Του Γιώργου Λακόπουλου
Με περισσότερη έμφαση από κάθε άλλη φορά ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης τάχθηκε κατά της διεξαγωγής πρόωρων εκλογών. Το επιχείρημά του είναι ότι δεν συμφέρουν τη χώρα.
Όταν ένας πολιτικός λέει ότι κάτι δεν συμφέρει τη χώρα, εννοεί ότι δεν συμφέρει τον ίδιο. Εν προκειμένω, δεν συμφέρει τη ΝΔ και γι’ αυτό δεν τις θέλει. Δεν τη συμφέρουν όμως γιατί η ίδια φροντίζει γι’ αυτό.
Πρόκειται για ένα από τα πολιτικά μυστήρια της εποχής. Ένα κόμμα εξουσίας που τέτοια εποχή πέρυσι ήταν στην κυβέρνηση, έχει την ευκαιρία να επανέλθει και την απορρίπτει. Πού ακούστηκε αξιωματική αντιπολίτευση να μην θέλει εκλογές, ειδικά όταν το κυβερνών κόμμα πρόκειται να μετάσχει διασπασμένο; Συμβαίνει κάτι που δεν πιάνουμε;
Στην περίπτωση της ΝΔ το ερώτημα γίνεται ακόμη πιο περίπλοκο. Πως νοείται μεγάλο κόμμα με μακρά θητεία διακυβέρνησης στο παρελθόν και με σχετική ευκολία στην αλλαγή ηγεσίας, να αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο συμμετοχής σε εκλογές με …. προσωρινή ηγεσία;
Τι ακριβώς σημαίνει προσωρινός πρόεδρος εν όψει εκλογών; Αν τις κερδίσει -για παράδειγμα- θα είναι και προσωρινός πρωθυπουργός;
Πως γίνεται με τόσους ενδιαφερόμενους για τη θέση του προέδρου να μην αναλαμβάνει κανείς την ευθύνη να οδηγήσει το κόμμα σε μια πολιτική μάχη; Απλώς θεωρείται χαμένη και κανείς από τους αναγνωρισμένους δελφίνους δεν θέλει να την χρεωθεί; Πραγματικά πρόκειται για πρωτοφανή περίπτωση αντιμετώπισης των πολιτικών εξελίξεων.
Δεδομένου ότι ο πραγματικός ηγέτης της ευρύτερης συντηρητικής παράταξης –ο Κ. Καραμανλής– δεν ενδιαφέρεται να αναλάβει την ηγεσία της ΝΔ , δεν θα έπρεπε να δηλώσουν το παρών οι φιλοδοξούντες να ηγηθούν του κόμματος; Αν δεν το κάνουν πριν από εκλογές, πότε θα το κάνουν;
Προφανώς όλοι αναγνωρίζουν ότι χωρίς τη βούληση –μερικές φόρες την εικαζόμενη βούληση- του Καραμανλή κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτε και πολύ περισσότερο να γίνει αρχηγός. Οπότε για να μην έχει διατυπωθεί αυτή η βούληση για κανέναν σημαίνει ότι ο πρώην πρωθυπουργός δεν διακρίνει σε κάποιον το προφίλ που χρειάζεται σήμερα ένα κόμμα που θέλει να μετακινηθεί από την αντιπολίτευση στην κυβέρνηση. Δεν έχει άδικο. Οι παλαιοί είναι καμένοι και οι νέοι απλώς φιλόδοξοι.
Αλλά αυτό δεν είναι επαρκής εξήγηση για τη συμπεριφορά ενός κόμματος που θέλει να παραμείνει κόμμα εξουσίας. Δεν μπορεί να το βάζει στα πόδια ένα μεγάλο κόμμα. Ούτε να λειτουργεί συμπληρωματικά προς την κυβέρνηση. Αυτό είναι σικέ κοινοβουλευτισμός.
Μετά την αναγκαστική απομάκρυνση Σαμαρά παρακολουθούμε ένα περίεργο παιχνίδι τύπου «Μουτζούρη», το οποίο όσοι θα ήθελαν να γίνουν αρχηγοί της ΝΔ το αποφεύγουν και μεταθέτουν την ευθύνη στον προσωρινό Μεϊμαράκη.
Ο «Βαγγέλας», εμφανώς ευτυχής για το ρόλο, προσπαθεί να μεταφέρει την αναμέτρηση με τον αντίπαλο όσο το δυνατόν αργότερα. Ενδεχομένως και να την αποφύγει, αν υποτεθεί ότι δεν θα γίνουν πρόωρες εκλογές, πριν η ΝΔ εκλέξει κανονικό πρόεδρο. Εκτός αν ενδιαφέρεται να είναι αυτός.
Σε κάθε περίπτωση όμως επειδή η ΝΔ είναι αξιωματική αντιπολίτευση η συμπεριφορά της αλλοιώνει το χαρακτήρα του πολιτεύματος και νοθεύει την ουσία της πολιτικής διαμάχης. Ο ρόλος της αντιπολίτευσης είναι να ασκεί κριτική και να παίρνει πρωτοβουλίες που τη φέρνουν σε θέση να διεκδικήσει την κυβέρνηση όταν στηθούν οι κάλπες, τις όποιες είναι αδιανόητο να αρνείται. Η πολιτική δεν περιμένει κανέναν.
Οι πολίτες αυτό το ρόλο της έδωσαν στις προηγούμενες εκλογές και προκαλεί εντύπωση ότι θέλει να τον διατηρήσει και στις επόμενες. Το φαινόμενο της αντιπολίτευσης που προσπαθεί να εξασφαλίσει τη μακροημέρευση της κυβέρνησης συνιστά παραλογισμό.
Έστω και την τελευταία στιγμή το δεύτερο κατά σειρά κόμμα οφείλει να συνέλθει και να παίξει σωστά το ρόλο του. Να αναδείξει τη φυσική ηγεσία του και να προσέλθει στις εκλογές με πραγματική διάθεση να δώσει πολιτική μάχη. Να μετάσχει ως ο άλλος πόλος του πολιτικού συστήματος και ως εναλλακτική λύση. Αλλιώς το παιχνίδι των εκλογών θα είναι εξ αντικειμένου ατελές.
