Ποιοι δεν θέλουν να ανοίξουν οι ντουλάπες με τους σκελετούς;

Του Γ. Λακόπουλου

 Πρώτα δυο αναφορές στο παρελθόν που θα φωτίσουν καλύτερα τις επιμέρους παραμέτρους της συγκυρίας.

Η πρώτη αφορά τον Ανδρέα Παπανδρέου. Του αποδίδεται ότι στα τέλη του βίου του εξομολογήθηκε: “ Αν το 1981 είχαν πάει δυο  Νεοδημοκράτες στη φυλακή δεν θα τολμούσε κανένας δικός μας να βάλει χέρι στο δημόσιο χρήμα”. Εννοούσε ότι η ατιμωρησία παράγει σκάνδαλα.

Αν η Δικαιοσύνη είχε την υποστήριξη της “κυβέρνησης της Αλλαγής” να ερευνήσει τα σκάνδαλα της προγενέστερης περιόδου – με  πρώτη τη διαβόητη υπόθεση της “Βαλκάν Εξπόρτ” που ήταν τότε στην επικαιρότητα- οι νέοι διαχειριστές της εξουσίας θα ήταν προσεκτικοί στη διαχείριση του δημοσίου χρήματος.  Μόνο ο Απόστολος Κακλαμάνης έστειλε μια υπόθεση της “Εργατικής Εστίας” στον εισαγγελέα.

Η δεύτερη αναφορά σχετίζεται με τη διακυβέρνηση του Κ. Καραμανλή από το 2004.  Ένα από τα δυο προτάγματα της πολιτικής του στην αντιπολίτευση ήταν ότι ως κυβέρνηση θα πατάξει τη διαφθορά. Προφανώς εννοούσε ότι θα αναζητήσει τις ευθύνες για τις όζουσες υποθέσεις των προκατόχων του -και δεν ήταν λίγες.

Η κυβέρνησή του εκτίμησε ότι λόγω της κρισιμότητάς που διαμόρφωνε η προοπτική των Ολυμπιακών Αγώνων και οι ευαίσθητες ισορροπίες που  έπρεπε να βρεθούν με τους προηγουμένους για να μην τιναχθεί  χώρα στον αέρα επέβαλαν ένα είδος “μορατόριουμ” για ένα εξάμηνο.  Όταν έληξε αυτή η περίοδος ήταν ήδη αργά.

Τελικά οι υπόλογοι για την προγενέστερη διαφθορά έφτασαν να του χρεώνουν ως σκάνδαλο ακόμη και την …παρακολούθηση του από ξένη δύναμη, ενώ όπως έδειξε η υπόθεση των “δομημένων ομολόγων” άνοιξε η όρεξη στους δικούς του. Και πάλι το δίδαγμα είναι ότι η ατιμωρησία είναι κακός σύμβουλος.

Από τον Ανδρέα και τον Καραμανλή στον Τσίπρα

Για να έλθουμε στη σημερινή κατάσταση, όσοι μελετούν προσεκτικά τις παραμέτρους που διαμορφώνουν τον ιστό των  πολιτικών εξελίξεων, θα διακρίνουν ότι σε θέματα αντιμετώπισης των δυνάμεων που έχουν θέσει υπό χειραγώγηση τον δημόσιο βίο με τη δύναμη του χρήματος και  τον έλεγχο των ΜΜΕ, υπάρχει ένα νήμα που συνδέει τον Ανδρέα Παπανδρέου, με τον Κ. Καραμανλή και με  τον σημερινό Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα.

Οι δυο πρώτοι -και ειδικά ο Καραμανλής που το έκανε σημαία με τον “βασικό μέτοχο”- επιχείρησαν, αλλά δεν κατάφεραν να κρατήσουν μακριά από το πολιτικό σύστημα οικονομικούς παράγοντες και μιντιάρχες που συνεχίζουν να εμφανίζονται  ως ρυθμιστές της πολιτικής  ζωής και να απομυζούν τους κρατικούς, κοινοτικούς και τραπεζικούς πόρους.

Ο Παπανδρέου στήθηκε το ειδικό δικαστήριο και έχασε τις εκλογές με το πραγματικό σκάνδαλο Κοσκωτά και ο Καραμανλής κρεμάστηκε στα μανταλάκια και έχασε τις εκλογές  με το ανύπαρκτο σκάνδαλο Βατοπεδίου.

Ο Τσίπρας είναι ο τρίτος πρωθυπουργός σε 35 χρόνια που παίρνει τη σκυτάλη για να αντιμετωπίσει ένα φαινόμενο που εν τω μεταξύ έχει διογκωθεί ακόμη περισσότερο- με ευθύνη των ενδιάμεσων πρωθυπουργών συνήθως: να αποσυνδέσει την εξουσία του χρήματος και την ισχύ των μίντια και των ολιγαρχών  -που διαθέτουν ακόμη και ιδιωτικούς στρατούς στα κόμματα- από τη διακυβέρνηση της χώρας, να εξυγιάνει το πολιτικό σύστημα, θωρακίζοντας του θεσμούς.

Τελικά να κατευθύνει το δημόσιο χρήμα στον πραγματικό προορισμό του και να μην διοχετεύεται σε καλή ζωή ορισμένων ή στο εξωτερικό, όπως δείχνουν οι περίφημες λίστες καταθετών του εξωτερικού και το δάσος των “οφ-σορ”.

Το πρώτο βήμα είναι αναζήτηση των υπευθύνων για τη διασπάθιση του πλούτου που ανήκει στους πολίτες, για να δημιουργηθούν οικονομικές αυτοκρατορίες, να πλουτίσουν πολλοί και να κτισθούν πολιτικές καριέρες.

Όλοι ξέρουν τι συνέβαινε για δεκαετίες. Πόσο εύκολη υπόθεση ήταν ο προσπορισμός χρημάτων που προορίζονταν για τους πολίτες: μίζες, υπερκοστολόγηση, υπερκέρδη, θαλασσοδάνεια, διευκολύνσεις, φοροδιαφυγή, παραγωγή μαύρου χρήματος και ανοχή, δημιούργησαν αυτό που ο καθηγητής Διαμαντής Πεπελάσης έχει ονομάσει “αγροίκο πλούτο”.

Μια ευρεία κάστα Ελλήνων που “έβγαλαν λεφτά” από την ανομία και την παρανομία, σήμερα κυκλοφορούν ανάμεσά μας, με τα σύμβολα του πλούτου τους και κάνουν και κηρύγματα.

Στο πρώτο μισό της θητείας του δεν κατάφερε πολλά  πράγματα, αλλά είναι ολοφάνερο ότι πολλά έχουν αλλάξει. Η διαφθορά αποκτά ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις. Τα ανακριτικά γραφεία και οι φυλακές άνοιξαν για πρόσωπα τα οποία δεν διανοούνταν να αγγίξει στο παρελθόν οποιοσδήποτε δικαστικός λειτουργός. Ένας ιστός αράχνης που είχε διαμορφωθεί από  μίντια, πολιτικά  πρόσωπα και επίορκους δικαστικούς προστάτευε όσους μετέτρεπαν το δημόσιο χρήμα σε προσωπικό όφελος.

Η κυβέρνηση διαβεβαιώνει ότι είναι αποφασισμένη να σπάσει στο σύνολο του το απόστημα και να πάει ως  το τέλος- αφήνοντας τη Δικαιοσύνη να εκπληρώσει την αποστολή της, η φέρνοντας στη Βουλή όσες υποθέσεις πρέπει να περάσουν από εκεί. Έτσι εξηγεί και την αντίδραση της στρατιάς των δυνάμεων που ενοχοποιούνται για τη  δραστηριότητα τους στο παρελθόν σε βάρος του δημοσίου συμφέροντος.

Στρέφεται με κάθε μέσο εναντίον της σε κάθε ευκαιρία: από την αδειοδότηση των καναλιών μέχρι τις έρευνες σε χώρους  αναγνωρισμένης διαφθοράς όπως είναι οι κρατικές προμήθειες. Ειδικά στους τομείς των εξοπλισμών και της υγείας, στα κοινοτικά προγράμματα -αλλά και στην απορρόφηση των τραπεζικών καταθέσεων με αεριτζίδικα δάνεια που δεν θα αποπληρωθούν ποτέ.

Ακόμη και αν έχει κανείς αμφιβολίες για τις πραγματικές κυβερνητικές προθέσεις -και έχουν πολλοί καθώς υπάρχουν ενδείξεις ότι σε κάποιες περιπτώσεις απλώς η διαπλοκή των παλαιών αντικαθίσταται από τη διαπλοκή των σημερινών- υπάρχει ένα στοιχείο αρκετά ελπιδοφόρο: η αντίδραση των ενόχων.

Η κυβέρνηση και το τέρας

Η λυσσώδης αντίδραση από τους συνήθεις υπόπτους, όταν οι έρευνες τους πλησιάζουν, δείχνουν ότι η τιμωρία δεν είναι όνειρο απατηλό.  Ότι εκτός από τα μέσα ενημέρωσης που διαθέτουν, επιστρατεύουν και τους πολιτικούς από τα κόμματα με τα οποία συνέπραξαν στη λεηλασία του ελληνικού πλούτου, είναι σημάδια ότι σ’ αυτόν τον τομέα τουλάχιστον ο Τσίπρας μπορεί και να το εννοεί αυτό που λέει. Ιδίως αν έχει πράγματι συνειδητοποιήσει ότι η διαφθορά και η λεηλασία των πόρων χρεοκόπησαν τη χώρα.

Είναι φανερό ότι αυτό τον φέρνει απέναντι σ’ ένα πολυπλόκαμο τέρας εξουσίας και διασταυρούμενης συναλλαγής που ζητεί ακόμη και εκλογές ώστε να μην βγουν από τις ντουλάπες οι σκελετοί. Αν ο σημερινός πρωθυπουργός διαμορφώσει το πλαίσιο που χρειάζεται η Δικαιοσύνη για να κάνει τη δουλειά της θα εξυγιανθεί η Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία καθώς θα ξεκαθαρίσει η ήρα από το στάρι.

Όσοι είναι ένοχοι θα πληρώσουν κι όσοι κατηγορούνται αδίκως θα δικαιωθούν. Επιπλέον για τον ίδιο και την κυβέρνηση του το κέρδος του θα είναι τριπλό.

Πρώτον, θα προστατεύσει το δικό του κόμμα από τη διαφθορά, δεύτερον, θα αποδοθεί  Δικαιοσύνη και αυτό θα το πιστωθεί από τους πολίτες και τρίτον θα απελευθερώσει πόρους που θα πάνε εκεί που ήταν ο αρχικός προορισμός τους χωρίς να λοξοδρομήσουν σε τσέπες.

Είναι προφανές ότι όσο προχωράει η δικαστική έρευνα τόσο αυτοί που τη φοβούνται θα πυροδοτούν την πολιτική ένταση με τα μέσα που διαθέτουν. Η κυβέρνηση θα δικαιωθεί ιστορικά -και ως κυβέρνηση της Αριστεράς- αν αντέξει στην πίεση.

Για να αντέξει πρέπει να είναι ο Πρωθυπουργός αποφασισμένος και τα στελέχη του άσπιλα και αναμάρτητα- καθώς οι πειρασμοί θα είναι πολλοί. Με άλλα λόγια: αν η σημερινή κυβέρνηση -ανεξάρτητα από τα διαχειριστικά λάθη της- είναι καθαρή και παραμείνει, θα υπάρξει κάθαρση.