Του Ανδρέα Γιαννόπουλου
Το -ταπεινωτικό και μακάβριο- ρολόι του CNN χτυπά και πάλι. Λίγες ώρες απομένουν από το – προσωρινό; – τέλος του δράματος.
Κανείς δεν γνωρίζει με βεβαιότητα τι θα μας ξημερώσει έως την Κυριακή. Η Ιστορία, αυτή τη φορά, θα αποφανθεί με πρωτόγνωρη ταχύτητα. Σχεδόν με «δημοψηφισματικούς όρους»… Μόνον που τώρα το ερώτημα θα είναι δραματικά σαφές…
Τη Δευτέρα, η Ελλάδα θα ξυπνήσει μπροστά σε δύο ενδεχόμενα: Το πρώτο -αυτό που κάθε σώφρων Έλληνας πατριώτης εύχεται- είναι ο ανηφορικός και επώδυνος δρόμος για την έξοδο – κάποτε στο μέλλον – από τη βαθιά κρίση. Το δεύτερο, δεν θέλω καν να το διανοηθώ…
Εδώ τίθεται το κρίσιμο -σχεδόν υπαρξιακό- ερώτημα για τη χώρα και τον λαό μας: Ποιες δυνάμεις θα τραβήξουν το τρένο μπροστά και θα οδηγήσουν τη χώρα στην έξοδο από την κρίση; Διαθέτει σήμερα η Ελλάδα τις ελίτ που θα μπορέσουν να ηγηθούν και να εμπνεύσουν τον λαό σε μια δημιουργική και αναγεννητική – εκ της τέφρας μας – πορεία;
Οι καλώς εννοούμενες ελίτ βρίσκονται σήμερα στο περιθώριο. Ασφυκτιούν, στριμωγμένες στη γωνία από ένα ορμητικό κύμα λαϊκισμού που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του: είτε στις κάλπες είτε μέσα στην ίδια την κοινωνία. Είναι η πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική μας ιστορία, που υπάρχει ένας τόσο σαφής διαχωρισμός ανάμεσα στις ελίτ και τα λαϊκά στρώματα.
Όσοι κατάφεραν, με τη δουλειά τους, να ξεχωρίσουν, υφίστανται σήμερα, περισσότερο από ποτέ, την καχυποψία και τον φθόνο εκ μέρους των χειμαζόμενων τμημάτων της κοινωνίας. Ένας ιδιότυπος κοινωνικός ρατσισμός, μια ιδιότυπη εξίσωση προς τα κάτω.
Πού οδηγεί αυτός ο διχασμός και η περιθωριοποίηση των πιο δημιουργικών τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας; Μήπως στον αναχωρητισμό, την ιδιώτευση και, εντέλει, στο περιθώριο και την παραίτηση; Ποια κοινωνία πήγε μπροστά χωρίς τις ελίτ να δίνουν το πρόσταγμα, να ηγούνται και να εμπνέουν τον λαό;
Το φαινόμενο αυτό δεν είναι άσχετο με την ποιότητα των πολιτικών δυνάμεων της χώρας. Η ισοπεδωτική καταφορά και η γενικευμένη απαξίωση του πολιτικού κόσμου όλα αυτά τα χρόνια οδήγησε σε μια καλύτερη σύνθεση του Κοινοβουλίου; Αντί, όλα αυτά τα χρόνια, να ξεχωρίζουμε την ήρα από το σιτάρι, διαλέξαμε απερίσκεπτα την ήρα… Δεν εξατομικεύσαμε όσο θα οφείλαμε την ευθύνη, ούτε αποδώσαμε με την ανάλογη γενναιότητα τα εύσημα σε αυτούς που τα άξιζαν. Αντιθέτως, προσχωρήσαμε ακουσίως στη φασιστική αρχή της συλλογικής ευθύνης. Σπεύσαμε να συνυπογράψουμε οι περισσότεροι την κριτική του συρμού: «Όλοι ίδιοι είναι!» Λες και δεν υπήρξαν πολιτικά στελέχη όλα αυτά τα χρόνια που δούλεψαν εντίμως και με αποτέλεσμα. Τι επικίνδυνη υποκρισία! Τι ανιστόρητος αφορισμός!
Για να φτάσουμε σήμερα, την ύστατη και κρίσιμη αυτή ώρα, να εκλιπαρούμε ορισμένα σοβαρά πολιτικά πρόσωπα να βγουν μπροστά και να υψώσουν φωνή λογικής και σωφροσύνης, για να παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ και την Ε.Ε. Όταν, την ίδια ώρα, έγκριτοι πολιτικοί αναλυτές αποφαίνονται ότι ο λαός ψήφισε «ΟΧΙ» και ως «αντίδραση στο παλαιό πολιτικό σύστημα». Είδαμε και γευθήκαμε και το «καινούριο» πολιτικό σύστημα! Τι ενθουσιασμός μας έχει κατακυριεύσει για τον σύγχρονο και ρηξικέλευθο πολιτικό λόγο των νέων αστέρων του πολιτικού μας στερεώματος! Ανθ’ ημών Γουλιμής! Έστω και τώρα, ή μάλλον ειδικά τώρα που μας περιμένουν τα πολύ δύσκολα, ας ξανασκεφτούμε όλοι με περισσότερη ψυχραιμία και νηφαλιότητα και ας αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.
Η Ελλάδα και οι πρόγονοί μας έχουν περάσει «δια πυρός και σιδήρου» στο διάβα της Ιστορίας. Όταν δε χρειάστηκε, ηγεσίες και λαός, παραμέρισαν εκείνα που τους χώριζαν και έδωσαν τη μάχη με επιτυχία. Αυτό καλείται και η δική μας γενιά να κάνει σήμερα. Είναι η ώρα να βγουν οι ελίτ στο προσκήνιο. Ηγέτες και εμπνευστές, αλλά και γνήσιοι υπηρέτες του λαού και του πραγματικού του συμφέροντος. Παλαιοί και νέοι μαζί. Η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια των αποκλεισμών. Αρκετά με τους πειραματισμούς «στου κασίδη το κεφάλι» και τους κάθε λογής ανεπάγγελτους που, διαχρονικά, βρήκαν εύκολο στασίδι, παίρνοντας την πατρίδα στον βυθό – στον δικό τους προσωπικό βυθό!
Ας μάθουμε από τα λάθη μας και να κοιτάξουμε μπροστά, λαός και ηγεσίες, και ο καθένας μας ατομικώς. Να πούμε ένα οριστικό όχι στους μύθους και τα στερεότυπα που εντέχνως καλλιεργήθηκαν αυτά τα χρόνια και μόλυναν τα μυαλά μας. Και να καταλάβουμε όλοι, επιτέλους, ότι κανένας μας, είτε σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο, δεν έχει το μονοπώλιο της αγάπης για την πατρίδα. Ας πετάξουμε μια για πάντα στα σκουπίδια επονείδιστους χαρακτηρισμούς και αλληλοκατηγορίες περί «προδοτών» και «ξενόδουλων», φαντασιώσεις συνωμοσιών, ισοπεδωτικές γενικεύσεις και όλα αυτά τα αποκρουστικά που συνήθισαν σχεδόν τα αυτιά μας να ακούν. Ας γυρίσουμε την πλάτη σε παρωχημένες ιδεοληψίες και διχαστικούς φανατισμούς. Δεν χωρούν πλέον άλλες ύβρεις και απειλές ένθεν κακείθεν.
Ο λαός μας δεν αξίζει αυτή τη μεταχείριση. Αρκετά δηλητηριάστηκε η ψυχή του και, ενδεχομένως, αλλοιώθηκε η καθαρή ματιά του πάνω στα πραγματικά δεδομένα. Ήρθε η ώρα, για τον καθένα μας, να ακούσουμε την αλήθεια και να αντικρύσουμε την πραγματικότητα. Ο ελληνικός λαός δεν χρειάζεται χαϊδέματα και παραμυθίες.
Για να ξανασηκωθεί όρθια η Ελλάδα και να βαδίσει με επιτυχία τον Γολγοθά που έχει μπροστά της, θα πρέπει να εμπιστευτεί και πάλι τις ελίτ της – πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές, πνευματικές. Και αυτές, με τη σειρά τους, θα πρέπει να βγουν δυναμικά μπροστά! Στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Όχι απλώς μια «Εθνική Ελλάδας», αλλά, κυριολεκτικώς, μια «Μικτή Κόσμου», με ό,τι καλύτερα στοιχεία διαθέτει το έθνος μας στα πέρατα του πλανήτη!
