Του Γ. Λακόπουλου
Αν υπάρχει «θέμα Παππά» είναι όπως ακριβώς το παρουσίασε ο Αλέξης Τσίπρας στη συνέντευξη του προς την Όλγα Τρέμη στο Newsbomb:
-Νομικά δεν προκύπτει κάτι σε βάρος του και διώκεται για εκδίκηση και από κομματική σκοπιμότητα. Σε ότι αφορά το κόμμα του είναι θέμα προσωπικής ευθύνης να κατανοήσει ότι είναι εκτεθειμένος.
Ευλόγως ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ σημείωσε ότι κατηγορούν τον Παππά γιατί τάχα «θέλησε να φτιάξει το ΣΥΡΙΖΑ Chanel» αυτοί που «έχουν φτιάξει το ΣΥΣΤΗΜΑ Chanel «- με 6 κανάλια που δεν κάνουν ενημέρωση, αλλά κυβερνητική προπαγάνδα.
Έχει δίκιο όταν καταγγέλλει ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ ανάγκασε τους ιδιοκτήτες των τηλεοπτικών σταθμών να βάλουν το χέρι στην τσέπη» -ενώ στη συνέχεια ο Μητσοτάκης τους απάλλαξε και τους δίνει κι από πάνω.
Ο οποιοδήποτε καλοπροαίρετος θα συμφωνούσε με τον πρώην Πρωθυπουργό: «Ο Παππάς αυτή τη στιγμή περνά μια περιπέτεια πολιτική, κυρίως διότι αυτό δε θα του το συγχωρήσουν κάποιοι». Γιατί επέβαλε τη νομιμότητα και δεν τους αντιμετώπισε σαν ιερές αγελάδες.
Αφού καθαρίζει το νομικό θέμα, βάζει τα πράγματα στη θέση τους για τον πρώην υπουργό του: « Διαδραματίζει έναν σημαντικό ρόλο στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν είναι στο γραφείο μου όπως ήταν το πρώτο διάστημα». Είναι απλώς τομεάρχης.
Για όσους δεν κατάλαβαν όμως διευκρινίζει: «Κανένας μας δεν έχει εισιτήριο διαρκείας σε θέσεις και σε ρόλους ούτε εγώ, ούτε τα στελέχη…Μας κρίνει όλους ο ελληνικός λαός στις εκλογές, τα μέλη των κομμάτων μέσα από τις συνεδριακές διαδικασίες».
Με απλά λόγια, καλύπτει τον Νίκο Παππά ως διωκόμενο από ένα σύστημα που τον εκδικείται. Αλλά δεν ενθουσιάζεται με την επιμονή του να βρίσκεται στη πρώτη γραμμή.
Πώς θα μπορούσε άλλωστε. Ο πρώην υπουργός πάτησε τα κορδόνια και σε πολλά και πήρε στο λαιμό του και το κόμμα του.
Κανείς δεν του καταλογίζει ότι έκλεψε ή παρανόμησε. Αλλά οι χειρισμοί του ήταν για κλάματα.
Ως υπουργός δεν μπορεί να κατηγορηθεί: υπήρξε απόλυτη διαφάνεια στην εκχώρηση των συχνοτήτων.
Ως πολιτικό στέλεχος του κόμματός του είχε δικαίωμα να ενδιαφέρεται- εφόσον δεν παραβίαζε το νόμο.
Το πρόβλημα είναι ότι σ’ αυτό τα έκανε θάλασσα. Απόδειξη είναι ότι άφησε το κόμμα του χωρίς τηλεοπτική στήριξη με το ακατανόητο «όποιος έχει γερό πορτοφόλι παίρνει συχνότητα».
Ο Παππάς είχε επαφές με τον Καλογρίτσα, αλλά αυτός υπέγραψε τον εξοβελισμό του: δεν πληρούσε τους όρους.
Αλλά όφειλε να γνωρίζει με ποιον έχει να κάνει. Όπως όφειλε να ξέρει ποιος είναι ο Σάμπυ Μινωής, αντί να κάθεται σαν κορόιδο να τον γράφει σε κασέτες και να μην το παίρνει είδηση.
Ό,τι και αν αποφασίσουν στην Προανακριτική, η κυβέρνηση και το Κινάλ , ως υπουργός ο Παππάς δικαιώνεται -αντίθετα με κάτι άλλους που με διώξεις στην πλάτη τους δίνουν συμβουλές στον εργολάβο.
Ως πολιτικό στέλεχος και κομματικός παράγων όμως χαντάκωσε τον εαυτό του και το χώρο του.
Δεν νοείται να πιστεύει ότι πρέπει να μοιραστεί το κόστος, που προκάλεσε μόνος του, με το κόμμα του και τη Δημοκρατική Παράταξη στις εκλογές.
Αυτό -του- είπε ο Τσίπρας.
Ως βουλευτής έχει δουλειά να κάνει στη Βουλή και τα υπόλοιπα θα τα κρίνουν οι ψηφοφόροι. Στο κόμμα όμως είναι «βαρίδι».
Εμφανιζόμενος ως υποψήφιός υπουργός -τι άλλο είναι οι τομεάρχες- φορτώνει σε άλλους τις δικές του «πατάτες» και πλήττει την κυβερνητική προοπτική του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ- γιατί η πολιτική είναι αμείλικτη.
Τα υπόλοιπα αποτελούν θέμα προσωπικής υπευθυνότητας.
