Σημαντικά κι Ασήμαντοι

Του Γιάννη Πανούση

Η ψυχή του φιλοσόφου, του ισχυρού, του πολιτικού, του αθλητή, του ιερέα, του ποιητή, του γεωργού, του δημαγωγού και τέλος του τύραννου δεν έχουν την ίδια ποιότητα και πολλές φορές η κακία και η λησμοσύνη οδηγεί πολλές ψυχές να εμφυτευθούν σε σώμα αλόγου ζώου [Πλάτων,Φαίδρος]

Μπορεί η διαφωνία να θεωρείται από τους ιδεοληπτικούς ως ύποπτη και οι ενστάσεις να ενοχλούν τα κομματικά καρφιά-‘επαγρύπνησης’, μπορεί η ανακαταγραφή των πιστών ν’αποτελεί προοίμιο της συγχώνευσης Κράτους-Δημόσιας διοίκησης-Κόμματος [τρία σε ένα ενιαίο κι ολοπαγές], θέλω όμως να πιστεύω ότι όλοι αυτοί που κινούνται σε μία αιθαλομίχλη πολιτικής ηθικής και ιδεολογικής ‘καθαρότητας’ πολύ γρήγορα θ’απολογηθούν στη Δημοκρατία και τη Λαϊκή Κυριαρχία.

Η ετερογένεια των σκοπών και η τερατογένεση των μέσων αποδεικνύουν ότι η πολυαρχία κι ο πλουραλισμός, η σαφής διάκριση των εξουσιών [η οποία κατά τον Αριστοτέλη χαρακτηρίζει τη φύση του Πολιτεύματος] δεν ενδιαφέρουν καθόλου τους “επαναστάτες της καρέκλας”’.

Αγνοούν [ή κάνουν πως αγνοούν] την έννοια του ήθους και του μέτρου και με υπερχειλή αλαζονική παντογνωσία φαντασιώνονται νικηφόρους ταξικούς

Εμφύλιους. Με ατάκες του εφήμερου για τις εφημερίδες των δημιο-γράφων επιχειρούν να σκοτώσουν τις αξίες του κοινωνικού συμβολαίου και να κόψουν το νήμα των ελεύθερων ιδεών που προβάλλει κάθε γενιά.

Δι-ασημαντότητες [άσημων κι ασήμαντων] νομίζουν ότι γράφουν ιστορία, ότι γίνονται ‘κάποιοι’ επειδή ξεφουρνίζουν μία αριστερίστικη κοινοτοπία ή μία κορώνα μετεμφυλιακού ‘τραύματος’[;].

Πρέπει κάποτε να το συνειδητοποιήσουν. Ούτε αυτο-ανακηρυσσόμαστε δημοκρατικοί [και αριστεροί], ούτε κληρονομούμε πολιτικές μετοχές συγγενών, ούτε αρκούν τα βιβλία της νιότης και τα τραγούδια της ταβέρνας για να κυβερνήσει όλο τον ελληνικό λαό η Αριστερά.

Η ουτοπία είναι για τη Δημοκρατία και την Αριστερά ένα αναγκαίο μέσο ανανέωσης κι οξυγόνωσης. Χρειάζονται όμως και συναινέσεις, θεσμικές ορατές διαδικασίες ελέγχου, αυτοσυγκράτηση, αποφυγή διχαστικών διλημμάτων.

Αυτό ας το κατανοήσουν οι υπέρμαχοι της ‘’μονόχρωμης δημοκρατίας’’[;]

Το σημαντικό είναι τώρα να υπερασπιστούμε όλοι την Κοινοβουλευτική Δημοκρατία από τους ασήμαντους εχθρούς της [όποιο χρώμα κι αν είχε η ψήφος μας].

ΥΓ. Πόσους ‘’λαούς’’ διαθέτει αυτή η χώρα ώστε το κάθε κόμμα κι ο κάθε ψυχάκιας να δηλώνουν ότι εκπροσωπούν κι εκφράζουν το Λαό;

ΥΓ2. Δεν μπορείς ν’αποκτήσεις τέχνη σε πράγματα που είσαι άπειρος [Πλάτων, Θεαίτητος]