Του Νίκου Λακόπουλου
Η άτυπη Σύνοδος των 11 στην Αθήνα με πρωτοβουλία του ‘Ελληνα Πρωθυπουργού έγινε για να αναδείξει τον ηγετικό ρόλο της Ελλάδας στα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή. Τελικά ανέδειξε την προσπάθεια του Κυριάκου Μητσοτάκη να γίνει Βαλκανιάρχης που θα καθορίσει ποιος θα μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ.
Το ερώτημα όμως δεν είναι γιατί οργάνωσε το δείπνο ο Πρωθυπουργός, αλλά γιατί ήρθαν οι προσκεκλημένοι του σε ένα δείπνο που οργάνωσαν άλλοι με στόχο όχι τα ελληνικά συμφέροντα, αλλά αυτά του Ζελένσκι και του Κοσόβου και όσων τους υποστηρίζουν.
«Η πρωτοβουλία του πρωθυπουργού αποδεικνύει για ακόμα μια φορά τον ηγετικό ρόλο που παίζει η Ελλάδα ως πυλώνας σταθερότητας, ειρήνης και ενεργειακής ασφάλειας στα Βαλκάνια και στη νοτιοανατολική Ευρώπη» για την ελληνική κυβέρνηση, αλλά τα ερωτήματα για το πώς ασκείται η εξωτερική πολιτική πληθαίνουν.
Η Ελλάδα θα εκαιδεύσει Ουκρανούς πιλότους και θα παίξει ρόλο στην ανοικοδόμηση της Ουκρανίας, ενώ έχει αναλάβει διπλωματικές πρωτοβουλίες ώστε να μειωθεί η ένταση μεταξύ Σερβίας και Κοσόβου -που δεν αναγνωρίζει η Ελλάδα ή να διαταραχθούν οι σχέσεις με την Σερβία και να τελειώσουν οριστικά οι σχέσεις με τη Ρωσία.
Για μια θέση… πορτιέρη
Η διμερής συνάντηση με το Κόσοβο μπορεί να οδηγεί σε εξελίξεις στην Κύπρο με το ενδεχόμενο η Ρωσία να αναγνωρίσει το τουρκικό κρατίδιο των Κατεχομένων στην Κύπρο. Η απουσία της Αλβανίας επιδεινώνει τις σχέσεις με την Ελλάδα και δεν λύνει το θέμα με την αποφυλάκιση του Μπελέρη.
Προφανώς οι ηγέτες που ανταποκρίθηκαν στη πρόσκληση ήξεραν πως θα ήταν εκεί η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και ο Σαρλ Μισέλ) και πως ο Κυριάκος Μητσοτάκης εκφράζει νατοϊκά και αμερικάνικα συμφέροντα και έχει ρόλο πορτιέρη για την Ευρωπαϊκή Ένωση.
«Δυστυχώς το άτυπο δείπνο του κ Μητσοτάκη όχι μόνο δεν συνέβαλε στην ευρωπαϊκή προοπτική των Δυτικών Βαλκανίων στο πλαίσιο μιας συγκροτημένης εθνικής στρατηγικής, αλλά ανέδειξε το δόγμα του δεδομένου και πρόθυμου συμμάχου και την λογική επικοινωνίας και μικροπολιτικής που ακολουθεί όλα αυτά τα χρόνια στην εξωτερική πολιτική, εις βάρος των συμφερόντων της χώρας» κατά την αξιωματική αντιπολίτευση.
«Με τον Πρωθυπουργό της Βόρειας Μακεδονίας όχι μόνο δεν υπήρξαν συνομιλίες για την τήρηση της Συμφωνίας των Πρεσπών, για νέες συμφωνίες ή έστω δέσμευση για κύρωση των παλιών, αλλά δεν υπήρξε καν συνάντηση. Και βέβαια ουδεμία πρωτοβουλία υπήρξε σε σχέση με τον ρόλο που θα μπορούσε να παίξει η Ελλάδα στο κοσοβαρικό, όπου η πολιτική Μητσοτάκη περιορίζεται στην ταχεία και χωρίς στρατηγική αναβάθμιση των επαφών με το Κόσοβο”.
Άλλο ηγέτης κι άλλο λοχίας- εκπαιδευτής
O Kυριάκος Μητσοτάκης από την πρώτη στιγμή που έγινε πρωθυπουργός διάλεξε την “σωστή πλευρά” της Ιστορίας όντας βασιλικότερος του βασιλέως που εν προκειμένου είναι οι ΗΠΑ που βρίσκονται πίσω από την προθυμία του να πρακτορεύσει τα συμφέροντά τους με αντάλλαγμα μια θέση βαλκανιάρχη.
Το ερώτημα είναι αν αυτή η προσωπική του φιλοδοξία εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα κι αν η Ελλάδα παίζει ρόλο σταθερότητας ή αποσταθεροποίησης της περιοχής που αποτελεί ένα ηφαίστειο.
Τι σημαίνει ότι η Ελλάδα θα εκπαιδεύσει Ουκρανούς πιλότους, η αναγνώριση του Κοσόβου και ο ρόλος λοχία για την Ελλάδα σε μια περιοχή που ο πόλεμος στην Ουκρανία ίσως δεν είναι ο μόνος που εκκρεμεί;
H σωστή πλευρά της Ιστορίας είναι η Ελλάδα να μπορεί να παίξει ρόλο ειρηνευτικό -όντας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ ως χώρα ανεξάρτητη με δική της πολιτική κι όχι ως προτεκτοράτο, πρόθυμος σύμμαχος και λοχίας-εκπαιδευτής σε ένα πόλεμο που όταν τελειώσει θα την αφήσει εκτεθειμένη.
Ο ρόλος του παρατρεχάμενου που διεκδικεί μια θέση “ενδιάμεσου”, χρήσιμου για την “ενεργειακή ασφάλεια” και πρόθυμου για διάλογο με την Τουρκία με τις αναγκαίες υποχωρήσεις μάλλον δεν είναι ρόλος ηγετικός μιας ανεξάρτητης χώρας.
