Ο Κ. Καραμανλής και ο φόβος του τερματοφύλακα πριν από τα πέναλτι

Του Ειδικού Συνεργάτη

Το  2004, αμέσως μετά την  εκλογική νίκη του  Κώστα Καραμανλή και το σχηματισμό της πρώτης κυβέρνησής του, πανίσχυρος εκδοτικός παράγων της εποχής, ζήτησε να τον συναντήσει. Όσοι γνώριζαν το  αίτημα κατάλαβαν: ήθελε να του δώσει … οδηγίες. Το συνήθιζε με τους προηγουμένους πρωθυπουργούς. Έναν  μάλιστα τον φώναζε στο … σπίτι του και του  έδειχνε το δρόμο της διακυβέρνησης εφ΄όλης της ύλης.

Ο Καραμανλής το είδε αλλιώς. Αντί να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία για να λειάνει τις σχέσεις  του με τον εν λόγω παράγοντα, ανέθεσε στο γραφείο του να ζητήσουν τον λόγο του αιτήματος για τη συνάντηση. Η απάντηση ήλθε κάπως  ξινισμένη, αλλά ανέφερε έναν λόγο- τύποις:. “Να δει τον αρμόδιο υφυπουργό”, απάντησε ο νέος – ακόμη- πρωθυπουργός.  Ήταν κήρυξη πολέμου.

ΦΩΤΟ: ΑΠΕ – ΜΠΕ

Αυτός ο πόλεμος έγινε την επόμενη πενταετία με τις πιο ανορθόδοξες μεθόδους. Κορυφώθηκε όταν ο Καραμανλής  άφησε να διαρρεύσει ότι δεν προτίθεται να συγκυβερνήσει τη χώρα  με “5-6 νταβατζήδες” και καμία  ξένη πρεσβεία. Ουσιαστικά  έδειξε ότι είχε  δει καθαρά τις πηγές της κακοδαιμονίας: τη διαπλοκή και τον ξένο παράγοντα που αξίωναν συνδιοίκηση.

Ο νόμος για το βασικό μέτοχο ήταν πρώτη απόπειρα να πληγεί  στον πυρήνα του, το σύστημα που είχε οδηγήσει σε αιχμαλωσία και σήψη της πολιτική. Προέβλεπε ότι οι εργολάβοι και οι προμηθευτές του δημοσίου δεν μπορούσαν να είναι ταυτόχρονα και καναλάρχες και δια της τηλεοπτικής ισχύος, που απέκτησαν με καταπάτηση, να χειραγωγούν το δημόσιο βίο κατά τα συμφέροντά τους.

Ο Πρωθυπουργός αντιμετωπίσθηκε με  διαρκή επίθεση  στην οποία δεν υπήρχαν όρια και έφτανε ως την οικογένεια του. Τελικά ο νόμος  κατέπεσε ως … αντικοινοτικός, παρότι όταν ήλθε η ώρα να κριθεί  στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο απεδείχθη κοινωνικότατος. Αλλά ήταν αργά. Ο Καραμανλής εν τω μεταξύ είχε ηττηθεί από το πανίσχυρο πλέγμα συμφερόντων που του είχε θέσει εξ αρχής  το θέμα “ή μεθ’ ημών, ή καθ ημών”. Στην πραγματικότητα όμως είχε ηττηθεί από μέσα…

Πέρα από την επιστράτευση του φιλόδοξου πλην υπερφίαλου Γ. Παπανδρέου -και των ισχυρότατων ΜΜΕ της εποχής εναντίον του-  η επίθεση περιλάμβανε και την εγκατάσταση  ειδικού… κόμματος στο μαλακό υπογάστριο της ΝΔ  – υπό τον διαγραφέντα από τον Καραμανλή -Γ. Καρατζαφέρη που μάζευε τον Βορίδη, τον Γεωργιάδη και άλλους της ιδίας ιδεολογίας.

Το κόμμα -πρώτο τραπέζι πίστα στα  ΜΜΕ των “νταβατζηδων”- δεν καταφέρνει να οδηγήσει σε ήττα τον Καραμανλή το 2007, αλλά η νίκη του υπήρξε πύρρειος, αφού κατέληξε να εξαρτάται από μια ψήφο.  Σε  μια κοινοβουλευτική ομάδα στην οποία οι …κοινοβουλευτικές ομάδες  συγκεκριμένων οικονομικών παραγόντων ήταν πολυπληθέστερες από τους  βουλευτές που ακολουθούσαν τον πρόεδρο του κόμματός τους και πρωθυπουργό.

Έτσι έφτασε στο τέλος μια κυβέρνηση που είχε ξεκινήσει με εκλογικό θρίαμβο, τον οποίο ωστόσο ήταν υποχρεωμένη να …αποσιωπήσει  για ένα εξάμηνο. Ο λόγος ήταν οι.. Ολυμπιακοί Αγώνες,  τη διοργάνωση των οποίων η κυβέρνηση Καραμανλή παρέλαβε σε συνθήκες διεθνών απειλών ότι θα αφαιρεθούν από τη χώρα λόγω ελλιπούς προετοιμασίας, την οποία πάλευε να ολοκληρώσει η Γιάννα Αγγελοπούλου με τις υπερεξουσίες της.

Ο Καραμανλής αντιλαμβάνονταν τι θα σημαίνει η αφαίρεση των αγώνων και φοβούμενος για σκελετούς που  του άφησαν οι προηγούμενοι υποχρεώθηκε να βάλει στο ράφι για ένα εξάμηνο τους δυο άξονες της εκλογής του: την επανίδρυση του κράτους και την πάταξη της διαφθοράς.

Τον Σεπτέμβριο του  2004 που επανήλθε σε συνθήκες  …κανονικότητας, ήταν αργά. Και φάνηκε από την αδυναμία των κυβερνήσεων  του να πετύχουν βασικούς στόχους. Η αποτυχία αναδείχθηκε όταν εμφανίσθηκε η διεθνής οικονομική κρίση.

Η απόπειρα να περιορίσει τις συνέπειές της στην Ελλάδα- με γενναία μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού- σκόνταψε την άρνηση του Γ. Παπανδρέου να συμπράξει- πιστεύοντας πως όσο δυσκολεύει τον Καραμανλή τόσο πιο κοντά φέρνει την επικράτησή του.

Εκεί ο Καραμανλής κατάλαβε ότι δεν έχει περιθώριο για μέτρα θωράκισης της χώρας και διόρθωσης των λαθών των δικών του κυβερνήσεων. Έτσι έκανε ό,τι κάνουν οι πρωθυπουργοί: κατέθεσε την εντολή και ζήτησε νέα για να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα ανάσχεσης του δημοσιονομικού εκτροχιασμού, αλλά  και “αντιλαϊκών” μέτρων και μεταρρυθμίσεων -που ανήγγειλε μεσούσης της προεκλογικής περιόδου.

Ο αντίπαλος του εξέλαβε το περιοριστικό πρόγραμμα του Καραμανλή το 2009, ως εκλογικό δώρο και το αξιοποίησε. Στην πραγματικότητα το δώρο ήταν αυτό καθ’ εαυτό το πρόγραμμα το οποίο θα μπορούσε να υιοθετήσει η πρώτη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ -χωρίς καμία αντίσταση από κανέναν- και να μην οδηγήσει τη χώρα σε διεθνή οικονομικό έλεγχο. Όπως έκανε… έξι μήνες αργότερα, χρεώνοντας στον Καραμανλή, επιλογές που έκανε ο Γ. Παπανδρέου -πίσω από την πλάτη ακόμη και του κόμματος και της κυβέρνησής του.

Ο Καραμανλής έκτοτε δεν παρεμβαίνει στο δημόσιο βίο , για  λόγους που μόνο ο ίδιος γνωρίζει, αλλά μπορεί να κυμαίνονται ανάμεσα στα εξής: είτε δεν έχει κάτι να πει, είτε δεν υπάρχει ακροατήριο να το ακούσει, είτε περιμένει κατάλληλη συγκυρία να μιλήσει χωρίς να βλάψει τη χώρα. Σηκώνει το σταυρό του  μαρτυρίου του σε ένα πολιτικό περιβάλλον πρωτοφανές: οι εχθροί του εξακολουθούν να του κάνουν πόλεμο.

Είναι ο πρώτος πρώην πρωθυπουργός που βάλλεται χωρίς προφανή λόγο. Αλλά και ο πρώην απελθών πολιτικός ηγέτης που αντί να χάνει φίλους διευρύνει την επιρροή του και πέραν των παραταξιακών ορίων- αφού από το γραφείο του περνούν οι γενεαί πάσαι όλων των κομμάτων που τον αντιμετωπίζουν πάντα  ως φυσικό επικεφαλής της συντηρητικής παράταξης και θεματοφύλακα της ιδρυτικής παρακαταθήκης της.

Αυτό είναι από μόνος του λόγος για να παραμένουν οι αντίπαλοί του εντός  και εκτός τη ΝΔ σε θέση ‘εφ’ όπλου λόγχη’ και να τον πυροβολούν κατά ριπάς οι μιντιακοί παράγοντες που τον είχαν στοχοποιήσει  πριν την ανάδειξή του στην πρωθυπουργία ακόμη.

Κατά καιρούς εμφανίζονται κύματα αρνητικής δημοσιότητας εναντίον του για να φορτίσουν αρνητικά το όνομά του, αρχίζοντας από τον τρόπο ζωής του, τη διακυβέρνησή του, την οποία ο ίδιος ποτέ και σε κανέναν δεν προέβαλε ως επιτυχημένη -μέχρι παραδοξολογίας- σύμπραξής του με του Τσίπρα! Με τον οποίο, κατά τους σεναριογράφους , έχει σχεδιάσει, βοηθούντος και του Προκόπη Παυλόπουλου την .. ανατροπή του αστικού καθεστώτος. Κάτι σαν τους παλιούς συνοδοιπόρους του κομμουνισμού.

Ο Καραμανλής, εγγράφεται σε ένα τετράπλευρο πρωθυπουργών, στο οποίο ανήκουν ακόμη ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου και σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας οι οποίοι ανεξάρτητα από το είδος  και το αποτέλεσμα της διακυβέρνησής τους, έχουν ένα κοινό  χαρακτηριστικό:  έκαναν εχθρούς διότι δεν συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις. Κανείς παράγοντας εκτός πολιτικής δεν  διανοήθηκε να σηκώσει το τηλέφωνο και να τους υποδείξει ποια πολιτική θα ακολουθήσουν, ποιους θα χρίσουν υπουργούς και με ποια ρητορική  θα πολιτεύονται.

Ο παλιός Καραμανλής πέρασε αλώβητος, ο Παπανδρέου το πλήρωσε με το διαβόητο “Βρόμικο 89” και – για  λόγους υγείας δεν ξανάγινε ποτέ ο εαυτός του έστω και αν επανήλθε. Ο νεώτερος  Καραμανλής  ηττήθηκε, αλλά δεν κόλλησε επάνω το παραμικρό ηθικό στίγμα- κάτι που ισχύει και για το Τσίπρα.

Αυτό συντηρεί την επιρροή του σε βαθμό που δεν μπορεί να φαντασθεί ούτε ο ίδιος. Και  κατά πάσα πιθανότητα  είναι ο λόγος για τον οποίο οι συνεχιζόμενες επιθέσεις εναντίον έχουν εφαλτήρια μέσα στη ΝΔ. Η παρακμιακή ομάδα Σαμαρά από τη μια πλευρά και η υπό διαμόρφωση ομάδα του νεομητσοτακισμού από την άλλη -συμπράττοντας πάντα με τα ίδια κέντρα διαπλοκής- επιχειρούν να ορθώσουν τείχη γύρω του.

Το σκηνικό από την πλευρά τους παραπέμπει στο φόβο του τερματοφύλακα πριν από τα πέναλτι  -που έχει σφυρίξει εναντίον τους ένας αόρατος διαιτητής και δεν θέλουν με τίποτε να χτυπήσει ο Καραμανλής.  Από τη δική του πλευρά μάλλον δεν έχει καμία τέτοια πρόθεση. Γι’ αυτό και η αντίδρασή του κάθε φορά είναι σαν το στίχο του Σαββοπούλου: “Επίθεση εναντίον μου με μαχαίρι…. Χτύπαγε το αέρα… Δεν  ήμουν εκεί.. Τον Συ-γχω-ρώ…”