Του Τάκη Ψαρίδη
Δεν ξέρουμε αν ο Λουδοβίκος ο 14ος ο επονομαζόμενος και «βασιλιάς ήλιος», που θεωρούσε πως «το κράτος είμαι εγώ», παρακολουθούσε τους δικούς του ανθρώπους. Ξέρουμε όμως τις ομοιότητες με τον δικό μας μεγαλειότατο Κυριάκο τον 1ο.
Κατ αρχάς, αν αντικαταστήσουμε το «βασιλιάς ήλιος» με το «Μωυσής» και «το κράτος είμαι εγώ» με το «επιτελικό κράτος είμαι εγώ», βλέπουμε ότι διατηρείται μια κάποια συνέχεια, αλλά και κάποια σοβαρότητα στην βασιλική μεγαλειότητα.
Αν όμως συνεχίσουμε την αντικατάσταση με το «τσιτάχ», το «γκόμενος» και την μαγκιά του τύπου «πάρτε το κουβαδάκι σας, αριστεροί του χαβιαριού και σοσιαλιστές της σαμπάνιας και πάτε να παίξετε αλλού», τότε θα διαπιστώσουμε την έκπτωση της ιστορίας και τον ξεπεσμό του «θεσμού» στο επίπεδο της λούμπεν γελοιότητας και χυδαιότητας.
Η ιστορία πάντως δεν έχει καταγράψει ότι είχε ξεπέσει σε τέτοιο επίπεδο ο Λουδοβίκος, ο οποίος τουλάχιστον διατηρούσε την σοβαρότητα μιας «πεφωτισμένης ολιγαρχίας».
Σήμερα, εύκολα διαπιστώνει όποιος έχει τα μάτια του ανοιχτά, ότι το «ολιγαρχικό» παραμένει, όχι όμως και το «πεφωτισμένο». Μια ολιγαρχία κυβερνά τον τόπο ενώ το «πεφωτισμένο» του μεγαλειοτάτου έχει αντικατασταθεί απ το επικοινωνιακά φαιδρό και γελοίο, το θράσος, το ασύστολο ψέμα, τον αυταρχισμό και την προκλητική αλαζονεία.
Οι παρακολουθήσεις οργιάζουν. Ένας ολίγιστος και ανασφαλής πρωθυπουργός που συμπεριφέρεται ως βασιλιάς παρακολουθεί τους δικούς του ανθρώπους σαν απατημένος σύζυγος. Η κυρίαρχη ενημέρωση ελέγχεται, ενώ η νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία είναι πιο ανάλγητη και από το παντεσπάνι της Αντουανέτας. Η δημοκρατία πλήττεται καίρια και οι συμπεριφορές του «επιτελικού κράτους» παραπέμπουν σε αλήστου μνήμης εποχές.
Το 1789 η γαλλική επανάσταση γκρέμισε την βασιλεία. Σήμερα η Ευρώπη απολαμβάνει την φιλελεύθερη αστική δημοκρατία και η βασιλεία, όπου διατηρείται, είναι απολύτως διακοσμητική.
Μόνο η χώρα μας, αν και καταργήθηκε νομίμως η βασιλεία, κυβερνάται από μια ιδιότυπη, αντιλαϊκή και ιδεοληπτική μεγαλειότητα που έχει στήσει ένα καθεστώς πρωτοφανές στη μεταπολιτευτική ιστορία της.
Η μεγαλειότητα αυτή δεν στηρίζεται από κάποιους αριστοκράτες και ευγενείς -πολύ θα της πήγαινε αυτό- αλλά από μια οικονομική ολιγαρχία, τα ελεγχόμενα μίντια και κάποιους μεταμελημένους αριστερούς και νυν ακροκεντρώους που την παρουσιάζουν ως «φιλελεύθερη», «δημοκρατική» και «κεντρώα»! Τελικά όντως η Ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα.-
