Ξε-χυλώσαμε

Toυ Γιάννη Πανούση

 

Αν  τα’βαζε η δύση με την αυγή

ποιανής το μέρος θα παίρναμε;

Νίκος Ερηνάκης, Σύντομα όλα θα καίγονται και θα φωτίζουν τα μάτια σου

 

Η λογική του blame game, η τεχνική της [δήθεν] θυματοποίησης του δράστη, η θεωρία της ηθικής εξουδετέρωσης της παρανομίας με το πρόσχημα ότι’’ο άλλος άρχισε πρώτος’’ ή ότι’’ όλοι το κάνουν’’ ή ότι‘’φταίνε οι κακοί’’ έχει διατυπωθεί από παλιά.

Αυτή όμως η εκδοχή, που αφορούσε αρχικά στους ανήλικους, έχει μεταφερθεί και στην [ενήλικη;] πολιτική, όπου συχνά ο δράστης κατηγορεί τα θύματά του ή διαδίδει ότι ο ίδιος κατέστη ‘θύμα’[των θυμάτων του;].Τακτική που όχι μόνον κινείται πέραν της ηθικής  [και της λεβεντιάς] αλλά αποδεικνύει μία έντονη ανασφάλεια κι ασυγχώρητη ανευθυνότητα.

Αδύναμοι ,παθητικοί, διπρόσωποι πολιτικοί δια-φυλάσσονται πίσω από αποφάσεις οργάνων και συλλογικοτήτων[sic] κι αναζητούν άλλοθι ή ‘κάλυψη’ κρυπτόμενοι ο ένας μέσα στον άλλον, όπως οι ρώσικες [σοβιετικές;] μπάμπουσκες.

Κρύβουν και κρύβονται για ν’αποφύγουν τις ευθύνες από/για τα λάθη και τις λαμογιές τους.

Δεν είναι κακό το να κάνεις μία εσφαλμένη εκτίμηση ή καμιά φορά να υπερβάλλεις.Είναι όμως χείριστο το να λειτουργείς συνεχώς ύπουλα και συνωμοτικά [αγνοώντας[;] πως στους δίκοπους και δειλούς πολιτικούς ηγέτες , όποια θέση κι αν κατείχαν, δεν τους επεφύλαξε ο λαός καλό τέλος].

Ούτε  η Ιστορία, ούτε η Δημοκρατία, ούτε η κοινωνία συγχωρούν το προσχεδιασμένο ψέμα και ουδείς ‘νομιμοποιεί’ή δικαιολογεί τους οσφυοκάμπτες, τους επιλήσμονες, τους υποκρινόμενους, τους ριψάσπιδες και βέβαια τους ανυπόλογους λιπόψυχους. Κανένα δικαίωμα στην ιστορική δικαίωση[;] δεν συμπεριλαμβάνει το φόβο μπροστά στην ευθύνη.

Βέβαια η έννοια και το περιεχόμενο ‘του δικαιώματος’ αλλοιώθηκαν και κακοποιήθηκαν στη Μεταπολίτευση σε βαθμό που να έχουμε περίσσευμα από ‘δικαιωματίες’ [μερικοί από τους οποίους είναι και αυτόκλητοι υπερασπιστές/εκδικητές ασκώντας ‘’παραδειγματική’’ βία υπέρ[;] των δικαιωμάτων οποιουδήποτε τρίτου] και σημαντικό έλλειμμα από ’υποχρεωσηματίες’ [οι οποίοι να θυμίζουν σε όλους το χρέος τους απέναντι στην Πολιτεία και τη Δημοκρατία]. Ακόμα και η παράνοια ή η παράκρουση έχουν ως όριο την προσωπική ευθύνη για τις πράξεις κι όχι την προσφυγή στο πολιτικό [;] ακαταλόγιστο ή την [πονηρή] επίκληση του ηθικού[sic] κώδικα της παρέας.

Το 2+2=4 δεν μπορεί να το αλλάξει καμία πλειοψηφία [πολλώ μάλλον μειοψηφία]- ούτε ο Θεός,σημειώνει ο Grotius [βλ.Γιάννης Ποττάκης, Η έννοια του διαλόγου στη φιλοσοφία,την πολιτική,την ψυχανάλυση].

Συνεπώς δηλώσεις του τύπου ’’Εγώ ζώ, κινούμαι και παίζω εκτός πλαισίου κι ενοχής’’ γίνονται δεκτές μόνον όταν αφορούν σε άγρια θηρία του βουνού ή στους θεούς του Ολύμπου. Όλοι οι άλλοι ευθύνονται εις ολόκληρον και δια παντός για όσα έπραξαν ή παρέλειψαν.

ΥΓ. ’’Μία διαδρομή που τέμνεται με τόσες πολλές άλλες τελικά μοιάζει και δική σου και ξένη’ ’[Ανν Λου, Τράνζιτ]

ΥΓ2. ’’Η αλήθεια είναι πως αλλάξαμε όταν αφιππεύσαμε της βεβαιότητας και πορευτήκαμε αγνοώντας’’ [Ελ.Λιντζαροπούλου, Η εποχή των λέξεων].