Του Ιωάννη Δαμίγου
Πόρτα, στους τοξικούς υπανθρώπους του λαϊκισμού. Πόρτα στους κατ’ επανάληψη ψεύτες, πόρτα σε αυτούς που ζητούν “μελέτες” για την απλουστευμένη λογική.
Πόρτα στους, είπαν, άκουσαν, νόμισαν αορίστως και γενικώς. Πόρτα στους κυβερνητικούς υπηρέτες επιστήμονες, υποτακτικούς υπαλλήλους της “μετάνοιας”. Πόρτα στον “έξαλλο” διαμαρτυρόμενο, αλλά χριστιανό ψάλτη, “είναι αργά πια Σώτο”. Πόρτα στα χρηματισμένα κανάλια της παραποίησης, της απάτης και της απόκρυψης μη συμφέρουσας είδησης.
Πόρτα σε αυτές που εμπορεύονται τα όνειρα της νεολαίας. Πόρτα στις παρουσιάστριες συγγενείς πολιτικών οικογενειών. Πόρτα σε φανατικούς κομματικούς δημοσιογράφους, υβριστές της αλήθειας. Πόρτα στις “εταιρίες” των κατασκευασμένων δημοσκοπήσεων. Πόρτα σε αυτούς που πέφτουν από τα σύννεφα, επάνω στα κεφάλια μας.
Πόρτα στην “κοινή” γνώμη. Πόρτα στους κρατούντες ίσιες αποστάσεις, με μεζούρα ασφαλείας χαρακτηρισμού. Πόρτα σε αυτούς που ήξεραν αλλά δεν μίλησαν. Πόρτα στις εταιρίες που χρησιμοποιούν τους εργαζόμενους χειρότερα από δούλους και θρασύτατα διαφημίζουν χριστουγεννιάτικες ευχές….αγάπης!
Πόρτα στον εμπορικό χαρούμενο santa claus, που αγνοεί εσκεμμένα τα παιδιά που…. παίζουν με τον θάνατο κάθε ημέρα! Πόρτα σε φιλιά προδοσίας. Πόρτα σε δεύτερες ευχές, που δεν ομολογούνται. Πόρτα στους δώρα φέροντες, που κρατούν τις αποδείξεις. Πόρτα στα επίκαιρα….φαντάσματα. Πόρτα στον άντρα τον πολλά βαρύ. Πόρτα στον “πορτιέρη” της ζωής μας. Πόρτα στον κακό μας εαυτό!