Toυ Γ. Λακόπουλου
Προτού στεγνώσει το μελάνι από τις δηλώσεις του Πρωθυπουργού ότι «δεν θα ανεχθεί διγλωσσία», επισήμως ο υπουργός Άμυνας επανέφερε τη διγλωσσία, σημειώνοντας με έμφαση ότι «δεν δεχόμαστε τον όρο Μακεδονία», «δεν το κρύψαμε, δεν θα υποχωρήσουμε». Μα τι έλεγε τόσες μέρες ο Αλέξης Τσίπρας;
Στου -απελπισμένου- κουφού την πόρτα… Ο Καμμένος δεν παρέλειψε να καταστήσει εκ νέου τον εκλεγμένο Πρωθυπουργό υπό προθεσμία. Τη δική του προθεσμία: «Η συνεργασία μας και η παραμονή μας στην κυβέρνηση θα είναι μέχρι να έρθει στη Βουλή η Συμφωνία των Πρεσπών. Όταν έρθει θα αποχωρήσουμε».
Πέρα από τις διατυπώσεις του αιωρείται το ενδεχόμενο να αποχωρήσει από την κυβέρνηση χωρίς να διαταράξει την κυβερνητική πλειοψηφία, αλλά και η πιθανότητα να αποχωρήσει μόνο από την συγκεκριμένη ψηφοφορία, η διαφοροποίησή του από την υπόλοιπη κυβέρνηση είναι εμφανής, έστω και σε χαμηλότερους τόνους.
Ο Πάνος Καμμένος θεωρεί ότι ως υπουργός διατηρεί το δικαίωμα να έχει δική του πολιτική σε ένα τόσο σημαντικό θέμα, αλλά να παραμένει υπουργός και να αποχωρήσει όταν θα αποφασίσει ο ίδιος. Πρωτοφανές. Στον ελεύθερο χρόνο καθιστά «ενόχους» απέναντι του υφυπουργούς. Πάλι καλά που δεν εξέδωσε απολυτήριο του συνετού Τέρενς Κουίκ από την κυβέρνηση επειδή δεν έχει πλέον την… εμπιστοσύνη του.
Αρκετά ΜΜΕ διέκριναν αυτές τις μέρες ότι η πρωθυπουργική ανοχή απέναντι στον Καμμένο εξαντλήθηκε και οι εξελίξεις ερμηνεύθηκαν ως τελευταία προειδοποίηση του Πρωθυπουργού. Ωστόσο ο Πρωθυπουργός, ως φορέας της λαϊκής εντολής και επικεφαλής της κυβέρνησης δεν μπορεί να παίρνει αποφάσεις για τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου ειδικούς όρους. Δικαιούνται να αποφασίζει χωρίς κανέναν περιορισμό και όποιος δεν έχει τη εμπιστοσύνη τους φεύγει. Συνεπώς οποίος μένει την έχει. Εξ ολοκλήρου, γιατί ολίγον έγκυος σ’ αυτό το θέμα δεν νοείται.
Επιπλέον θα ήταν παγκόσμια πρωτοτυπία να απομακρύνεται ο υπουργός Εξωτερικών -χωρίς να υπάρχει ζήτημα με την πολιτική του- για να… προειδοποιηθεί ο υπουργός Άμυνας , που ανατινάζει διαρκώς αυτή τη πολιτική κατά τρόπο που δείχνει ότι η κυβέρνηση δεν διατηρεί την απαραίτητη προϋπόθεση που εξασφαλίζει κατά το άρθρο 82 του Συντάγματος ο Πρωθυπουργός: την ενότητά της.
Ότι πρόκειται για συνεργαζόμενες δυνάμεις αφορά τη Βουλή. Η κυβέρνηση είναι ενιαία και δεν υπάρχουν συνεργαζόμενοι υπουργοί. Αποτελούν ένα σώμα υπό τον Πρωθυπουργό, χωρίς εξαίρεση.
Σ’ αυτό το σημείο αποκτούν ιδιαίτερη σημασία οι συνθήκες υπό τις οποίες έφυγε ο Νίκος Κοτζιάς: δεν τον κάλυψε ο Πρωθυπουργός απέναντι σε -αστήρικτες και αναπόδεικτες- κατηγορίες του Πάνου Καμμένου. Όσα δημοσιεύθηκαν για το διαξιφισμό των δυο ανδρών δεν διαψεύσθηκαν.
Έτσι όμως αναδεικνύεται ένα άλλο ζήτημα για τον Καμμένο: από πού αντλεί όσα είπε για τον Κοτζιά; Πώς έχει υπόψη του ότι ισχύουν οι βαρύτατες μορφές εναντίον του; Για τις οποίες -ειρήσθω εν παρόδω- ουδείς του ζήτησε εξηγήσεις και αποδείξεις και έτσι έμειναν στα πρακτικά της συνεδρίασης.
Επισήμως -και στα πλαίσια των καθηκόντων του- είναι αδιανόητο να έχει γίνει κοινωνός τέτοιων πληροφοριών. Άλλως θα τις κατέθετε και κανείς δεν θα μπορούσε να τον αμφισβητήσει. Συνεπώς κατά την κοινή λογική τρία ενδεχόμενα υπάρχουν: είτε τα κατασκεύασε, είτε υιοθέτησε ανεύθυνες φημολογίες άγνωστης προέλευσης, είτε…. παρακολουθεί και “φακελώνει” τους άλλους υπουργούς.
Δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε περιορίζεται μόνο στην κυβέρνηση, που ο συγκεκριμένος υπουργός εμφανίσθηκε να παρεμβαίνει με “πληροφορίες”, υπαινιγμούς και άλλες αναφορές σε πεδία πέραν του χαρτοφυλακίου του: Δικαιοσύνη, λειτουργίες άλλων άλλων υπουργών, δραστηριότητες δημοσιογράφων, αλλά και θέματα που αφορούν παράγοντες της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως π.χ. οι συναναστροφές τους.
Ακριβείς ή όχι η αναφορές του, με ποιον τρόπο και για ποιο λόγο ένας υπουργός συγκεντρώνει πληροφορίες -έγκυρες ή όχι- για άλλους υπουργούς, για ΜΜΕ και για πολιτικούς του κυβερνητικού χώρου ή της αντιπολίτευσης; Κατά όσο είναι θεμιτό να έχει “φάκελο” για τον καθένα και να εξαπολύει νύξεις για οποιανδήποτε,όταν βρίσκεται σε διαφωνία ή σε σύγκρουση μαζί του; Στην πρόσφατη ιστορία μόνο ο μακαρίτης Βαγγέλης Γιαννόπουλος είχε αυτή του τη συνήθεια.. Τα υπόλοιπα παραλείπονται ως ευκόλως εννοούμενα.
