Του Ιωάννη Δαμίγου
Σηκώνει η αλήθεια αναβολές; Τα λάθη παρακάμπτονται; Τα λάθη θέλουν χρόνο να αναλυθούν; Θέλουν χρόνο να ανακαλυφθούν; Ο φόβος της αλήθειας, της παραδοχής και της ευθύνης, κλωσά τα λάθη. Επιλέξτε, είναι τόσα πολλά, απλά επιλέξτε.
Αναφερθείτε εσείς οι ειδήμονες σε αυτά, οι αναλυτές του κόμματος και τα αρμόδια όργανα, δεν μπορεί να μην τα γνωρίζετε, γιατί εσείς τα προτείνατε, εσείς τα συναποφασίσατε. Από τις επιλογές στα ψηφοδέλτια, έως το άτσαλο άνοιγμα στο κέντρο, την κεντροαριστερά και την κεντροδεξιά ακόμα, που απώθησε τελικά τους πάντες. Την μοιραία εγκατάλειψη της αριστεράς, που έως και η αναφορά ως αριστερά αντικαταστάθηκε με την προοδευτική τάση.
Να εκφράσω εδώ την μεγάλη και από καιρό απορία μου, ποιες είναι αυτές οι λοιπές προοδευτικές δυνάμεις τέλος πάντων; Κατονομάστε τις. Από την διπλωματία, που έχω ακουστά, δεν υπήρξαν οι ανάλογες συναντήσεις ενωρίτερα και προ καιρού, μεταξύ εκπροσώπων ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ για μια πρώτη προσέγγιση, αναγνωριστική για πιθανή συνεργασία στα πλαίσια της απλής αναλογικής, ως όφειλε η τακτική; Ή προσφύγαμε σε αυτήν, όπως φάνηκε, αρχικά παρακαλώντας και μετέπειτα εκβιάζοντας αφού πρώτα εξασφαλίζονταν τα απαραίτητα ποσοστά; Αυτό στρατηγική δεν το λες, μου θυμίζει ανάλογα άλλα “ραντεβού”. Μια αίσθηση με κατακλύζει, αυτή πως γέρασε ξαφνικά το κόμμα και μωράθηκε μαζί.
Λάθη λοιπόν πολλά και μεγάλα, αυτοκριτική καμία, σοβαρή και καταγεγραμμένη τουλάχιστον. Παρά μόνο φευγαλέες, αόριστες και γενικόλογες αναφορές. Ίσως η πιο άνευρη αντιπολίτευση που υπήρξε ποτέ, με μεγάλα διαστήματα αδράνειας. Η εσφαλμένη εικόνα που δημιουργήθηκε και καλλιεργήθηκε περί ανικανότητας του πρωθυπουργού, άρα και η υποτίμησή του, αποδείχθηκε ένα ακόμη λάθος.
Αντίθετα, ανικανότητα μας κατέλαβε να αναδείξουμε οργανωμένα, την ακρίβεια, τα σκάνδαλα, τις υποκλοπές, την ανεργία και τόσα άλλα, ακόμα τους θανάτους τριάντα οκτώ χιλιάδων συνανθρώπων μας και την δολοφονία πενήντα επτά ακόμα, στο μεγαλύτερο μέρος τους νέοι. Έπειτα αυτές οι διαπιστώσεις, οι αστείρευτες διαπιστώσεις, οι τραγικά επαναλαμβανόμενες σαν σε μικρά παιδιά.
Ξεμείναμε από “εφόδους στον ουρανό”, από νεολαία, από ανέμελα μέλη και μας απόμεινε ο φόβος στην αλήθεια, οι δικαιολογίες και οι αναβολές ανάδειξης των αιτιών. Για καιρό απ’ ότι φαίνεται θα ψάχνουν πρώτα για τα λάθη και μετά, αργότερα για τον υπεύθυνο/νους. Εξ αιτίας των οποίων δεύτερη φορά δεν έχει. Κι όλα αυτά για έναν ρημάδι λόγο, τον φόβο στην αλήθεια.