Του Γ. Λακόπουλου
Πάμε λίγο πίσω. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως βουλευτής της ΝΔ δεν ψήφισε τον Προκόπη Παυλόπουλο για πρόεδρο της Δημοκρατίας. Για την ακρίβεια απείχε για να μην τον καταψηφίσει. Κανείς δεν έμαθε ποτέ την αιτία.
Οι τρεις λόγοι που επικαλέσθηκε ο ίδιος δείχνουν προσχηματικοί. “Δεν αντιστάθηκε στις “σειρήνες” του πελατειακού κράτους, χειρίστηκε με ανεπάρκεια μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις της σύγχρονης ιστορίας μας, το Δεκέμβριο του 2008, και τέλος δεν εκφράζει τη θέση της Ελλάδας στη ενωμένη Ευρώπη με τον τρόπο που εγώ θα επιθυμούσα”.
Το πρώτο είναι προφανές ότι αφορά το σενάριο για … 850.000 δήθεν “προσλήψεις” , έτσι όπως λανσαρίστηκε αθροίζοντας τις εποχιακές προσλήψεις των πέντε ετών της κυβέρνησης Καραμανλή. Παρά ήταν χονδροειδές, αλλά ο αρμόδιος υπουργός της κυβέρνησης Σαμαρά το υιοθέτησε.
Για το δεύτερο μάλλον αγνόησε τα συμφραζόμενα εκείνης της “κρίσης” και προτίμησε την πιο απλοϊκή εξήγηση.
Το τρίτο απλώς προκαλεί απορία. Αν δεν εκφράζει τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη ένας από τους βασικότερους συνεργάτες του Κωνσταντίνου Καραμανλή τότε ποιος την εκφράζει ;
Σε κάθε περίπτωση ο Προκόπης Παυλόπουλος δεν ήταν υποψήφιος υπουργός, αλλά υποψήφιος πρόεδρος της Δημοκρατίας και κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν είχε τα προσόντα για το αξίωμα.
Κατά πάσα πιθανότητα ο στόχος του τότε βουλευτή Κυριάκου Μητσοτάκη δεν ήταν ο υποψήφιος πρόεδρος αλλά ο… πρώην πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής και ο καραμανλισμός. Απλώς εκείνη τη στιγμή δεν έδωσε κανείς σημασία.
Όσοι παρακολουθούν έκτοτε τα ΜΜΕ -ιδίως από την περίοδο που ο Κυριάκος εκδήλωσε την πρόθεσή του να ηγηθεί της ΝΔ – παρατηρούν την “εκλαΐκευση” των επιχειρημάτων του κατά του Παυλόπουλου από έναν κύκλο δημοσιογράφων και παραγόντων του δημοσίου βίου.
Εμπειρικά προκύπτει ότι όσο πιο κοντά βρίσκεται κάποιος στον πρόεδρο της ΝΔ τόσο πιο επικριτικός είναι απέναντι στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Σε πολλές περιπτώσεις η ευτέλεια των διατυπώσεων εναντίον του καταλύει το κεκτημένο της πολιτικής και της δημοσιογραφίας απέναντι στον ανώτατο άρχοντα.
Ο Κωστής Στεφανόπουλος ως προερχόμενος από τη ΝΔ και ο Κάρολος Παπούλιας από το ΠΑΣΟΚ, εκλεγέντες διακομματικά και οι δυο , μπορούσαν εύκολα να γίνουν στόχοι, αν ήθελε κανείς να αξιολογήσει με τη λογική του καφενείου την διαδρομή τους.
Όλοι όμως σεβάσθηκαν τους ίδιους και τον θεσμό που εκπροσωπούσαν και αυτό τους επέτρεψε να ασκήσουν άψογα τα καθήκοντά τους.
Τι είναι αυτό που εκτρέφει την επιθετικότητα κατά το σημερινού προέδρου; Ακόμη και αν δεν έκανε κάτι καλά ως υπουργός, τι είναι αυτό που δεν κάνει καλά ως Πρόεδρος;
Κάποια sites συμπεριφέρονται σαν να στήθηκαν επί τούτοις για να τον φθείρουν και κάποιοι σχολιαστές σαν να εκτελούν διατεταγμένη υπηρεσία. Με τον Καραμανλή πάντα στο βάθος του στόχου.
Ασφαλώς ο Πρόεδρος δεν είναι υπεράνω κριτικής. Αλλά η μονομερής σκοπιά από την οποία γίνεται αυτή η κριτική, η ασύδοτη γλώσσα που χρησιμοποιείται, η απαξιωτική πρόθεση και οι φτηνιάρικες διατυπώσεις, υποδηλώνουν κάτι περισσότερο από εμπάθεια. Δείχνουν πολιτικό σχέδιο που εκπηγάζει από τα εσωτερικά της ΝΔ.
Ο Παυλόπουλος είναι καλός πρόεδρος. Ακόμη και όταν χρειάσθηκε να ακροβατήσει ανάμεσα στον πολιτειακό ρόλο του και την πολιτική κατάσταση στη χώρα σε σχέση με τους Ευρωπαίους που υπέβλεπαν τα καμώματα της πρώτης κυβέρνησης Τσίπρα.
Ότι δεν είναι βουβός πρόεδρος είναι συγκριτικό πλεονέκτημα σε μια περίοδο που η κρίση αντιπροσώπευσης απαξιώνει την πολιτική και ροκανίζει το θεσμικό εποικοδόμημα.
Πρωτίστως είναι πρόεδρος με μεγάλα αποθέματα υπομονής, απέναντι σε όσους ξεχνούν τι εκπροσωπεί στα πλαίσια του γράμματος και του πνεύματος του συντάγματος.
Ενδεχομένως κάποιοι θα προτιμούσαν να είναι ένας πρόεδρος που θα δημιουργεί προσκόμματα στον Πρωθυπουργό στο όνομα της …συμμετοχής της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ή να πάρει μέρος στην επιχείρηση …επίσπευσης των εκλογών. Και ας πάει και το παλιάμπελο.
Στην κρίσιμη περίοδο του 2015 ο Παυλόπουλος έγινε γέφυρα ανάμεσα στην τότε αντιευρωπαϊκή κυβέρνηση και την Ευρώπη- κατ’ επιθυμία των Ευρωπαίων. Αυτό συνιστά προσφορά στα πλαίσια του ρόλου του και όχι υπέρβασή του. Το εθνικό συμφέρον είναι αγαθό υπέρτατο των τύπων.
Η συστηματική υπονόμευση του ρυθμιστή του Πολιτεύματος από κάποιους κύκλους μπορεί να αποδειχθεί καταστροφική στο μέλλον. Ειδικά αν ένα νέο εκλογικό αποτέλεσμα δημιουργήσει συνθήκες ρευστότητας στο σχηματισμό κυβέρνησης.
Αν ορισμένοι παράγοντες σε αποδρομή -όπως ο Νίκος Κωνσταντόπουλος που επιτέθηκε πρόσφατα στον πρόεδρο – έχουν λόγο να είναι παραπονούμενοι γιατί εποφθαλμιούσαν τη θέση, τα πολιτικά στελέχη της ΝΔ και οι άνθρωποί τους στο μιντιακό σύστημα ποιο λόγο έχουν;
Εφέτος ο Προκόπης Παυλόπουλος ως 7ος πρόεδρος της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας ανοίγει εκ νέου του κήπους του Προεδρικού μεγάρου για να τιμήσει την Μεταπολίτευση. Ίσως εκεί στο αίθριο που θα συγκεντρώσει κατά την παράδοση τους πολιτικούς αρχηγούς κάποιοι ανάμεσά τους να σκεφθούν ότι η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια να ροκανίζει τους θεσμούς της.
