Του Ιωάννη Δαμίγου
Όχι εγώ παρέμεινα ο ίδιος, εσείς αλλάξατε. Όχι, εγώ στα ίδια ιδανικά πιστεύω, στο ίδιο όνειρο δοσμένος, εσείς σε άλλα μακρύνατε. Όχι εγώ δεν ηττήθηκα, γιατί δεν υπάρχει ήττα για την ελπίδα, εσείς χάσατε, χάσατε το μονοπάτι και βγήκατε στην δύσβατη λεωφόρο διπλής κατεύθυνσης, με τις πολλές λωρίδες ταχείας κυκλοφορίας.
Μόνος ένιωθα και πριν, με τους πολλούς να τριγυρίζουν γύρω μου άσκοπα, συμμετέχοντας τάχα, σε άγονο αγώνα. Μόνος έμεινα και τώρα, με μια μόνο διαφορά, υπερήφανα ενοχική όμως, εγώ γνωρίζω το γιατί της δικής σας ήττας, της μεγάλη σας. Αυτής που ψάχνεται τα αίτια δήθεν, σαν τα παιδάκια που παίζουν κρυφτό και τα “φυλάνε”, κλέβοντας με το ένα μάτι μισάνοιχτο. Και την είδατε και τα βήματά της ακούσατε και την “φτύσατε” για να κερδίσετε σαν ακόλουθοι εύνοια, αναγνώριση και πιθανά γαλόνια.
Και τώρα απορείτε κι από πάνω για ότι συνέβη, επιρρίπτοντας ευθύνες ως δημόσιοι κατήγοροι στον λαό, στο ΚΚΕ και στο ΠΑΣΟΚ. Ακολουθώντας το νεοελληνικό επιχείρημα, οι άλλοι φταίνε, εμείς μια χαρά τα είπαμε και τα κάναμε. Διαστρέβλωσαν το νόημα που εμείς κατείχαμε ως μόνη αλήθεια, το δίκιο μας, το δικό μας δίκιο. Υποτιμώντας τους πολιτικούς αντιπάλους και τα συμφέροντά τους.
Πρώτη φορά άκουσα σήμερα τον κ. Τσίπρα να προφέρει μετά από πολύ καιρό την λέξη “αριστερά”. Ενθυμούμενος λίγο αργά την ταυτότητά μας. Ξεκινήσαμε χωρίς τρία βασικά εργαλεία τον προεκλογικό αγώνα, την ταυτότητα, την τακτική και την στρατηγική. Για την ταυτότητα γνωστό πως αναζητείται μεταξύ προοδευτικής, σοσιαλιστικής, κεντρώας και κεντροδεξιάς έννοιας, άντε και αριστερής. Για την τακτική ο σχεδιασμός ζήτημα να είχε την προοπτική λίγων ημερών, ενώ η στρατηγική έλειπε από την αρχή και επέστρεφε κάποτε διαμορφωμένη κατά το δοκούν, με επιπόλαιες παλινωδίες.
Εγώ παραμένω εδώ και περιμένω ως αδιόρθωτος ρομαντικός, μάταια ίσως, το νέο πρόσωπο να αναλάμβανε, να αναπτέρωνε το πεσμένο ηθικό, να αιφνιδίαζε ευχάριστα το πολιτικά στείρο περιβάλλον, να εξέπληττε τον μεταλλαγμένο πολίτη και να ξεχώριζε με τον απλό και σύντομο μεστωμένο λόγο του/της, όχι ως χαρισματικός/κή, μα έξω από το κατεστημένο. Όσο πιο σύντομα γίνεται, τι μέση και τέλος, τώρα, εχθές.
Όχι δεν χάθηκαν όλα ακόμα, μα για να μην χαθούν για πάντα. Κύριε Τσίπρα στο χέρι σας και στην απόφασή σας βρίσκεται το μέλλον αυτού που άξια κατασκευάσατε, που ίσως σας κούρασε και το κουράσατε. Είστε λοιπόν δυο φορές υπεύθυνος, τόσο για το παρόν, όσο και για το μέλλον, του κόμματος μα και του κόσμου του. Στο τέλος τέλος, παρά τον έμφυτο ρομαντισμό μου, γνωρίζω πως έχουμε να κάνουμε με διαχείριση και όχι με ιδέες και ιδανικά. Ας έχουμε λοιπόν την ευκαιρία για μια διαχείριση τέτοια που να προσφέρει το ελάχιστο της αξιοπρέπειας.