Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Προβλέπουν -ορισμένοι με απόγνωση για τη χώρα και το πολίτευμά της- ότι αν δεν αλλάξει κάτι, εφεξής θα δεσπόζει η οικογένεια Μητσοτάκη. Η οποία ήδη εκπαιδεύει την επόμενη γενιά – στα πρόσωπα του υιού Μητσοτάκη, σε ανταγωνισμό με τον υιό Μπακογιάννη.
Ο Κώστας Σημίτης είναι σαρξ εκ της σαρκός του ΠΑΣΟΚ. Συγκροτημένος άνθρωπος, με δημοκρατική πορεία, σοσιαλδημοκράτης, αντιστασιακός, παρών στην 3η Σεπτέμβρη.
Το ΠΑΣΟΚ όμως ήταν και παρέμεινε κόμμα του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Σημίτης τον διαδέχθηκε, έγινε αρχηγός και Πρωθυπουργός -με αντίστροφη σειρά- αλλά το ΠΑΣΟΚ παρέμεινε Παπανδρεϊκό. Όταν έπαψε να είναι, διαλύθηκε.
Η ΝΔ, ως κόμμα που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, πέρασε και στον επόμενο Καραμανλή. Αλλά οι Μητσοτάκηδες, μετρούν δύο στις τρεις επιτυχημένες προσπάθειες να την κατακτήσουν και δεν φαίνεται να έχουν αντίπαλο.
Αυτή η στιγμή βρίσκεται στο έλεος του Μητσοτάκη που το εμβολιάζει με ξένα μοσχεύματα. Πολλοί διαπιστώνουν ότι δεν είναι ή δεν θα είναι για πολύ ακόμη, «Καραμανλική». Αλλοιώνεται από έναν πολιτικό με εμφανή προσωπικά ελλείμματα δημόσιας παρουσίας, βαριές μομφές πολιτικής συμπεριφοράς και οπαδού του ιστορικού… αντίπαλου της συντητηρικής παράταξης!
Εθνάρχης είναι μόνο ο Βενιζέλος – ποιος Καραμανλής; «Άχρηστος και αχάριστος» κατά την κρίση του πατρός Μητσοτάκη.
Η επικράτησή των Μητσοτάκηδων στη ΝΔ θα προσθέσει οριστικά και τρίτη δυναστεία στην Ελληνική Κληρονομική Δημοκρατία. Σε μισό αιώνα έχει τεθεί στη διάθεση δυο Παπανδρέου, δυο Καραμανλήδων, δυο Μητσοτάκηδων – και πάμε γι΄ άλλα.
Αν της προκύψει και κανένας μουστερής από το σόι του Γλίξμπουργκ, η Γ Ελληνικη Δημοκρατία θα μπει στην κατηγορία πολιτευμάτων παρελθόντων αιώνων. Στις μέρες μας, μόνο ο Τσίπρας δεν προέρχεται από πολιτικό τζάκι.
Εύστοχα λοιπόν οι πολιτικοί αναλυτές παρατηρούν ότι η ΝΔ δεν είναι πλέον καραμανλικό κόμμα. Οι αναφορές στον ιδρυτή είναι προσχηματικές και ο δεύτερος ισχυρός εκπρόσωπος του Καραμανλισμού απέρχεται. Οι αρχές πολιτικής αντικαθίσταται από μάρκετινγκ επικράτησης.
Και εκ παραλλήλου ένα μέλος της οικογένειας Καραμανλή υποκλίνεται σε έναν Μητσοτάκη, με αντάλλαγμα ένα χαρτοφυλάκιο επί του οποίου δεν έχει καν τον πρώτο λόγο.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, δεν αρκείται στις δάφνες του. Επιχειρεί να καταστήσει αναδρομικά την οικογένειά του κυρίαρχη του παιχνιδιού. Με σχεδόν ιερόσυλο τρόπο διακήρυξε από το Ιδρυμα του «Εθνάρχη» – χωρίς αντίλογο- ότι το όραμα της ελληνικής ένταξης στις ευρωπαϊκές Κοινότητες, δεν ανήκει αποκλειστικά στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, αλλά εξ ίσου το προωθούσε από το… 1966 και ο Κώστας Μητσοτάκης. Άλλα νομίζαμε ότι τον απασχολούσαν εκείνη την περίοδο…
Στα παρασκήνια της πολιτικής κάποιοι διακινούν ότι οι πολιτικές οικογένειες Καραμανλή και Παπανδρέου, βαίνουν προς εξαφάνιση ως σχολές προμήθειας ηγετών. Ήδη στο βάθος της Ιστορίας χάθηκε και η οικογένεια Βενιζέλου – ατύχησασα στην τρίτη γενεά.
Προβλέπουν –ορισμένοι με απόγνωση για τη χώρα και το πολίτευμά της– ότι αν δεν αλλάξει κάτι, εφεξής θα δεσπόζει η οικογένεια Μητσοτάκη. Η οποία ήδη εκπαιδεύει την επόμενη γενιά – στα πρόσωπα του υιού Μητσοτάκη, σε ανταγωνισμό με τον υιό Μπακογιάννη.
Αυτό οδηγεί στην υπόνοια ότι αν το σημερινό «αφεντικό» της ΝΔ διατηρήσει την ηγεμονεύουσα θέση του και μετά τις εκλογές, το πρώτο που θα κάνει είναι να δώσει και στην οικογένειά του το… προνόμιο ίδρυσης κόμματος, με το όνομά της στην ούγια. Από την ΕΡΕ πήγαμε στη ΝΔ, από την Ένωση Κέντρου στο ΠΑΣΟΚ. Από τη ΝΔ σε τι;
Σενάρια. Αλλά είναι προφανές ότι ιδεολογικά, πολιτικά, οργανωτικά, αλλά και σε θέματα ύφους και ήθους και συμβόλων, η ΝΔ έχει από-καραμανλικοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό.
Περνάει στον έλεγχο της οικογένειας που σχεδιάζει, αν επικρατήσει στις εκλογές, να εξαφανίσει οτιδήποτε καραμανλικό και στη μαρκίζα θα βάλει τη φωτογραφία του πατρός Μητσοτάκη. Αν ηττηθεί απλώς θα τη διασπάσει.
Το ερώτημα είναι αν στη μεταβολή από τους Καραμανλήδες στους Μητσοτάκηδες -με το ίδιο κομματικό ακροατήριο- υπάρχει αντίσταση. Πώς είναι δυνατόν εκείνοι που δήλωσαν ότι εμπνέονται από τις αρχές του Κωνσταντίνου Καραμανλή, να ασπάζονται τον αμοραλισμό των Μητσοτάκηδων;
Η απάντηση θα δοθεί από τις συνέπειες που θα έχει η απουσία του Κώστα Καραμανλή. Είναι πλέον και επίσημος Κινγκινάτος της Κεντροδεξιάς; Ή απλώς με την αποχώρησή του πέφτει το σύνθημα «ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα»; Μπορεί ο Μητσοτάκης να κάνει τους ίδιους σχεδιασμούς κυριαρχίας, χωρίς τον Καραμανλή στις γραμμές της ΝΔ, ως άλλοθι;
Ο πρώην Πρωθυπουργός εξάντλησε την υπομονή -και την ανοχή του- σε ένα κόμμα που μάλλον εξοστράκισε τις προσωπικές προοπτικές του, όταν μπήκε στην πολιτική. Με τις παθογένειες και την υποταγή ενός τμήματος του πολιτικού προσωπικού του σε επιχειρηματίες και μιντιάρχες- αποδυνάμωσε τους στόχους του. Ούτε καν η δίδυμη υπόσχεση της πρώτης κυβέρνησής του για επανίδρυση του κράτους και τιμωρία της διαφθοράς δεν εκπληρώθηκε.
Η αποχώρηση του έχει μια άδηλη πλευρά: ποιο ακριβώς στοίχημα έχει βάλει με τον εαυτό του και με τον πυρήνα της παράταξης;
Του αρκεί ότι δεν θα χρειάζεται να απολογείται για πολιτικές και για συμπεριφορές που δεν εγκρίνει; Ότι δεν είναι υποχρεωμένος να κάθεται στα ίδια έδρανα και να ψηφίζει την ίδια κάλπη με τους Άδωνη, Βορίδη, Πλεύρη – με συνοδοιπόρους τη Νικολάου, τους φιλομοναρχικούς και τον Καρατζαφέρη;
Τον διευκολύνει να έχει ελεύθερα τα χέρια του, ώστε σε περίπτωση ακραίας μητσοτακικής εκτροπής, να εκφράσει την ανάγκη παλινδρόμησης της ΝΔ στα αφετηριακά χαρακτηριστικά της – ρίχνοντας στη θάλασσα το έρμα του Μητσοτακισμού και τα ανεμομάζωμα που έβαλε στο κομματικό σύστημα;
Ή μήπως αυτά είναι ανέφικτα και απλώς ο Μητσοτάκης εφεξής θα ξεφορτώνεται τον Καραμανλισμό -και τα σκυλιά δεμένα- μέχρι να έλθει και η σειρά της «ανδρικής σχολής» του Σαμαρά;
Υπάρχει ένα προηγούμενο που ενδεχομένως καταστήσει τον Καραμανλή, πόλο παραταξιακής συσπείρωσης για λόγους επιβίωσης του κόμματος. Είναι το προηγούμενο του ΠΑΣΟΚ, όταν διαλύθηκε όταν απομακρύνθηκε από τον Ανδρέα Παπανδρέου που το ίδρυσε – και ας άρχισε η απομάκρυνση από τον… γιο του.
Η ΝΔ θα ακολουθήσει τον ίδια πορεία, απομακρυνόμενη από την ιδρυτή της; Ή θα συνειδητοποιήσει ότι Καραμανλής την ίδρυσε και Καραμανλής μπορεί να την επανατοποθετήσει στο βάθρο της, ως κεντροδεξιά δύναμη με υγιείς επιδιώξεις; Ταυτισμένη με την πορεία της χώρας -όπως την ήθελε το 1974 ο Καραμανλής- και όχι με τα συμφέροντα μιας κάστας που έχει στον πυρήνα της μια βουλιμική οικογένεια;
Ως παράταξη έβγαλε τέσσερις πρωθυπουργούς, έξι αρχηγούς, και τρεις προέδρους της Δημοκρατίας. Ενσωμάτωσε όμως και δυο Μητσοτάκηδες, που τώρα την καταπίνουν – χωρίς να φαίνεται ότι δικαιώνεται η προφητεία ότι δαγκώνουν περισσότερο από όσο μπορούν να μασήσουν.
Τόσο εύκολα αλλοιώνονται ή πεθαίνουν τα κόμματα; Ένας πρώην αποστάτης, και το μήλο του που έπεσε στον ίσκιο του μπορούν να αλλάξουν το DNA και την ιστορική ρότα μιας παράταξης; Όχι μόνο οι πολιτικοί παρατηρητές, αλλά και οι συναφείς επιστήμες και οι ιστορικοί έχουν πολύ δουλειά μπροστά τους…
Αρχίζει από την ερμηνεία της φράσης του Καραμανλή, στη δήλωση αποχώρησης του: «Με σεβασμό και αγάπη για τον κόσμο της παράταξης και όλους τους Έλληνες πολίτες». Αργά ή γρήγορα θα φανεί πόσο αμοιβαία είναι αυτά τα αισθήματα…
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
