Του Νίκου Λακόπουλου
Η απόφαση του Αλέξη Τσίπρα όχι μόνο να θέσει τον Παύλο Πολάκη εκτός ψηφοδελτίων, αλλά και να τον καθαιρέσει και να τον παραπέμψει στην Επιτροπή Δεοντολογίας δεν ενισχύει μόνο το ηγετικό του προφίλ με σεβασμό στα όργανα του κόμματος.
Είναι μια πράξη που αφοπλίζει την Νέα Δημοκρατία, μιλά σε όσους θα θέλαν να ενταχθούν στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν το έκαναν για να μην συναντήσουν εκεί τον Πολάκη και αποτελεί μια διακήρυξη πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον ένα σύγχρονο, αριστερό αλλά δημοκρατικό κόμμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν έκανε διαγραφές βρίσκεται μπροστά σε μια κρίσιμη απόφαση που αφορά την ίδια την φυσιογνωμία του καθώς θέλει με “ενότητα, σοβαρότητα και ψυχραιμία να διασφαλίσει το πρόσωπο και την καθαρότητα της πολιτικής του”, όπως λέει.
Δεν πρόκειται για ένα γραφικό πρόσωπο με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, αλλά για μια τάση, ένα ρεύμα, πιθανόν και ένα κόμμα μέσα στο κόμμα που επιχειρεί να εκφράσει το όλο κόμμα και να το σύρει σε μια “αριστερή” πολιτική σε μια σύγκρουση όχι τελικά με την Δεξιά και το “διεφθαρμένο” σύστημα, αλλά με τους Άλλους.
«Αν δεν καθαρίσουμε από αυτούς δεν θα είναι αλλιώς την άλλη φορά» γράφει στη ανάρτησή του ο Πολάκης και παραθέτει ονόματα και φωτογραφικό υλικό, με δημοσιογράφους, μέλη της διοίκησης της ΑΑΔΕ, τραπεζικά στελέχη, με ειδική αναφορά σε «13 δικαστές που δίκασαν τον Νίκο Παππά».
Άγριο μήνυμα που παραπέμπει σε έναν εμφύλιο όσο και ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών που ζητά προκαταρκτική έρευνα για τυχόν τέλεση εκ μέρους του βουλευτή δύο τουλάχιστον αδικημάτων: της διέγερσης πολιτών στη διάπραξη εγκλημάτων και της βίας κατά δικαστικών λειτουργών.
Η εισαγγελική παρέμβαση παραπέμπει σε άλλες εποχές όπου δικάζονταν πολιτικές απόψεις μια πράξη που επισημαίνει το Κομμουνιστικό Κόμμα: “Η η εισαγγελική εντολή για προκαταρκτική εξέταση με αφορμή μια ανάρτηση πολιτικού περιεχομένου, ανεξάρτητα από τη συμφωνία ή διαφωνία με αυτήν, είναι ενέργεια απαράδεκτη που ανοίγει πολύ επικίνδυνους δρόμους».
Βέβαια η υπόθεση θα φτάσει τελικά στη Βουλή, η οποία θα κρίνει αν τίθεται ή όχι θέμα άρσης της βουλευτικής του ασυλίας, με όρους κομματικών συσχετισμών σε μια επικίνδυνη πορεία όπου η Δικαιοσύνη στρατεύεται πολιτικά με παρεμβάσεις που συχνά υποκαθιστούν την νομοθετική εξουσία και ταυτίζονται με το κυβερνητικό κόμμα.
Ουσιαστικά οι απόψεις του Πολάκη εξομοιώνονται με τρομοκρατική πράξη κατά της δημοκρατίας και η Δικαιοσύνη καλείται να δράσει προληπτικά με ταχύτητα που δεν έχει επιδείξει σε άλλες υποθέσεις όπως οι υποκλοπές.
Ο Πολάκης και Αριστερά
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Πολάκης που έχει υπερβεί τα όρια με όρους προσωπικής στοχοποίησης με όρους ασύμμετρης επίθεσης -από υπουργό σε εργαζόμενη δημοσιογράφο που έκανε το λάθος να φωτογραφηθεί εκτός από τον Τσίπρα και με τον Σαμαρά. Είχε προηγηθεί η στοχοποίηση δημοσιογράφων που ήταν υπέρ του Ναι. Είχε «καταγγελθεί» ο ρόλος των δημοσιογράφων των «αστικών μέσων».
«Έπρεπε να τον χώσω τρία μέτρα κάτω από τη γη» είχε πει ως αναπληρωτής υπουργός -όταν το κόμμα του αν τον είχε διαγράψει θα είχε αποφευχθεί αυτή η ξέφρενη πορεία προς ένα ρεύμα με απήχηση, οπαδούς και λαγνεία για πολιτική βία: πώς θα “καθαρίσει” ο Πολάκης με “Αυτούς”;
Η μάχη για τον ¨Πολάκη δεν γίνεται ανάμεσα σε Αριστερά και Δεξιά, αλλά ανάμεσα σε «αριστερούς» και «δεξιούς» και επεκτείνεται τελικά σε όσους δεν συμφωνούν μαζί του. Η δημοσιογράφος είναι «θεραπαινίδα της διαπλοκής», το ΑΠ “λεκές και οι επιλεγμένοι -άγνωστο με πια κριτήρια- δημοσιογράφοι αυτοί που “πρέπει να καθαρίσουμε από αυτούς”.
O Πολάκης είναι έτοιμος- με μίσος- να τιμωρήσει τον εχθρό, να πολεμήσει και να νικήσει. Αλλά ποιος είναι ο εχθρός μιας «Αριστεράς» μιας Παλιάς Διαθήκης- που μισεί μαζί με την Δεξιά και την μισή κοινωνία; Τι καθεστώς επαγγέλεται ο Πολάκης όταν πάρει την εξουσία και τότε θα είναι “αλλιώς”; Η βία εξυπηρετεί την επανάσταση ή επανάσταση την βία;
Η “αριστερή” επιδειξιομανία και ο Υπεράνθρωπος
O παλιός Κνίτης επιδεικνύεται συχνά με φωτο στο facebook με φωτό με ψαροντούφεκα και όπλα. Επιδειξιομανία, παράβαση της δεοντολογίας, βαρυ-μαγκιά και κατάχρηση εξουσίας. Αγένεια και πολιτική βαρβατίλα με στοιχεία Κουταλιανού πάντα μπροστά στο φακό.
“To θέμα δεν είναι ο Πολάκης” γράφαμε τότε “είναι η ανοχή ή και στήριξη από κυβερνητικά και κομματικά στελέχη σε μια πρακτική που μπορεί να στραφεί εναντίον τους, αν οι ίδιοι βρεθούν έξω από το «καραβάνι» του. Πιθανόν αυτή η ώρα να έφτασε τώρα.
Πέρασαν τέσσερα χρόνια αφότου ο Παύλος Πολάκης -και την απαραίτητη φωτό του …Άρη Βελουχιώτη- πόσταρε ένα δικό του επτάλογο για το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς -που θα μπορούσε να είναι και ο επτάλογος του …Ζορό ή ενός Αριστερού Υπερανθρώπου, υπερήφανου για τα …γονίδια του, την καταγωγή και τον τόπο του.
Οι αμόρφωτοι δεν έχουν θέση εδώ, ούτε όσοι δεν έχουν τα …σωστά γονίδια και την σωστή καταγωγή. Ο κόσμος του Πολάκη είναι χωρισμένος σε καλούς και κακούς και ο ίδιος είναι με την πλευρά του Καλού, όπως ο ίδιος το ορίζει. Όποιος δεν κουβαλάει γονίδια, οικογένεια, καταγωγή από τον τόπο του δεν έχει θέση στο ηθικό -και ανώτερο- σύμπαν του.
Ο «Σας έχω» -‘Μόνος μου και όλοι σας» είναι φανερό πως είναι ο εκπρόσωπος ενός λαϊκού στρατού που ορμάει στην μάχη ηρωικά και «χτυπάει» τον εχθρό όπως ο ίδιος τον έχει ορίσει. Βέβαια δεν προκύπτει από πουθενά ότι ο Ζορρό ως Τιμωρός, υπέρ των Αδυνάτων, ήταν …αριστερός. Ούτε καν αν ο Άρης Βελουχιώτης θα συμφωνούσε μαζί του.
Ανήκει στην Αριστερά ο Πολάκης;
Το πρόβλημα με το Κακό είναι πώς και ποιος θα το ορίσει και από πού θα πάρει την δύναμη για να το τιμωρήσει. Ποιος είναι αυτός που αυτοαναδεικνύεται Υπερασπιστής των Αδυνάτων -που «χτυπά και δεν χαϊδεύει» και ποιος του έδωσε αυτό το δικαίωμα -πέρα από την αυτοσχέδια, χυδαία και ανορθόγραφη ηθική του;
Φυσικά κανένα ηθικό πλεονέκτημα δεν δικαιολογεί το να είσαι θρασύς και αγενής ή να απειλείς κάποιον ότι θα τον χώσεις κάτω από το χώμα -και τελικά Αριστερά σημαίνει πολιτικό και πολιτισμό και ευγένεια.
Δεν υπάρχει κανένα ηθικό πλεονέκτημα που να δικαιολογεί τη βία και τώρα πια ξέρουμε πως πολλές φορές η ιδεολογία ήταν ένα άλλοθι που έδινε σε δολοφόνους την ηθική κάλυψη για να σκοτώνουν και να δικαιολογούν την επιθυμία τους για αίμα.
Η Επιτροπή Δεοντολογίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει να κρίνει τελικά ένα αψύ και γραφικό Σφακιανό, αλλά την πολιτική ταυτότητα και την ιδεολογία του κόμματος που μεγάλωσε απότομα και θέλει να είναι αριστερό και ταυτόχρονα κόμμα εξουσίας.
Βασικά να αποδείξει πως είναι ένα σύγχρονο κόμμα.
