Toυ Γ. Λακόπουλου
Το διοικητικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ και τα λοιπά όργανα εκλέγονται από τα μέλη της. Είναι δηλαδή καθ’ όλα νόμιμα και νομιμοποιημένα. Μεταξύ των άλλων, κατά την εκλογή, τα μέλη της Ένωσης εξουσιοδοτούν την υπό εκλογή διοίκηση να κηρύσσει απεργίες όταν κρίνει. Αυτό κάνει και η σημερινή διοίκηση.
Μπορεί να είναι κακή διοίκηση. Και μπορεί να παίρνει λανθασμένες αποφάσεις. Μπορεί να επηρεάζεται από κομματικές προτιμήσεις και να κηρύσσει απεργίες για να εξυπηρετήσει την κυβέρνηση, όπως διατείνονται διάφοροι.
Αλλά αυτή είναι η διοίκηση του κλάδου. Αυτήν εξέλεξαν οι δημοσιογράφοι που ψήφισαν – και εμμέσως και όσοι δεν μπήκαν στον κόπο να πάνε ως την κάλπη.
Συνεπώς όποιο μέλος της Ένωσης δεν τηρεί τις αποφάσεις της παραβιάζει το καταστατικό της και δεν έχει θέσει στους κόλπους της. Είναι επιλογή του. Μέλη α λα καρτ δεν υπάρχουν.
Πέρα από την αποστροφή που προκαλεί παντού και πάντα η ιδιότητα του απεργοσπάστη, υπάρχει τυπικό ζήτημα συμμετοχής τους στην Ένωση.
Όσοι δεν συμφωνούν με τις αποφάσεις και τις πρακτικές της σημερινής διοίκησης – και είναι πολλοί- δεν έχουν παρά να ζητήσουν σύγκληση έκτακτης γενικής συνέλευσης και να την καθαιρέσουν. Να εκλέξουν άλλη στη θέση της.
Να ασκήσουν τα δικαιώματα που τους δίνει η ιδιότητα του μέλους. Δεν μπορούν όμως να αγνοούν τις αποφάσεις που παίρνει νομίμως μια νόμιμη διοίκηση. Μπορούν να τις κρίνουν, αλλά δεν μπορούν να τις παραβιάζουν. Το προσυπέγραψαν όταν έγιναν μέλη.
Κάποιοι τζιτζιφιόγκοι βάζουν τα δυνατά τους αυτές τις ημέρες όχι για να πείσουν ότι η διοίκηση της ΕΣΗΕΑ αποφασίζει λανθασμένα, όπως θα ήταν δικαίωμα τους, αλλά για να προτρέψουν σε παραβίαση της απόφασης, σε κατάργηση έννοιας της απεργίας και σε κατάργηση της ίδιας της ΕΣΗΕΑ. Κάποιοι καλοπληρωμένοι γλίτσες, χασκογελάνε επειδή γίνονται κήρυκες της απεργοσπασίας. Φουσκώνουν με υπερηφάνεια όταν τους επαινούν τα πιο αντιδραστικά στοιχεία της κοινωνίας για την αντισυνδικαλιστική ρητορική του που εκδηλώνεται σε κάθε απεργία, οποιουδήποτε κλάδου.
Δεν υπάρχει πιο θλιβερό φαινόμενο για δημοσιογράφο, αν και κατά πόσο αυτό που κάνουν αυτοί οι τύποι είναι αμφίβολο αν είναι ακριβώς δημοσιογραφία. “Μερικοί κύριοι νομίζουν ότι είμαστε συνάδελφοι” θα έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις.
Η σημερινή διοίκηση θα φύγει κάποια στιγμή. Το αγωνιστικό φρόνημα πρέπει να μείνει όμως. Το δικαίωμα στην απεργία με την θεσμοθετημένη διαδικασία κήρυξης της πρέπει να μείνει απαραβίαστο. Μπορεί οι καλοταϊσμένοι να μην έχουν ιδιαίτερη ανάγκη την ασφαλιστική κάλυψη, η ασφάλιση όμως είναι συλλογική κατάκτηση και πρέπει όσοι έχουν στοιχειώδη συνείδηση να την υπερασπίζονται. Στο συνδικαλισμό ,όπως και στη ζωή, οφείλουμε να νοιαζόμαστε και για τους δίπλα, όχι μόνο για τον εαυτούλη μας. Αλλιώς θα γίνουμε ζούγκλα.
Από αυτήν άποψη το μόνο που μπει να πει κανείς σε όσους -με πρόσχημα τις λανθασμένες και ενδεχομένως ιδεολογικά και πολιτικά επηρεασμένες αποφάσεις της σημερινής διοίκησης της ΕΣΗΕΑ- λανσάρουν την κατάργηση του συνδικαλισμού είναι το ποίημα Γερμανού πάστορα Martin Niemöller¨:
“Όταν ήρθαν να πάρουν τους τσιγγάνους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν αντέδρασα.
Δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν να πάρουν εμένα,
Δεν είχε απομείνει κανείς για να αντιδράσει…”