Πάνος Καμμένος: Πολιτικό τέλος αντάξιο της πορείας του

Του Γ. Λακόπουλου

Από την πρώτη στιγμή που εμφανίσθηκε στο δημόσιο χώρο – ως μέλος την ΟΝΝΕΔ-ο Πάνος Καμμένος ήταν ανορθογραφία. Όταν μπήκε κανονικά στην πολιτική, η δράση του ήταν ήδη καρκίνωμα για το δημόσιο βίο. Δεν υπάρχει πολιτικός με χειρότερο βιογραφικό και πιο κακόφημη πορεία από αυτόν: από τις παλιές σχέσεις με χουντικούς και βασιλικούς μέχρι επαφές με τον κόσμο της παραβατικότητας, που κατά καιρούς του αποδόθηκαν.

Πρόσωπο χωρίς μόρφωση- άλλωστε δεν το επικαλέστηκε ποτέ -και ένας παλιός ισχυρισμός ότι σπούδασε οικονομικά στο Πανεπιστήμιο της Λυών και ψυχολογία και στην Ελβετία, ακουγόταν κάπως παράξενα.

Στα αναλλοίωτα πολιτικά χαρακτηριστικά της πολιτικής παρουσίας του -τα προσωπικά δεν ενδιαφέρουν-συγκαταλέγονται η χαμηλή ποιότητα πολιτικού λόγου και λόγου γενικά, η ροπή σε ό,τι συνιστά υποκουλτούρα και περιθώριο. Η χυδαιολογία, η ανερμάτιστη ρητορεία η ομοφοβία, οι σχέσεις με εκκλησιαστικούς και παραεκκλησιαστικούς κύκλους, η αξιοποίηση του Ιντερνέτ για αθέμιτες πρακτικές, η κακογουστιά, η αλλαγή στρατοπέδων, οι συναναστροφές με ύποπτα πρόσωπα. Η ασυδοσία , η αντιπαράθεση με φτηνιάρικους υπαινιγμούς, οι πεζοδρομιακές αντιδράσεις, η ρωσσοφιλία και η παρανοϊκή επιθετικότητα που τον φέρνει συχνά στα δικαστήρια ως μηνυμένο η μηνυτή.

Το 1993 κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ένας νεολαίος της ΟΝΝΕΔ με την δική του προϋπηρεσία θα έμπαινε στη Βουλή. Υπήρξε δημιούργημα της εποχής Αβέρωφ με τους “Ρεητζερς” και τους “Κένταυρους”. Η παρέα Σαμαρά – Β. Μιχαλολιάκου –  Μανωλάκου τον είχε υπό τον προστασία της και τον εκπαίδευσε στον “δεξιό ακτιβισμό “, που θα έλεγε κι ο Βορίδης.

Πολύ σύντομα τους ξεπέρασε σε κατορθώματα και τραμπουκισμούς.  Όλοι γνώριζαν ότι οπλοφορεί. Κάποια στιγμή επιχείρησε να γίνει και ο θεωρητικός της ομάδας με το βιβλίο ““Τρομοκρατία: Θεωρία και πράξη””, το οποίο προλόγιζε ο στρατηγός Γρυλλάκης. Πρόσωπα του ΠΑΣΟΚ ζωγραφίστηκαν για επαφές με τη 17 Νοέμβρη και ο Α. Παπανδρέου, ως καθοδηγητής της.

Αργότερα το βιβλίο έγινε αντικείμενο δικαστικής διαμάχης καθώς ο θεωρητικός της χούντας Γεωργαλάς ισχυρίσθηκε ότι αυτός ήταν ο συγγραφέας και ο Καμμένος τον άφησε απλήρωτο. Όπως και ότι του έγραφε τις ομιλίες. Με όποιο δάσκαλο καθίσεις…

Εξ αρχής ο Καμμένος αυτοτοποθετήθηκε – λόγω και έργω- στο όριο μεταξύ Δεξιάς και της τότε ακροδεξιάς. Παρέες με οπαδούς των κολονέλων και το σύστημα Γκλύξμπουνγκ, παραστάσεις στο Βίτσι και στου Μακρυγιάννη, θεωρίες συνωμοσίας , σχέσεις με πρόσωπα που απασχολούσαν το ποινικό νόμο. Μαζί με τη βοήθεια που του προσέφερε ένας “καλός ” γάμος του βρισκόταν διαρκώς στο προσκήνιο.

Πάντως η οικογενειακή του προέλευση κάθε άλλο παρά μαρτυρούσε αυτή την εξέλιξή. Ο πατέρας ήταν ένας ευπρεπής επιχειρηματίας. Έκανε δουλείες και με τους Σοβιετικούς- μια δραστηριότητα που συνέδεσε τον Π. Καμμένο με φήμες που τον ακολουθούν ως σήμερα.

Όταν πήρε τη ΝΔ ο Μητσοτάκης και απομάκρυνε τους Μιχαλολιάκο -Μανωλάκο. Ο Καμμένος κατέφυγε στη ΔΗΑΝΑ του Στεφανόπουλου, αλλά δεν το σήκωνε το κλίμα και επέστρεψε. Ο Μητσοτάκης τον αντάμειψε με την προεδρία της προβληματικής ΕΛΙΝΤΑ, για την οποία θα είχε βρεθεί στο σκαμνί αν δεν αποκτούσε βουλευτική ασυλία εν τω μεταξύ, εκλεγόμενος τελευταίος στη Β Αθήνας – όπου έκτοτε δεν έχασε ποτέ.

Με τον Κ. Καραμανλή δεν είχε σχέσεις, άλλωστε στην εκλογή του το 1997 ο Καμμένος ήταν με τον …Πολύδωρα. Αλλά το 2007 όταν ο Καραμανλής βρέθηκε με μόλις 152 έδρες, η απειλή ότι θα αποχωρήσει τον έκανε υφυπουργό Ναυτιλίας, θέση που κατασκευάσθηκε γι’ αυτόν -υπό το Βουλγαράκη για να τον ελέγχει.

Το Νοέμβριο του 2011 ανέσυρε παλιές διαφορές του με τον Σαμαρά και καταψήφισε την κυβέρνηση Παπαδήμου. Διεγράφη και δύο μήνες αργότερα αυτοανακηρύχθηκε αρχηγός κόμματος. Και τότε άρχισαν τα απίστευτα. Πρώτα τον ακολούθησαν… είκοσι βουλευτές της ΝΔ- για να καταστραφούν οι περισσότεροι στην πορεία. Μετά πήρε στις εκλογές του Μαΐου του 2012 πάνω από 10%- που εξέπνευσε σταδιακά. Και τρία χρόνια αργότερα βρέθηκε να συγκυβερνά με τη Αριστερά.

Σ’ αυτό το σημείο η Ιστορία θα εξετάσει τα πράγματα μάλλον από την πλευρά του Αλέξη Τσίπρα παρά από τη δική του. Ο νικητής των εκλογών του 2015 εκτιμούσε ότι η ενδεχομένη σύμπραξή του με τη Γεννηματά ή το Ποτάμι, θα καθιστούσε τη κυβέρνηση του παρένθεση- όπως είχε σχεδιασθεί από τους απελθόντες “Σαμαροβενιζέλους”. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Άλλωστε ο Καμμένος δεν ήταν το μόνο κακό που είχε να αντιμετωπίσει ενδοκυβερνητικά εκείνη την περίοδο.

Πράγματι ο Καμμένος δεν τον έριξε παρότι αυτή η συνεργασία έβλαψε από πολλές πλευρές τον Τσίπρα, την κυβέρνησή του και την Αριστερά -ιδίως σ’ αυτό που ήταν το ισχυρό χαρτί της: το ηθικό πλεονέκτημα. Αλλά κάποια στιγμή ήλθε η ώρα να το κάνει κι αυτό: να τον ρίξει για το Μακεδονικό. Με ανεξήγητο τρόπο ο Μητσοτάκης του είπε στη Βουλή ότι περίμενε να ανατρέψει τον Τσίπρα το καλοκαίρι και δεν το έκανε.

Ο Πρωθυπουργός, δεν υπολόγισε σωστά και του έδωσε χρόνο και περιθώρια να αλλάξει ρότα-θυσιάζοντας ακόμη και τον Νίκο Κοτζιά. Αλλά ήταν πλέον αργά: ο Καμμένος δεν ήταν παρά ο εαυτός του. Καθώς είχε πλέον αίσθηση ότι επέρχεται το πολιτικό τέλος του δεν είχε παρά να αλλάξει για μια ακόμη φορά στρατόπεδο.

Ήδη το κάνει καθώς η δράση του στρέφεται πλέον ευθέως κατά του Τσίπρα με τον μόνο τρόπο που ξέρει να λειτουργεί: απειλές, συκοφαντίες, φαντασιακές αναφορές σε παρασκήνια, χτυπήματα κάτω απο τη μέση,  κοχιμπολογία , Σορολογία κατά του Κοτζιά και ανηθικότητες κατά Βο’υτση. Κανονικ’ηη επιστροφή στα ψεκάσματα, τους υδατάνθρακες και την  μυθολογία των εκβιασμών με υπονοούμενα- για να διασκεδάσει όσα  φοβάται.. Μόνο που αυτή τη φορά θα επικαλείται τη θητεία του στο πιο ευαίσθητο υπουργείο . Οι κακές συναναστροφές έχουν παρενέργειες. Ο Καμμένος θα προσπαθήσει να τα κάνει κεραμιδαριό. Και ο νεομητσοτακισμός θα τον διευκολύνει.

Αυτή ωστόσο θα είναι η τελευταία πράξη της δημοσίας παρουσίας ενός ανθρώπου που αν δεν υπήρχε δεν θα μπορούσε κανείς να τον φανταστεί στην πολιτική. Καθώς μετά τη λήξη της 25τους θητείας του στο Κοινοβούλιο τον περιμένουν στη γωνία πολλοί- ο Μαρινάκης και η Ντόρα – και θα εγκατασταθεί μονίμως στην Ευελπίδων, το μόνο που του μένει είναι να τους φανεί χρήσιμος, πολεμώντας τον Τσίπρα.

Αυτό θα κάνει μέχρι να περάσει στην αφάνεια, αφήνοντας πίσω πικρή ανάμνηση για τα παιχνίδια που έπαιξε η μοίρα της πολιτικής στην Αριστερά. Αφήνει όμως το δημοκρατικό χώρο καθαρό από την βορβορώδη συνύπαρξη μαζί του και τον ΣΥΡΙΖΑ απαλλαγμένο από την υποχρέωση να απολογείται στους δημοκρατικούς πολίτες, αλλά και στους Ευρωσοσιαλιστές. Όπως αφήνει και τον Αλέξη Τσίπρα με την υποχρέωση να δώσει κάποια στιγμή πλήρεις εξηγήσεις για τον εναγκαλισμό του με τον “Μπούλη” .