Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης απέτυχε να εισβάλει, με τον Λοβέρδο, στο ΠΑΣΟΚ. Αλλά μια χαρά κάνει τη δουλειά του και με τον Ανδρουλάκη!
Καθώς πλησιάζει η συμπλήρωση ενός χρόνου από την θριαμβευτική ανάδειξη του Νίκου Ανδρουλάκη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ– που είναι και ΚΙΝΑΛ- η κατάσταση στη Χαρ. Τρικούπη είναι εξ ίσου απογοητευτική με προγενέστερες περιόδους.
Το κόμμα συνεχίζει να έχει το ίδιο έλλειμμα ηγεσίας που είχε με τους δυο προκατόχους του σημερινού προέδρου. Αλλά τουλάχιστον ο Βενιζέλος ήταν συναρπαστικός ομιλητής και η Γεννηματά πληρέστερη, ως πολιτικός από τον διάδοχό της.
Όσοι παρακολουθούν στενά τα πράγματα στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ διακρίνουν ότι η ανάκτηση του ιστορικού τίτλου του κόμματος- που είχε καταργήσει η Φώφη – αντί να οδηγήσει στις ιδρυτικές ράγες, επιταχύνει την… από-Πασοκοποίηση.
Όχι μόνο δεν υπήρξε ανάκαμψη με βάση την ιδεολογική κληροδοσία του ιδρυτή, αλλά το αντίθετο. Ως ΠΑΣΟΚ νοείται σήμερα η «σέχτα» που περιβάλει τον άχρωμο ευρωβουλευτή από την περίοδο που έκανε καριέρα στη Νεολαία ΠΑΣΟΚ, περιβαλλόμενος από την… ΠΑΣΠ Θράκης.
Πέραν του Κώστα Σκανδαλίδη και του Χάρη Καστανίδη – που δεν έχει ρόλο – κανένα στέλεχος με την πολιτική κουλτούρα του χώρου δεν υπάρχει στο κόμμα.
Ωστόσο, όπως εξελίσσονται στα πράγματα στη χώρα, το ηγετικό έλλειμμα Ανδρουλάκη είναι ίσως το μικρότερο κακό στο απονευρωμένο ΠΑΣΟΚ. Ο προβληματισμός για τις πραγματικές επιδιώξεις του επικεφαλής του οδηγεί σε αρνητικά συμπεράσματα, ειδικά από τότε που ξέσπασε το σκάνδαλο των υποκλοπών.
Αντί όσα αποκαλύπτονται να διευκολύνουν τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ ώστε να το εντάξει στο γενικό δημοκρατικό ρεύμα για την απομάκρυνση της ΝΔ, κάτω από τις ανώδυνες αντιπολιτευτικές κορώνες, το μετατρέπει, εμμέσως, σε εν δυνάμει υποστήριγμα του Μητσοτάκη.
Από κόμμα της αντιπολίτευσης δρα ως ενδιάμεσος, υπέρ της επιβίωσης του αμαρτωλού συστήματος που κυβερνάει, δια της υπονόμευσης της προοπτικής Προοδευτικής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ.
Η εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη επηρεάσθηκε από την γενική πεποίθηση ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης προσπαθεί να επιβάλει στο ΠΑΣΟΚ τον Ανδρέα Λοβέρδο και να το μετατρέψει σε δορυφόρο του.
Αντιδρώντας η κομματική βάση, έριξε στο καναβάτσο τον Λοβέρδο και στη συνέχεια αγνόησε τον Γ. Παπανδρέου – στον οποίο καταλογίζει ότι εκτός της μνημονιακής καταστροφής και τη διάσπαση του κόμματος.
Ωστόσο η περίοδος Ανδρουλάκη άρχισε με κακούς οιωνούς. Όχι μόνο δεν αποκατέστησε τον αντιδεξιό χαρακτήρα του ΠΑΣΟΚ, όπως προτάσσει η ιδεολογία και η πολιτική ιστορία του, αλλά επανάφερε τον «διμέτωπο» που είχε ήδη εγκαταλείψει η Γεννηματά.
Στην ουσία ο Ανδρουλάκης στρέφεται κυρίως κατά του Αλέξη Τσίπρα, ενίοτε με ανοίκειο τρόπο. Έχει απαλείψει από την ρητορική του ΠΑΣΟΚ ότι ενοχλούσε το Μητσοτάκη όπως το «Μαξίμου ΑΕ» – που ανέδειξε η Φώφη- και έχει ενσωματώσει μικροπρεπείς αναφορές στον Καμένο, τον Πολάκη και άλλα συναφή, από το οπλοστάσιο της ΝΔ.
Τι κάνει νιάου στα κεραμίδια. Η κριτική του στην κυβέρνηση είναι ανώδυνη και ειδικά για τον Κυριάκο Μητσοτάκη σχεδόν βελούδινη. Ακόμη και μετά το όργιο των υποκλοπών -για το οποίο τον διασύρουν τα μεγάλα ΜΜΕ διεθνώς- ο ίδιος λέει «ξέρει ο ελληνικός λαός ποιοι από το περιβάλλον του έπαιξαν παιχνίδια».
Ο ίδιος ο Μητσοτάκης μένει στο απυρόβλητο. Ποτέ ο Ανδρουλάκης δεν είπε «δεν πρόκειται να συνεργαστώ με αυτόν που με παρακολουθούσε». Σαν να ασπάζεται την εκδοχή ότι… δεν ήξερε, αφήνει ακόμη ανοικτό το ενδεχόμενο συγκυβέρνησης μαζί του.
Πολιτικοί παρατηρητές εκτιμούσαν ότι απλώς υποκύπτει στις πιέσεις Λοβέρδου και εκτός ΠΑΣΟΚ κέντρων, καθώς δεν έχει το κύρος να τον απομακρύνει, παρά τις συνεχείς αφορμές που του δίνει.
Αυτή η εκτίμηση άλλαξε όταν ο Μητσοτάκης ανέφερε στους Sunday Times ήταν «πιθανός συνεργάτης του σε έναν συνασπισμό»- μετά τις εκλογές- με τον υπαινιγμό ότι η παρακολούθηση Ανδρουλάκη από την ΕΥΠ ήταν προβοκάτσια. Η συνεργασία δεν περνάει από τον Λοβέρδο.
Ακόμη και στελέχη του ΠΑΣΟΚ εντάσσουν στην επιμονή για διμέτωπο- που ευνοεί τον Μητσοτάκη – την επιλογή να μην κάνει πραγματική αντιπολίτευση, συνεργαζόμενος στο μαζικό χώρο με τον ΣΥΡΙΖΑ, και τη στάση του στις υποκλοπές και καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι έχει «κρυφή μετεκλογική ατζέντα». Τα σημάδια συνηγορούν.
Συνεχίζει να συγχέει την παρακολούθησή του με το Predator-που δεν υπήρξε ποτέ αφού έμεινε στο στάδιο της απόπειρας– με την πραγματική παρακολούθησή του από την ΕΥΠ του Μητσοτάκη.
Δεν κατέθεσε μήνυση, προσωπικά κατά Δημητριάδη και Κοντολέων, δεν συνεργάσθηκε με την επιτροπή PEGA του Ευρωκοινοβουλίου όταν ήλθε στην Αθήνα, δεν αναφέρει καθαρά τους λόγους της «επισύνδεσής» του, ενώ τους γνωρίζει.
Ανέχθηκε την εισαγγελέα Βλάχου και κυβερνητικούς παράγοντες να συνδέουν την παρακολούθησή του με εθνικά θέματα, και δεν ζήτησε ποτέ να διωχθούν ποινικά όσοι ευθύνονται για την, αναφερόμενη, εξαφάνιση του υλικού της παρακολούθησής του από τα αρχεία της ΕΥΠ. Ούτε ζήτησε διαβεβαίωση ότι δεν βρίσκονται σε κάποια χέρια.
Η τελευταία ένδειξη της επιλογής -ή της αδυναμίας- του προέδρου του ΠΑΣΟΚ να συγκρουστεί μετωπικά με τον Μητσοτάκη, είναι οι περίεργες αντιδράσεις του στο εκτρωματικό νομοσχέδιο για την ΕΥΠ, που συγκαλύπτει τις πρωθυπουργικές ευθύνες.
Αντί να το καταγγείλει, το βρίσκει θετικό και «ωραίο». Εχει απλώς ένσταση για την τριετία που απαιτείται ως την ενημέρωση των παρακολουθουμένων και το αντιφατικό αίτημα να καλυφθεί και η περίπτωσή του αναδρομικά, για να μην το βρίσκει μπροστά του στις εκλογές.
Στην τελευταία τηλεοπτική συνέντευξή του ανέφερε ως … «δικαίωση» ότι η κυβέρνηση καταθέτει το συγκεκριμένο σχέδιο νόμου. Αλλά λίγα 24ωρα νωρίτερα ζητούσε να κριθεί αντισυνταγματική η διάταξη του 2021 , που απαγορεύει την ενημέρωση -που είχε ψηφίσει και το…ΠΑΣΟΚ. Την οποία όμως ο νόμος εξαφανίζει και αντικαθιστά με κάτι χειρότερο, ενώ νομιμοποιεί την αδιαφανή «επισύνδεση» και των βουλευτών- κατά τη βούληση της κυβερνητικής πλειοψηφίας.
Για τις πληροφορίες που αφορούν την παρακολούθηση δεκάδων προσώπων και την άρνηση Μητσοτάκη να δώσει εξηγήσεις στη Βουλή- σε συνδυασμό με την μεθόδευση και της δικαστικής συγκάλυψης- δεν δείχνει ενδιαφέρον, ως αντιπολιτευόμενος..
Η άσφαιρη αντιπολίτευση και οι ελιγμοί στις υποκλοπές, οδηγούν ακόμη και στελέχη του ΠΑΣΟΚ στο συμπέρασμα ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επιστρέφει σε δεσμεύσεις να συμπράξει με τον Κυριάκο Μητσοτάκη μετεκλογικά.
Έτσι εξηγούν την θεωρία του ότι μπορεί να υπάρξει κυβέρνηση από τις πρώτες εκλογές, με το δεύτερο κόμμα επικεφαλής. Χωρίς να δείχνει εννοεί συνεργασία του με τον ΣΥΡΙΖΑ-που δεν το δέχεται άλλωστε.
Αντίθετα επικαλούμενος τη «σταθερότητα» και κάτι περίεργα περί «ικανών» προσώπων στη διακυβέρνηση, χωρίς ιδεολογικά πρόσημα και παραλείποντας πλέον τα περί «σοσιαλδημοκρατικής κατεύθυνσης», προετοιμάζει την κοινή γνώμη για σύμπραξη με τη ΝΔ- ακόμη και αν χάσει τις εκλογές.
Συμπέρασμα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης απέτυχε να εισβάλει, με τον Λοβέρδο, στο ΠΑΣΟΚ. Αλλά μια χαρά κάνει τη δουλειά του και με τον Ανδρουλάκη.
ΑΠΟ ΤΟ ΙΕΙDISEIS.GR
