Του John Carlin *
Όταν ο μέσος Ισπανός παθαίνει μια από τις συνηθισμένες του κρίσεις αγανάκτησης, η πρώτη φράση που βγαίνει από το στόμα του είναι «Αυτό δεν είναι φυσιολογικό!» Η περίεργη αυτή φράση, καθώς η έννοια της λέξης «φυσιολογικός» δεν είναι οικουμενική, δεν συναντάται στις υπόλοιπες ισπανόφωνες χώρες ούτε σε άλλες γλώσσες. Ισως όμως να ήρθε η στιγμή να ενσωματωθεί στην αγγλική γλώσσα, ιδιαίτερα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η άνοδος του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία είναι το λιγότερο φυσιολογικό πράγμα που έχει συμβεί στην ιστορία αυτής της χώρας. Ισως μάλιστα να είναι το λιγότερο φυσιολογικό πράγμα που έχει συμβεί σε μια δημοκρατία, ώριμη φυσικά, στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Είναι αλήθεια ότι στην αρχαία Ρώμη είχε ανεβεί στην εξουσία ο Καλιγούλας. Όπως είχαν ανεβεί στην εξουσία ο Ιντι Αμίν στην Ουγκάντα, ο στρατηγός Γκαλτιέρι στην Αργεντινή ή ο Στρέσνερ στην Παραγουάη. Η διαφορά εδώ είναι ότι ο Τραμπ εξελέγη πρόεδρος από την ελεύθερη βούληση των πολιτών.
Το αφύσικο στον Τραμπ δεν έχει να κάνει τόσο με τις πολιτικές του απόψεις. Ούτε με τον θαυμασμό του για τον άνθρωπο που είπε ότι «η Ρωσία έχει τις καλύτερες πόρνες του κόσμου», τον Βλαντίμιρ Πούτιν. Ούτε με την περιφρόνησή του προς το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ενωση, την εχθρότητά του προς την Κίνα, τη δέσμευσή του να κτίσει ένα τείχος στα σύνορα με το Μεξικό, την τοποθέτηση δισεκατομμυριούχων στα υπουργεία ή την πρόθεσή του να δυναμιτίσει το σύστημα υγείας της χώρας.
Το πιο αφύσικο στον Τραμπ είναι η προσωπικότητά του, το γεγονός ότι η πιο πλούσια και πιο ισχυρή χώρα του πλανήτη θα έχει πρόεδρο έναν άνδρα-μωρό, έναν «man baby» όπως ευφυώς τον αποκάλεσε ο αμερικανός κωμικός Τζον Στιούαρτ. Ο Τραμπ είναι ένας 70χρονος με συναισθηματική ανάπτυξη ίσως όχι ενός νεογέννητου, σίγουρα όμως ενός κακομαθημένου μαθητή του Δημοτικού.
Εχω παρακολουθήσει για χρόνια με ενδιαφέρον πολλούς προέδρους των Ηνωμένων Πολιτειών. Θυμάμαι τη δυσαρέσκειά μου όταν είχε εκλεγεί ο Ρίτσαρντ Νίξον. Την αίσθηση του γελοίου που είχα νιώσει όταν εξελέγη ο Τζέραλντ Φορντ, για τον οποίο έλεγαν ότι δεν μπορούσε να μασάει τσίχλα και να περπατάει μαζί. Την οργή μου όταν ο μέτριος ηθοποιός Ρόναλντ Ρίγκαν κέρδισε δύο φορές τις εκλογές. Την απογοήτευσή μου όταν εξελέγη ο πατέρας Μπους και τη φρίκη μου όταν επανεξελέγη ο γιος Μπους μετά την εισβολή στο Ιράκ, το 2004.
Η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, όμως, είναι άλλης τάξης. Ο Φορντ, ο Ρίγκαν, οι Μπους, ακόμη κι ο Νίξον μέχρι την πτώση του, ήταν πρόσωπα που, δημοσίως τουλάχιστον, συμπεριφέρονταν με τη σοβαρότητα και την αξιοπρέπεια που απαιτούσε η θέση τους. Διαφωνούσα με όλους σχεδόν σε όλα, μου χαλούσε η διάθεση όταν τους έβλεπα στην τηλεόραση, αλλά δεν θεωρούσα ότι ήταν ανώριμοι. Ούτε φοβήθηκα ποτέ επειδή είχαν το δάκτυλο στο κουμπί των πυρηνικών όπλων.
Τώρα, όπως έγραφε αυτή την εβδομάδα ο πιο συντηρητικός αρθρογράφος των Νιου Γιορκ Τάιμς, ο Ντέιβιντ Μπρουκς, οι Αμερικανοί εξέλεξαν πρόεδρο έναν «γελωτοποιό». Εγώ θα πήγαινα ένα βήμα παρακάτω. Θα έλεγα ότι ο Τραμπ είναι άρρωστος. Βλέποντας κανείς τα μηνύματά του στο Twitter και ακούγοντας τις δηλώσεις του, συμπεραίνει ότι πρόκειται για κλασική περίπτωση ναρκισιστικής προσωπικότητας. Η ανάγκη του να βρίσκεται πάντα στο κέντρο της προσοχής είναι νηπιακού τύπου. Το κριτήριο του Τραμπ για τους ανθρώπους εξαντλείται στο πώς μιλούν γι’ αυτόν. Η Μέριλ Στριπ είναι υπερτιμημένη. Η Χίλαρι Κλίντον θα έπρεπε να πάει φυλακή. Και ο Πούτιν είναι μεγάλος ηγέτης, μεγαλύτερος από τον Ομπάμα.
Η προεδρία του Τραμπ θα είναι ο Ντόναλντ στη χώρα των θαυμάτων. Όπως η Αλίκη του Λιούις Κάρολ, έχουμε περάσει στην άλλη πλευρά του καθρέφτη και έχουμε μπει σε άλλη διάσταση. Με τη διαφορά ότι ο Τραμπ δεν θα πρωταγωνιστεί σε παραμύθι, αλλά στην πραγματικότητα.
* Ο Τζον Κάρλιν είναι αρθρογράφος της El Pais
ΑΠΟ ΤΟ ΑΠΕ-ΜΠΕ
