Toυ Γ. Λακόπουλου
Μία από τις σκοτεινές πλευρές της διακυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά ήταν η άρνησή του να ενημερώνει τον τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξη Τσίπρα για τα κρίσιμα προβλήματα της χώρας. Ως πρωθυπουργός δεν κάλεσε ποτέ σε κατ’ ιδίαν συνάντηση τον ενδεχόμενο διάδοχό του.
Ακόμη χειρότερα το σύστημα Σαμαρά, αλλά και ίδιος προσωπικά, και απροκάλυπτα κάποιες φορές. προέβαλε ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν ήταν …άξιος να γνωρίζει σε ποια κατάσταση βρίσκεται η χώρα ακόμη και στις πιο δύσκολες στιγμές της. Σαν να ήταν η χώρα, την οποία κυβερνούσε, προσωπικό του φέουδο στο οποίο οι υπόλοιποι αντιμετωπίζονταν ως εχθροί αν όχι ως …μιάσματα.
Αυτή η συμπεριφορά ήταν αντιδημοκρατική με βάση του κανόνες λειτουργίας του κοινοβουλευτισμού. Ήταν επίσης προσβλητική για ένα τμήμα που πληθυσμού – που διαρκώς διευρύνονταν- καθώς παρέπεμπε στις μετεμφυλιακές πρακτικές της Δεξιάς.
Πάνω από όλα όμως ήταν πολιτικό λάθος για τον ίδιο τον Σαμαρά. Χωρίς ενημέρωση ο Τσίπρας παρέμεινε ασύδοτος και ανεμπόδιστος να αναπτύσσει τη ρητορική του χωρίς να δεσμεύεται από τίποτε. Αν είχε γίνει κοινωνός των δυσκολιών με υπεύθυνο τρόπο δεν θα μπορούσε να το κάνει με ευκολία και αν το έκανε θα του κόστιζε. Άρα, ο Σαμαράς τον διευκόλυνε.
Ακριβώς το ίδιο λάθος κάνει ο σημερινός Πρωθυπουργός. Αν εξαιρεθούν μια εθιμοτυπική συνάντηση, οι πρωτοβουλίες του προέδρου της Δημοκρατίας παλαιότερα και ένας κύκλος επαφών για το Κυπριακό, ο Αλέξης Τσίπρας δεν κάλεσε ποτέ σε τετ α τετ συνομιλία τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Δεν τον ενημέρωσε ούτε μία φορά για θέματα που δεν μπορούν να εκτεθούν στα φώτα της δημοσιότητας.
Έτσι συμπεριφέρεται όπως ακριβώς ο προκάτοχός του απέναντί του. Για την ακρίβεια αντιμετωπίζει τις σχέσεις του με τον αρχηγό του δεύτερου κόμματος -με βάση τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών, τρίτο πολιτειακό παράγοντα και ενδεχόμενο διάδοχό του, σαν προσωπική υπόθεση. Σα να αποφασίζει κατά τα γούστα του και όχι κατά το αξίωμά του με ποιον θα συνομιλεί.
Όπω
ς ο Σαμαράς δεν ήθελε να τον ενημερώσει, ως όφειλε, για τα κρίσιμα θέματα της χώρας επειδή …δεν του άρεσε, έτσι και ο Τσίπρας αντιμετωπίζει τον Μητσοτάκη με προσωπικά κριτήρια.
Σε μια περίοδο που η χώρα δέχεται εξωτερικές απειλές και το μέλλον της στη Ευρωζώνη κρέμεται από μια κλωστή, το πρώτο που όφειλε να κάνει ο εκλεγμένος Πρωθυπουργός θα ήταν να επιδιώξει τη διαμόρφωση εθνικής στρατηγικής σ’ αυτά τα θέματα.
Αυτή η επιδίωξη περνάει πρωτίστως από την αξιωματική αντιπολίτευση, καθώς τα δύο πρώτα κόμματα εκπροσωπούν τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού.
Η κατ’ ιδίαν ενημέρωση του προέδρου της ΝΔ από τον πρωθυπουργό, πέρα από το πολιτικό όφελος για τη χώρα και τον παιδαγωγικό χαρακτήρα της έναντι της κοινής γνώμης, θα είχε και κέρδος για την κυβέρνηση σε κάθε περίπτωση.
Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατανοήσει το βαθμό δυσκολίας που διέρχεται η χώρα και συνδράμει με τον τρόπο του, θα διαμορφωθεί ισχυρό εσωτερικό μέτωπο έναντι των κινδύνων. Δεν θα ενισχυθεί μόνο η χώρα, αλλά και η κυβέρνηση που χειρίζεται τα κρίσιμα θέματα.
Αν ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, παρά την ενημέρωση, συνεχίζει να πολιτεύεται με τον ίδιο τρόπο και να προσπαθεί να υπονομεύσει την κυβέρνηση στο διεθνή χώρο -όπως έκανε πρόσφατα στη Γερμανία- αδιαφορώντας αν έτσι υπονομεύει και τη χώρα θα αναλάβει το βάρος της ευθύνης του.
Τέλος, αν αρνηθεί να προσέλθει σε μια τέτοια συνάντηση, πέρα του ότι θα εκτεθεί έναντι της κοινής γνώμης θα καταστεί και εύκολος στόχος για την κυβέρνηση και τόσο το χειρότερο για τον ίδιο. Όσο παραμένει όμως χωρίς ενημέρωση επί της ουσίας μπορεί να λειτουργεί ανεύθυνα και χωρίς κανέναν περιορισμό, τροφοδοτώντας την πόλωση- όπως και η κυβέρνηση, άλλωστε- αφού τον αγνοεί.
Πέρα από αυτά η συνάντηση των δύο πολιτικών αρχηγών, είτε καταλήξει σε συνεννόηση είτε όχι, θα διασκεδάσει και τις αρνητικές εντυπώσεις που δημιουργεί στον ευρωπαϊκό χώρο η εικόνα της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας που αρνείται να συζητήσει την ώρα που η Ελλάδα κινδυνεύει από πολλές πλευρές.
Η πρωτοβουλία γι’ αυτή την κατ’ ιδίαν συνάντηση ανήκει ασφαλώς στον Πρωθυπουργό και οφείλει να την αναλάβει. Από εκεί και πέρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης ας πράξει όπως νομίζει. Σε κάθε περίπτωση θα είναι αυτός που θα κρίνεται πλέον.
Ο Τσίπρας πάντως δεν έχει κανένα λόγο να λειτουργεί σαν κακέκτυπο του Σαμαρά σ’ αυτό το θέμα. Ως φορέας της λαϊκής εντολής έχει και την υποχρέωση να αναζητάει τη σύγκλιση και την ομοψυχία. Ειδικά όταν βρίσκεται μπροστά σε κρίσιμα θέματα τα οποία όποιο κόμμα και αν βρίσκεται στα πράγματα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μόνο του.
Ούτε η τουρκική επιθετικότητα μπορεί να αντιμετωπισθεί χωρίς αρραγές εθνικό μέτωπο, ούτε τα μέτρα που απαιτούνται για να κλείσει η αξιολόγηση και γενικά να ολοκληρωθεί η υλοποίηση του Μνημονίου- ως προϋπόθεση παραμονής της χώρας στην Ευρωζώνη- θα πάρει ποτέ μια κυβέρνηση, αν καραδοκεί η αντιπολίτευση. Σ’ αυτά έχουμε πολλές πικρές εμπειρίες από το παρελθόν.
