Πέθανε ο Τάκης Μόσχος στα 68 του χρόνια. Ο ηθοποιός τον τελευταίο καιρό νοσηλευόταν στην Αθήνα όπου είχε μεταβεί από τη Σκόπελο όπου και έμενε τα τελευταία χρόνια. Ύστερα από μια σειρά εγκεφαλικών επεισοδίων ο Τάκης Μόσχος ήταν σε κώμα τον τελευταίο καιρό.
Ο Τάκης Μόσχος συνδέθηκε κυρίως με τον ρόλο του Αργύρη στη Γλυκιά Συμμορία του Νίκου Νικολαΐδη όπου πρωταγωνίστησε το 1983, ενώ ένας από τους τελευταίους ρόλους του ήταν στην ταινία Οι Αισθηματίες του Νίκου Τριανταφυλλίδη το 2014.
Με πολλή τύχη, χρησιμοποιώντας το βιβλίο με τις επαγγελματικές φωτογραφήσεις που είχε κάνει στη Γερμανία, τον σύστησαν στον Παναγιώτη Τιμογιαννάκη, τον κριτικό κινηματογράφου και εκείνος τον παρέπεμψε στη Στέφη φιλμς, όπου ασχολήθηκε με διαφημιστικά. Περνώντας από ένα γραφείο, να αφήσει κάποιες φωτογραφίες του, τον πήραν τηλέφωνο, λέγοντάς του ότι ήθελαν να του δώσουν ρόλο σε μια ταινία του Κατακουζηνού, τον «Άγγελο» (1982).
Πρόκειται για την πρώτη ελληνική ταινία που ασχολήθηκε με το θέμα της ομοφυλοφιλίας στην Ελλάδα και ο Τάκης Μόσχος ερμήνευσε το ρόλο μιας τραβεστί. Η ταινία διαγωνίστηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1982 και απέσπασε τα βραβεία καλύτερης ταινίας, σεναρίου και πρώτου ανδρικού ρόλου για τον Μιχάλη Μανιάτη. Κατόπιν, πάλι η τύχη τον έσπρωξε στην «Γλυκιά Συμμορία», μια ταινία ορόσημο, η οποία αντικατόπτριζε κάποιες από τις εμπειρίες του στην Γερμανία.
Από τη «Γλυκιά Συμμορία» στον Ναπολέοντα Λαπαθιώτη
Η «Γλυκιά Συμμορία» του 1983, σε σενάριο και σκηνοθεσία Νίκου Νικολαΐδη, αποτελεί το δεύτερο μέρος της τριλογίας ταινιών, την οποία ο σκηνοθέτης ονόμασε «Τα χρόνια της χολέρας». Ο πρωτότυπος ελληνικός τίτλος είναι μια αναφορά στον ελληνικό τίτλο της ταινίας του 1969 του Σαμ Πέκινπα, «Η άγρια συμμορία», και τη μουσική της ταινίας έχει γράψει ο Γιώργος Χατζηνάσιος. Το 2006 ψηφίστηκε από την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου, ως μια από τις δέκα καλύτερες ελληνικές ταινίες, κατακτώντας την 9η θέση. Η «Γλυκιά Συμμορία» το 1984, κυκλοφόρησε και σαν μυθιστόρημα, από τον δημιουργό της Νίκο Νικολαΐδη.
Ο Τάκης Μόσχος βραβεύτηκε γι’ αυτήν του την ερμηνεία, όπως και για τον ρόλο του ως Λαπαθιώτης στο «Μετέωρο και σκιά» (1985). Η ταινία ήταν βασισμένη στη βιογραφία του ποιητή Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, ενός από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της νεορομαντικής και νεοσυμβολιστικής ποίησης, ο οποίος έζησε και δημιούργησε μέσα σε μια περίοδο γεμάτη από συνταρακτικά γεγονότα για την ιστορία της Ελλάδας. Στην ταινία παρουσιάζεται το πορτρέτο ενός γόνου αριστοκρατικής οικογένειας, ο οποίος προκάλεσε την κοινωνία της εποχής του με την ομοφυλοφιλία του, τις κομμουνιστικές πεποιθήσεις του και γενικά τις αντισυμβατικές και ενίοτε ακραίες επιλογές του. Ο Τάκης Μόσχος έχει γυρίσει συνολικά 20 ταινίες, ενώ συμμετείχε σε επεισόδια του «Κόκκινου Κύκλου», στο «Η ζωή μας μια βόλτα» και σε άλλες τηλεοπτικές σειρές.
«Μια δουλειά είναι και αυτή του ηθοποιού, όπως όλες οι άλλες»
Ο ηθοποιός, που έχει μιλήσει ανοιχτά για τα πάθη του και την απεξάρτησή του από τα ναρκωτικά είχε αποσυρθεί εδώ και 20 χρόνια στη Σκόπελο, όπου δημιούργησε µια ερασιτεχνική θεατρική οµάδα, παρουσιάζοντας ισάριθµες παραστάσεις, πριν νοσηλευτεί με διπλό εγκεφαλικό επεισόδιο τον περασμένο Φεβρουάριο. Ο Τάκης Μόσχος έζησε µια πολυτάραχη ζωή και στη Σκόπελο βρήκε την… Ιθάκη του. Πήγε κάποιο καλοκαίρι για διακοπές, γνώρισε φίλους εκεί και µια χρονιά αποφάσισε να περάσει και τον χειµώνα. Τελικά φέτος θα συμπλήρωνε 18 χρόνια που ζει στο νησί, στη διάρκεια των οποίων δηµιούργησε την Ερασιτεχνική Θεατρική Οµάδα Σκοπέλου (ΕΘΟΣ), µε σκοπό να διδάξει και να αναδείξει τη θεατρική τέχνη. Παράλληλα, αξιοποιώντας τις σπουδές του στη Νοµική και το µεταπτυχιακό του στην Κοινωνιολογία και τις Καλές Τέχνες, κάνει µαθήµατα σε µαθητές του Γυµνασίου.
Ματαιοδοξία και θάνατος
Σε συνέντευξή του στο περιοδικό ΑΝ, ο Τάκης Μόσχος είχε μιλήσει για τη ματαιοδοξία και την ιδέα του θανάτου: «Η ματαιοδοξία είναι ένας ιός που βρίσκεται εν ύπνωση και κάθε τόσο σου ρίχνει και έναν πυρετό. Όλοι θέλουμε μια επιβεβαίωση, έναν καλό λόγο. Εγώ είμαι από τη φύση μου σκοτεινός. Από ιδιοσυγκρασία, από τον πεσιμισμό που με διακρίνει πολλές φορές. Θα προτιμούσα να είμαι πίσω από τις κάμερες και όχι ηθοποιός, ηθοποιό με κάνανε και εγώ είπα, «οκ, τώρα είσαι ηθοποιός» και έζησα τη ζωή μου έκτοτε. Είμαι πολύ ντροπαλός άνθρωπος. Όσο ξεδιάντροπος κι αν έχω γίνει κάποιες φορές, είμαι γενικά πολύ ντροπαλός. Είναι ο θάνατος, ίσως, που σε κάνει πιο συνειδητοποιημένο (δε θα πω όλα αυτά τα ποιητικά που λένε συνήθως για το θάνατο), αλλά όταν βλέπεις το σύστημά σου να καταρρέει και να ζεις για κάποιους μήνες σαν μελλοθάνατος είναι κάπως. Εγώ πέρασα μέσα από αυτό και βγήκα και αρκετά χρόνια κερδισμένος, ένας άλλος Τάκης. Εκτιμώ περισσότερο πια στιγμές όπως αυτή τώρα, που κάθομαι εδώ μαζί σας και τα λέμε. Με έπιασα να ακούω μουσική από το ράδιο και να ψιλοχορεύω και μάλιστα αναρωτήθηκα αν έχω λίγη από την ευλυγισία που είχα στα νιάτα μου, που ήμουν χορευταράς και έκανα και μερικές φιγούρες παραπάνω, για να τσεκάρω το σύστημα και διαπίστωσα ότι λειτουργεί…»
ΑΠΟ ΤΟ ΕΘΝΟΣ