Του Γ. Λακόπουλου
Δεν χρειάζεται να ψάξει κανείς για να αντιληφθεί ποιες είναι αυτή την περίοδο οι σχέσεις της Ελλάδας -και της ελληνικής κυβέρνησης ειδικότερα- με τους δανειστές, τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και τα κοινοτικά όργανα, τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, το Ευρωκοινοβούλιο, τους διεθνείς οικονομικούς οργανισμούς τις ΗΠΑ και όποιον άλλον σχετίζεται με την ελληνική οικονομία και την πορεία της: με μια λεξη είναι εξαιρετικες.
Ευλόγως. Για πρώτη φορά μετά από οκτώ χρόνια η ελληνική οικονομία παίρνει την ανηφόρα, οι δείκτες βελτιώνονται, η Ελλάδα εκπληρώνει στο ακέραιο τις υποχρεώσεις της, η προοπτική εξόδου από το Μνημόνιο είναι ορατή, οι αλλαγές και οι μεταρρυθμίσεις προχωρούν, οι αξιολογήσεις ολοκληρώνονται κανονικά, η προετοιμασία των αποφάσεων για το χρέος ολοκληρώνεται, οι οίκοι αξιολόγησης αναβαθμίζουν την ελληνική οικονομία, τα ελληνικά ομόλογα έχουν ζήτηση, η ανάπτυξη κυλάει σταθερά.
Αυτό δεν σημαίνει ότι τα προβλήματα των ανθρώπων λύνονται. Θα πάρει καιρό ακόμη για να φτάσουν στον πολίτη αυτές οι θετικές εξελίξεις. Γιατί το τραύμα ήταν βαρύ. Τα δυο κυβερνητικά κόμματα της μεταπολίτευσης δεν χρεοκόπησαν απλώς τη χώρα. Τη διέλυσαν. Παρέλυσαν τη θεσμική λειτουργία της με τη διαφθορά και τη συναλλαγή, ερημοποίησαν την οικονομία, καθήλωσαν την διοίκηση, ενσωμάτωσαν τη σήψη στο πολιτικό σύστημα, κατασκεύασαν κάστες νεόπλουτων με δημόσιο χρήμα, απαξίωσαν τη χώρα εκτός των συνόρων. Μόνοι τους τα έλεγαν άλλωστε προσπαθώντας να φορτώσει ένα στον άλλον -μέχρι να συγκυβερνήσουν.
Αυτή την κατάσταση παρέλαβε ο Τσίπρας. Η πρώτη κυβέρνησή του προσπάθησε να φανεί συνεπής στο πρόγραμμα με το οποίο εξελέγη, όπως παραδέχθηκε ακόμη και Σόιμπλε- επειδή έτσι πρέπει να κάνουν οι κυβερνήσεις. Αλλά αεροβατούσε, το πρόγραμμα ήταν ανεφάρμοστο και παράλογο και στις γραμμές της περιλαμβάνει από σούργελα μέχρι αντι-Ευρωπαίους και παλαιολιθικούς.
Γι’ αυτό και απέτυχε, επιβαρύνοντας και τη χώρα. Όχι όσο την είχαν επιβαρύνει οι προηγούμενοι φυσικά, αλλά αν ο Τσίπρας είχε κάνει τη στροφή νωρίτερα το κόστος θα ήταν μικρότερο. Σε κάθε περίπτωση όμως με αυτό το πρόγραμμα είχε εκλεγεί. Και όταν κατάλαβε ότι έπρεπε να το αλλάξει, πρώτα το άλλαξε, υπογράφοντας το Μνημόνιο, και μετά το έθεσε στην κρίση των πολιτών, όπως κάνουν οι Πρωθυπουργοί που σέβονται το λαό.
Γιατί οι ψηφοφόροι ανέθεσαν πάλι σ’ αυτόν και όχι στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ την υλοποίηση του Μνημονίου που όλοι μαζί υπέγραφαν είναι προφανές: δεν εμπιστεύονταν εκείνους που χρεοκόπησαν τη χώρα και έκριναν ότι ο Τσίπρας δικαιούνται δεύτερη ευκαιρία.
Αυτή την ευκαιρία την πήρε και την αξιοποίησε υπέρ της χώρας όπως παραδέχονται όλοι στην Ευρώπη. Όλοι. Πλην τριών Λακεδαιμονίων. Τρία πρόσωπα, συγκεκριμένα και δακτυλοδεικτούμενο. Είναι σαν τρεις μύγες μέσα στο γάλα.
Η γραμμή Στουρνάρα
Ο ένας είναι δικός μας: ο Γιάννης Στουρνάρας. Ο πρώην σύμβουλος του Σημίτη και υπουργός του Σαμαρά που όρισε τον εαυτό του διοικητή της τράπεζα της Ελλάδας- εκπορθώντας τον επιτυχημένο Γ. Προβόπουλος- με τη συγκατάθεσή μόνο τη ΝΔ αφού το ΠΑΣΟΚ δια του Βενιζέλου δεν τον ήθελε, από τη πρώτη στιγμή συμπεριφέρεται σαν πολιτικός αντίπαλος της κυβέρνησης. Πουθενά αλλού δεν συμβαίνει.
Είναι λάθος του Έλληνα Πρωθυπουργού που δεν το έθεσε εξ αρχής στη Φραγκφούρτη. Αυτό του επέτρεψε να συνεχίζει ως τώρα την αντιπαράθεση, που τελευταία παίρνει τη μορφή … επίθεση για την “προληπτική πιστωτική γραμμή”. Δηλαδή συστήνει στην κυβέρνηση να μην βγει από το Μνημόνιο. Στην πραγματικότητα προσπαθεί να δώσει όπλα στον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι το Μνημόνιο συνεχίζεται.
Ακόμη και αν θεωρηθεί δικαίωμά του να πει τη γνώμη του, από τη στιγμή που την είπε -και η κυβέρνηση της χώρας το ξέκοψε- προκαλεί εντύπωση γιατί επιμένει. Και μάλιστα σε στιγμές που κρίνονται αξιολογήσεις, έξοδοι στις αγορές κλπ. Εφόσον κυβέρνηση δεν υιοθετεί αυτή την πολιτική γιατί επιμένει;. Πού αλλού ο κεντρικός τραπεζίτης κάνει αντιπολίτευση στην κυβέρνηση και κατεβάζει… πολιτική πλατφόρμα; Ποια είναι η επιδίωξή του όταν προσπαθώντας να βλάψει την κυβέρνηση καταλήγει να βλάπτει τη χώρα;
Η καρικατούρα του ΕΛΚ
Το δεύτερο πρόσωπο είναι μια γνωστή καρικατούρα στην Ευρώπη: ο επικεφαλής της Ομάδας τους Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στο Ευρωκοινοβούλιο Μάνφρεντ Βέμπερ. Πραγματικό σούργελο και ο μόνος φίλος του Μητσοτάκη στην Ευρώπη- εν αντιθέσει με τον πρόεδρο του ΕΛΚ που έχει αποδοκιμάσει πρόσφατα τη θέσης τού για το Μακεδονικό.
Η επιμονή του Βίζερ να δώσει όπλα κατά την κυβέρνησης στην καλύτερη στιγμή της χώρας σε ό,τι αφορά το Μνημόνιο- όπως και ο ίδιος αναγνωρίζει- είναι ύποπτη. Γιατί πάει σε θέματα που έχουν ήδη κριθεί; Έστω και αν στην ουσία αυτοπυροβολείται βέβαια. Λέει “πόσο κόστισε ο Βαρουφάκης”. Αλλά δεν λέει πόσο κόστισε ο ίδιος αφού το 2010 δεν έγινε η αναδιάρθρωση του χρέους.
Σε μια δήλωση του Βέμπερ είπες ότι “δεν εμπιστεύεται τον Τσίπρα” και αναγκάσθηκε να τον κάνει χαλκομανία ο ίδιος ο Γιούνγκερ. Ο απίστευτος αυτός τύπος έφτασε στο σημείο να πει στη Λαγκάρντ , ότι “το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι την κυβερνούν οι κομμουνιστές”. Ωστόσο επειδή είναι γελοία φιγούρα και δεν τον άκουσε κανείς, δεν είναι επικίνδυνος. Τον παρακολουθεί μόνο η … Μαρία Σπυράκη που έβαλε τον Μητσοτάκη να του ζήτησε να… βοηθήσει στις πλημμύρες Μάνδρας και χαντάκωσε την προοπτική βοήθειας. Είναι πάντως μια μόνιμη ανθελληνική πινελιά στο ευρωπαϊκό πολιτικό τοπίο.
Πού το πάει ο Βίζερ;
Ο τρίτος μουστερής ξεπήδησε τώρα τελευταία και γιατί ακρίβεια από τη στιγμή που έπαψε να είναι πρόεδρος του περίφημου Euroworking group. Δηλαδή της τεχνικής ομάδας που προετοίμαζε τις συνεδριάσεις του Γιούρογκρουπ. . Καμία σχέση με θεσπισμένο κοινοτικό όργανο. Αυτός ο πρώην ξαφνικά αρχινά να βγάζει χολή κατά της Ελλάδας και προσπαθεί να μειώσει τη σημερινή κυβέρνηση αναφερόμενος σε μια.. προηγούμενη- και ειδικότερα στον Βαρουφάκη.
Παλιά διακινούσε ότι “το πρώτο εξάμηνο Τσίπρα κόστισε την Ελλάδα εκατό δισ. ευρώ”. Τον περασμένο Φεβρουάριο σε μια συνέντευξή αποφάνθηκε ότι το κόστος ήταν … 200 δισ. ευρώ. Πώς; Με δικούς του υπολογισμούς: οικονομική συρρίκνωση, δυσπιστία των επενδυτών, τα πλήγματα που δέχτηκαν οι ελληνικές τράπεζες. Χαρούλες ο Κυριάκος, που ήταν και η επιδίωξη προφανώς.
Τώρα έσκασε μούρη στο Φόρουμ των Δελφών και με απίστευτο θράσος είπε ότι και αυτή εκτίμηση “είναι συντηρητική”. Ίσως την επόμενη φορά το πάει στα 300 δισ. Πώς το βγάζει; “Πρέπει να δεις πού ήσουν το 2014, πού είσαι τώρα και πού θα μπορούσες να είσαι. Αυτό είναι το πραγματικό κόστος”. Τρεις το λάδι τρεις το ξύδι. Δεν είναι λεφτά που εύχεσαι έχασε η Ελλάδα. Απλώς κατά τη γνώμη θα μπορούσε να κερδίσει. Και κατά τη γνώμη του Βενιζέλου που νομίζει ότι αυτός έκανε το κούρεμα χρέους – σαν να μην είχε πρωθυπουργό η κυβέρνηση στην οποία ήταν απλώς υπουργός.
Η επιμονή του Βίζερ να δώσει όπλα κατά την κυβέρνησης στην καλύτερη στιγμή της χώρας σε ό,τι αφορά το Μνημόνιο- όπως και ο ίδιος αναγνωρίζει- είναι ύποπτη. Ο τύπος παράγει συνειδήτα αντικυβερνητικό υλικό υπέρ της ΝΔ. Γιατί πάει σε θέματα που έχουν ήδη κριθεί; Έστω και αν στην ουσία αυτοπυροβολείται βέβαια. Λέει “πόσο κόστισε ο Βαρουφάκης”. Αλλά δεν λέει πόσο κόστισε ο ίδιος αφού το 2010 δεν έγινε η αναδιάρθρωση του χρέους. Απλώς τώρα κλαίγεται ότι …δεν ήξεραν πως να το κάνουν.
Εν πάση περιπτώσει αυτός ο τύπος θέλει προσοχή. Δεν πετάγεται συνέχεια για να φέρνει στο προσκήνιο μια υπόθεση προ τριετίας που ήδη ξεπεράσθηκε από την κυβέρνηση. Είναι χοντροκομμένη ανάμειξη στην πολιτική ζωή της χώρας. Δικαίωμά του. Αλλά κοντά στο νου κι η γνώση. Ίσως χτυπήσει και σε πιο αναίσθητο στιγμή από πολιτικά άποψη αν δεν τον στείλει κάνεις από εκεί που ήλθε.
Δεν είναι τυχαία η επιμονή του να δώσει επιχειρήματα στον Μητσοτάκη με παραπληροφόρηση και αυθαιρεσίες. Αν μη τι άλλο ένας τυπικός γραφειοκράτης είναι -χωρίς καμία νομιμοποίηση. Γι’ αυτό, ας του πει κάποιος να αφήσει την πολιτική στους αρμόδιους.
