Κάποτε στην ΣΤ’ Δημοτικού την ίδια μέρα που παίρναμε ελέγχους και οι δάσκαλοι συναντούν τους γονείς, είχαμε γράψει έκθεση διαγώνισμα μετά από σχετική εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας. Η δασκάλα μου ένοιωσε την ανάγκη να προειδοποιήσει την μάνα μου για την αινιγματική και αλλόκοτη συμπεριφορά μου.
“Κυρία μου, καταλαβαίνετε πως μου ζήτησε και δεύτερη κόλα;”
“Τι θέμα ήταν , ρώτησε η μάνα μου.
“Η αποταμίευση!”
Μόνιμα και γω από τότε ήθελα να δίνω συμβουλές στους άλλους, γι’ αυτό έβαζα στο σημάδι το πήλινο γουρουνάκι κουμπαρά με το αεροβόλο.
Η ψήφος στήν Ελλάδα πάντα μετά από μιά σειρά αποτυχημένων εκλογών και δημοψηφισμάτων μοιάζει με ένα μίγμα παιδικών παιχνιδιών προσχολικής ηλικίας. Κάτι ανάμεσα στο παιχνίδι που τραγουδούν κάθε φορά οι πολιτικοί διεκδικητές “γύρω γύρω όλοι” .. από την κάλπη και αυτό με τις καρέκλες. Όπου όταν δοθεί το σύνθημα για εκλογές όλοι προσπαθούν να καθήσουν σε μιά και μόνο καρέκλα. Η καρέκλα και ο ρόλος της ‘φυσικά’ έχουν αλλάξει. Δεν είναι πολυθρόνα ισχύος ή ανάπαυσης όπως είναι στις άλλες πόλεις κράτη ή όπως ίσχυε κάποτε για του προκατόχους της ΠΘ καρέκλας. Αυτή η καρέκλα είναι πάγκος και αυτός ο πάγκος είναι η θέση του κατεργάρη που βάζει ο λαός τους ηγέτες του μαζί στη σειρά.
Οι κατεργάρηδες είναι πολλοί αλλά η ανεργία πλήττει και τους ξυλουργούς. Έτσι δεν έχουμε λεφτά να αγοράσουμε έπιπλα εισαγωγής αφού ακόμα και ότι ξενόφερτο ‘καλοπροαίρετα’ μας έρθει, όπως πχ. το ΙΚΕΑ, μας μεταφράζεται και μας ‘τα παίρνει’ ελληνικά και φουρλίδικα περισσότερο από αυτά τα αντίστοιχα στην υπόλοιπη Ευρώπη, σε χώρες με 5πλάσιους μισθούς από τους δικούς μας. Η καθημερινή απενοχοποιημένη πρακτική 12 εκατ. πολιτών που καθιστούν εαυτούς αμέτοχους και αθώους στην δημιουργία του τεράστιου πυώδους αποστήματος έχει αντικαταστήσει το νερό στο waterbed στρώμα ενώ κοιμόμαστε τάχα τον ύπνο του Δικαίου.
H τακτική μας δημιουργεί ταυτόχρονα και άλλες συνθήκες καθίσματος στην καρέκλα του αρχηγού της Φυλής, όπου έχει μετατραπεί σε ηλεκτρική. Ενίοτε αν μας ξεφύγει κάτι επιβαρυντικό για μας τους ίδιους, από το καθημερινό δελτίο κατηγοριών, τότε πυροβολούμε ενίοτε και τους αγγελιοφόρους για να σταματήσουν να έρχονται τα κακά μαντάτα.
Στην Ψυχανάλυση υπάρχει βέβαια και η θεωρία που λέει ότι εμείς σαν ασθενείς συνεχίζουμε να κάνουμε κάτι στραβά έτσι για να μπορεί να εκτοξεύουμε τα κατηγορηματικά dart βελάκια σε όλους τους υπόλοιπους ενδυόμενοι μόνιμα τον απενοχοποιητικό μανδύα που μας καθιστά αθώους και αόρατους .
‘Φυσικά’ έχουμε πάντα λόγους να διαμαρτυρόμαστε και να διαιωνίζουμε ταυτόχρονα το πρόβλημα μας. Πιο λαϊκά να το πούμε;
“Βαράτε με κι ας κλαίω”.
Βέβαια, ούτε ο κάθε υποψήφιος δεν βλέπει τη καρέκλα έτσι, αλλά ούτε και ο κάθε ψηφοφόρος. Ο μεν πρώτος βλέπει την θέση του ηγέτη σαν το απόλυτο ζενίθ της πολιτικής του καριέρας όταν χρίζεται νέος αρχηγός της Φυλής. Ο δε ψηφοφόρος εδώ και πολλές δεκαετίες σε σε μια μαθημένη κάθετα ατομικιστική εργαζόμενη κοινωνία του Νότου, σαν και τη δικιά μας που έχει γαλουχηθεί να απαντά απο την προσχολική ηλικία ‘κυρία , κυρία, εγώ’ προσδοκά ό,τι περίμεναν και οι βαριά νοσούντες Ινδιάνοι της φυλής Ναδίρ από τον Μάγο της Φυλής.
“Προσδοκώ ανάσταση νεκρών”
Τους προπονητές στην χώρα μας τους αλλάζουμε κυρίως όταν δεν μπορούμε να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι. Σε ποιά χώρα θεωρείται φυσιολογικό αυτό που όντως έχει συμβεί πριν λίγα χρόνια στα μέρη μας; Δηλαδή να ανεβαίνει ομάδα ποδοσφαίρου πρώτα από την Γ΄ στην Β΄ και μετά την επόμενη χρονιά αμέσως στην Α΄ Εθνική με τον ίδιο προπονητή και στο τέλος του πρώτου γύρου να τον απολύουν γιατί η ομάδα τους -που υπόψη βρίσκονταν σχεδόν στην κορυφή– ναι μεν δεν είχε χάσει, αλλά είχε φέρει δε, 3 ισοπαλίες σερί;
γμ