Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ότι από την άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος αποκαθίσταται ο Τσίπρας ως σταθερός ευρωπαϊστής, είναι ράπισμα σε όσους -πολιτικούς και ΜΜΕ- προσπάθησαν, τυχοδιωκτικά, να φορτίσουν αρνητικά το όνομα του.
Στην πολιτική η καταξίωση έρχεται από τον αντίπαλο πολιτικό χώρο. Πχ ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου καταγράφονται ως εθνικοί ηγέτες γιατί -πέραν από τις συγκυριακές αντιδικίες σκοπιμότητας- αναγνωρίζονται ως πολιτικά μεγέθη από τους αντιπάλους τους.
Άλλος πολιτικός ηγέτης μετά από αυτούς, δεν πλησίασε αυτή την «κατάκτηση».
Από τη ΝΔ οι Μητσοτάκηδες είναι, οριζοντίως αμφιλεγόμενοι. Ο Σαμαράς δεν αναγνώρισε ποτέ τους αντιπάλους του, οπότε δεν περιμένει ούτε από αυτούς να τον αναγνωρίζουν.
Για τον νεότερο Καραμανλή συγκρούονται η γενική αποδοχή του ως χειραφετημένου πολιτικού, με την αποτυχία των κυβερνήσεών του.
Στην πλευρά του ΠΑΣΟΚ ο Σημίτης παραμένει στιγματισμένος από όσους είχαν αναμετρηθεί μαζί του και ο Γ. Παπανδρέου αντιμετωπίζεται αδιάφορα από όλους.
Μένει ο Αλέξης Τσίπρας. Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη τον αντιμετωπίζει ως εν ενεργεία πολιτικό αντίπαλο και δεν πρόκειται να του αποδώσει ούτε τα αυταπόδεικτα: την έξοδο από το Μνημόνιο, την επίλυση του Μακεδονικού και την παράδοση διαχειρίσιμης οικονομίας, με ταμειακά πλεονάσματα.
Η αιχμή της αμφισβήτησης Τσίπρα από τον Νεομητσοτακισμό -άρα από τμήμα της Δεξιάς καθώς άλλες συνιστώσες της δεν ακολουθούν σε αυτό-αναπτύσσεται στον «αντιευρωπαϊσμό του». Με τον ισχυρισμό ότι έθεσε σε κίνδυνο την ευρωπαϊκή υπόσταση της χώρας, πλησιάζοντας την έξοδο από την Ευρωζώνη.
Από τα πραγματικά περιστατικά δεν προκύπτει. Αντίθετα θέμα απομάκρυνσης της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, ετέθη -από τον μακαρίτη τον Σόιμπλε- στις κυβερνήσεις Παπανδρέου και Σαμαρά. Με τον Βενιζέλο αποδέκτη, ως αρμόδιο κοινό παρονομαστή τους.
Ο Τσίπρας υπήρξε σκληρός εθνικός διαπραγματευτής, που ηττήθηκε στο τέλος από την υπεροπλία της μνημονιακής τρόικας. Αλλά απέδειξε τον ευρωπαϊσμό του, όταν ανέλαβε το κόστος να παρακάμψει το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος- που του υποδείκνυε με γινάτι την εγκατάλειψη του ευρώ.
Αυτό η Μητσοτακική προπαγάνδα το βάφτισε «κολοτούμπα» και για την πλειοψηφία της κοινής γνώμης παρέμεινε ως στίγμα στο προφίλ του.
Σχεδόν εννέα χρόνια από το δραματικό θέρος του 2015, η αποκατάστασή του έρχεται από εμβληματικό παράγοντα της απέναντι παράταξης -με ενεργό συμμετοχή στον εθνικό βίο- και πλήρη γνώση όσων συνέβησαν τότε.
Με παρρησία ο τέως πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, είπε -στο συνέδριο της «Καθημερινής», για τα 50 χρόνια από τη Μεταπολίτευση- ότι ο τότε Πρωθυπουργός τον έπεισε ως αρχηγό του κράτους: «Το δημοψήφισμα έγινε για να υπάρξει μεγαλύτερη δυνατότητα και στήριξη στη διαπραγμάτευση».
Με αυτόν τον εξοπλισμό κινήθηκε ο ίδιος στην Ευρώπη για την εκτόνωση, αρχίζοντας από την πολιτική ηγεσία της Γαλλίας και την πολιτειακή της Ιταλίας. Αλλιώς θα είχε παραιτηθεί.
Ότι από την άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος αποκαθίσταται ο Τσίπρας ως σταθερός ευρωπαϊστής, είναι ράπισμα σε όσους -πολιτικούς και ΜΜΕ- προσπάθησαν, τυχοδιωκτικά, να φορτίσουν αρνητικά το όνομα του, παραχαράσσοντας την προσήλωση του στην ευρωπαϊκή ταυτότητα της χώρας.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
