Του Γιώργου Μαρκάκη
Εγγυήσεις στις τράπεζες από την τσέπη του Λαού και όχι από τους ιδιώτες επενδυτές. Αν υποθέσουμε ότι βαδίζουμε ή προχωρούμε πάνω σε σοσιαλδημοκρατικά πολιτικο/οικονομικά βήματα σήμερα. Τι έκανε μία σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση σε μια ανάλογη, με τις κακές τράπεζες ή καλλίτερα με τα κακοφορμισμένα οικονομικά μεγέθη των τραπεζών της στην Σουηδία;
Ρώτησα χθες το βράδυ τον Leif Pagrotsky (Σύμβουλος αρχικά και Υπουργός Εμπορίου της Σουηδίας αργότερα το 1992 ) ο οποίος ήταν ένας από τους αρχιτέκτονες αυτής της τεχνικής που σήμερα υποτίθεται ότι ακολουθούμε. Περιγραφή τοπίου: Υπήρξε ανάλογη περίπτωση στην Σουηδία με αυτήν την σημερινή δική μας περίπτωση;
Απάντηση: Ναι στις αρχές της δεκαετίας του ’90, αλλά η Οικονομία της Σουηδίας δεν μοιάζει σε αυτήν της πατρίδας μας. Για αυτό η απάντηση είναι: όσο το δυνατόν μπορεί να ειπωθεί αυτό μια και τα μεγέθη και οι ποιότητες της ελαστικότητας της Οικονομίας της Σουηδίας σε εξαιρετικά δύσκολα χρόνια που προέκυψαν από την πολιτική του αλαφροΐσκιωτου τότε ΠΘ Carl Bildt που έβγαλε όχι off side, αλλά icing (=όρος του ice hockey) παγώνοντας την Σουηδία.
Ευνοώντας σκανδαλωδώς μόνο τις εταιρείες απέναντι στα χαμηλά εισοδήματα, δεν μπορούσε και ούτε μπορεί να συγκριθεί με το πλαδαρό ληγμένο ελαστικό της δικιά μας, που δεν παρουσιάζει παρά μόνο ληγμένα ουσιαστικά ρεφλέξ μια και η ταμπέλα στην εδώ δική μας αγορά γράφει ΝΕΚΡΗ ΦΥΣΗ, αφού η ελάχιστη ικμάδα του ιδιώτη απορροφάται όχι εν τη γενέσει, αλλά εν τη πιστώσει, ακόμα επόμενων γενεών από τον υπέρβαρο δημόσιο φορέα που κανείς δεν θέλει να κλαδέψει και να χάσει την καρέκλα της εξουσίας Του.
Ερώτημα 2
Πώς βλέπει σήμερα την περίπτωσή μας ένας εκ των τότε Σουηδών αρχιτεκτόνων της δημιουργίας και της απομόνωσης των τότε δικών τους “προβληματικών τραπεζικών πακέτων”. Υπάρχουν σημεία παράλληλα και ανάλογα ;
Απάντηση (ακολουθεί κατά γράμμα μετάφραση):
“ Χα χα χα … Αυτό κάναμε το 1992 , αλλά …. χωρίς τις Κρατικές εγγυήσεις που δίνει σήμερα η Ελλάδα. Οι ιδιώτες έπρεπε σε μας να πάρουν την δική τους ευθύνη. Ο κρατικός τραπεζικός ιδιοκτήτης ανέλαβε αυτό που του αναλογούσε σαν ευθύνη και οι υπόλοιποι άλλοι, το δικό τους βαρύ κομμάτι. Δεν συμφωνώ καθόλου με αυτήν την κρατική συνεισφορά προς τους ιδιώτες. Ακόμα χειρότερα μάλιστα αν αυτό γίνεται στα σκοτεινά με σκοτεινούς έως αόρατους σήμερα όρους. Σας εύχομαι ότι καλλίτερο”.
Συμπέρασμα (δικό μου):
Αν οι τραπεζικοί τοίχοι που μας καλύπτουν γύρω μας μοιάζουν σαν βρεγμένο μπισκότο και η οροφή ανοιχτή, τότε η μόνη στηρικτική μέθοδος είναι μια ομπρέλα βιδωμένη στην πλάκα και στο κρατικό τσιμέντο κάτω από τα πόδια μας. Όσο αντέξει και αυτή η -σκουριασμένη στους μόνιμα σαρωτικούς Ζορμπάδες- καλύβα μας.