Του Ιωάννη Δαμίγου
Φτάνοντας μοιραία στην οδυνηρή στιγμή του απολογισμού, της καταμέτρησης των τετελεσμένων, αντί του κατ’ απαίτηση εορταστικού πνεύματος, μάλλον μια καταθλιπτική αίσθηση λόγο απωλειών, μας προδιαθέτει. Μια θλίψη, μικρή ή μεγάλη μας καταβάλει, για τα παρμένα, τα χαμένα, τα απολεσθέντα ακούσια εκούσια. Των κεκτημένων, που θεωρήθηκαν επιπόλαια ασφαλή και που αφέθηκαν βορρά στις ορέξεις των επιτηδείων αφύλακτα. Έγειρε η παλάντζα στο έλλειμμα, υψώνοντας το αβαρές στο μετέωρο κενό της ανασφάλειας, αποτέλεσμα των λανθασμένων επιλογών, των πρόχειρων υπολογισμών, ελαφρώνοντας στον μέγιστο βαθμό και το τελευταίο αντίβαρο σοβαρότητας.
Το χειρότερο όλων όμως, αυτό που δεν μας δικαιολογεί όσο ανόητοι ή ανίκανοι είμαστε λόγω της ελαφρότητας που μας διακρίνει, είναι και θα παραμένει ο μεγάλος αριθμός απώλειας ζωών, που συνεχίζεται αυξανόμενος.
Πέρα όλων των άλλων, το αξεπέραστο της οδύνης είναι των οικογενειών, που θρηνούν τις παρμένες ζωές των παιδιών τους, τις ομαδικά δολοφονημένες κατά συρροή. στην περιοχή των Τεμπών. Αλήθεια, θα μπορέσουμε να γιορτάσουμε φέτος; Θα μπορέσουμε να ευχηθούμε και του χρόνου; Σε ποια ευχή θα τσουγκρίσουμε τα ποτήρια μας; Στις λιγότερες απώλειες και μακριά από εμάς;
Τα παρμένα είναι πολλά, ιδανικά, αξίες, αξιοπρέπεια, μα τα φαντάσματα των δολοφονημένων ακόμη περισσότερα, να μας στοιχειώνουν για την ευθύνη όλων, όλων εμάς που εξακολουθούμε να προσβάλουμε ξεδιάντροπα ως ανήμποροι τάχα την μνήμη τους. Ανήμποροι για τα χιλιάδες θύματα της πανδημίας, τα εκατοντάδες στην βύθιση του αλιευτικού ανοιχτά της Πύλου, του αγνώστου αριθμού πνιγμού προσφύγων και μεταναστών στο Αιγαίο, των πλημμυρών και πυρκαγιών, των θυμάτων πολιτικής και όχι οπαδικής βίας, των γυναικοκτονιών και των “άλλων”.
Ανήμποροι, ακόμη, για το ατιμώρητο των “ξεχασμένων” βιασμένων και εκδιδόμενων παιδιών. Θεατές και καταδικάζοντας όμως ως είθισται, τον βασανισμό και τον θάνατο ανυπεράσπιστων ζώων από πάντα. Δεν μας ενδιαφέρουν τα δικά μας χάλια, με των Παλαιστινίων θα ασχοληθούμε τώρα; Στα παρμένα μεταξύ άλλων και η αριστερα, μην ξεχνάμε.
Παρμένα όλα, με τον πιο βίαιο τρόπο, χαμένα για πάντα. Ποιες γιορτές πλησιάζουν από συνήθεια άραγε; Χριστούγεννα λέγονται ειρωνικά και ημέρες αγάπης; Τι να προσδοκούμε άραγε από την νέα χρονιά; Ευχή είναι το μη χειρότερα; Να έχει απομείνει κάτι από τα παρμένα για να κρατήσουμε; Ένα κουτάκι σπίρτα ίσως;