ήταν άκρως επιτυχής. Πως “καθάρισαν” ιστορικά ονόματα, ταλέντα και υποσχόμενους ποσοστά ανόδου, για να αναλάβει ο γόνος, ελάχιστοι κατάλαβαν τον τρόπο και την ταχύτητα. Και επέλεξαν σωστά, αυτόν που όλοι οι άλλοι αποκαλούσαν ανόητο, χαζό παιδί, ανίκανο γόνο και που υποτίμησαν περιέργως (!) την δυνατότητά του, επέλεξαν τον κατάλληλο υπάλληλο, την κατάλληλη στιγμή για το κατάλληλο αποδοτικό έργο, που θα έφερνε σε πέρας, χωρίς καμία δυσκολία.
Και δεν είναι μόνο η ευκολία που κινήθηκε, αλλά το πιο ουσιαστικό απ’ όλα, είναι η εκπληκτική του ταχύτητα. Νομοθέτησε τόσα και τέτοια “επιτεύγματα”, που άλλος θα ήθελε χρόνια να προσπαθήσει να τα “περάσει”, με τέτοια αξιοζήλευτη ανοχή και αντοχή, αιφνιδιάζοντας τους ανέτοιμους και ανυποψίαστους πολιτικούς, που άλλα περίμεναν, από τον, με αρνητικά πολλά επίθετα χαρακτηρισμένο, πρωθυπουργό. Από όλα όμως τα αρνητικά αυτά χαρακτηριστικά, κανένας μα κανένας, δεν μπόρεσε να διακρίνει την αποφασιστικότητα και τον κυνισμό αυτού του υπαλλήλου, για να νομοθετήσει τα ανήκουστα, τα μη συζητήσιμα, τα πρωτόγνωρα και αναχρονιστικά, αυτά που κανείς άλλος δεν θα άγγιζε καν, με τέτοιο θράσος και τέτοια εμμονή.
Μη υπολογίζοντας πολιτικό κόστος, μιας και κανείς από την “οικογένεια” δεν ήταν και δεν έγινε ποτέ μα ποτέ, αυτό που λέμε “σώμα”, στην Νέα Δημοκρατία. Όλοι οικογενειακώς κινήθηκαν στο περίπου, στο από κοντά, στο από γύρο και στο άμεσα ωφέλιμο και εκμεταλλεύσιμο, ανά πάσα στιγμή και όποια διαφαινόμενη πολιτική ευκαιρία. Δεν είχε και δεν έχει να χάσει τίποτα πολιτικά, γιατί δεν έχει ενδιαφέρον για την πολιτική καριέρα. Αυτό που έμαθε από την οικογένεια και υπηρετεί φανατικά, είναι η φιλαργυρία.
Είναι ικανότατος για την οποιαδήποτε αμειβόμενη “εργασία”, προικισμένος με την ιδιαίτερη κυνική συμπεριφορά, χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό. Με τους κατάλληλους “ωμούς” συνεργάτες, έφερε σε πέρας το γρηγορότερο αποτέλεσμα σε όλα τα “πολιτικά” επίπεδα, για τα πολλά κέρδη, αυτών που τον επέλεξαν. Ωμούς διορισμένους συνεργάτες και όχι πολιτικούς βουλευτές, επέλεξε με την σειρά του, για την επιτυχία του αυτή. Γιατί συνήθως οι βουλευτές ενδιαφέρονται για τους ψηφοφόρους, για τις περιοχές που εκλέγονται, με αποτέλεσμα να μην “ταιριάζουν” με το συγκεκριμένο πλάνο της ολοσχερούς εκμετάλλευσης των όλων, αποτελώντας τροχοπέδη στον ταχύτατο ολετήρα.
Παρέσυρε βέβαια, αδύναμους σε αντίσταση και άβουλους βουλευτές, που μοιραία δέχθηκαν τον ρόλο του βαστάζου, που άλλωστε για αυτό εκλέχθηκαν, αδυνατώντας να σταθούν στο πολιτικό τους ύψος, διαβαίνοντας τον Ρουβίκωνα επανειλημμένως, καθιστώντας τον καθημερινότητα. Ο λαϊκίστικος λόγος του γόνου, τους κατέστησε αυτομάτως άχρηστους και περιττούς, λασπώνοντας για πάντα τα δήθεν δημοκρατικά τους ερείσματα. Εξαγοράστηκαν όχι μόνο τα μέσα, μα συνειδήσεις και ονόματα και έκαναν στην άκρη ή συναίνεσαν εξευτελιζόμενοι, δια παντός. Δείκτης του εξευτελισμού, η συνύπαρξη ακροδεξιών και φασιστικών όντων και μάλιστα αναβαθμισμένων σε ύπατα αξιώματα της κυβέρνησης, με ντροπιαστική ανοχή, των υπολοίπων…δημοκρατών.
Και έχει έργο ακόμη, δεν τελείωσε, η ανοχή προκαλεί νέα αναζήτηση κέρδους, δεν έχει δα να αντιμετωπίσει και κάποιον έξυπνο λαό και θα “πάρει” και άλλα, καθώς η ηλιθιότητα είναι άπειρη. Για να μην υπάρχουν φρούδες ελπίδες, θα φύγει όταν τελειώσει η υπηρεσία του, όταν δεν θα υπάρχει “κι’ άλλο” και μόνο τότε.
Ως τότε, στολίστε τον με όποια απαξιωτικά επίθετα θέλετε και μπορείτε, αυτός θα γελά ικανοποιημένος και υπερήφανος, κατέχοντας το βραβείο του καλύτερου υπαλλήλου πρωθυπουργού, του πλέον κατάλληλου, που πρόσφερε τις εξαιρετικές του υπηρεσίες στους λίγους, τόσο εύκολα και απλά. Και οι υπόλοιποι συνεχίστε τις διαπιστώσεις επί των διαπιστώσεων και μέσω των διαπιστώσεων τις διαπιστώσεις…….