Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Και η τελευταία τηλεοπτική εμφάνιση του Στεφ. Κασσελάκη ήταν δραματική. ΄Αλλα τον ρωτούσε ο Σρόιτερ και άλλα απαντούσε. Σαν αυτόν που ήξερε τις απαντήσεις, αλλά του άλλαξαν τις ερωτήσεις. Το σκηνικό παρέπεμπε σε μια ατάκα του Αμερικανού ηθοποιού Μπομπ Χοπ:
“Την επομένη της συνέντευξης πουλήθηκαν χιλιάδες τηλεοράσεις -όσοι δεν μπόρεσαν να τις πουλήσουν, τις πέταξαν”.
Οι 150. 000 που πήραν μέρος στις εσωκομματικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ απέχουν πολύ από τους 1.185. 000 που τον ψήφισαν την περασμένη άνοιξη και πολύ περισσότερο από τους 2. 250. 000 του 2015.
Πρακτικά σε μια φυσιολογική εκλογή, δεν αρκούν ούτε για την επίδοση ενός κόμματος στη Βουλή. Εκτός αν νομίζει κανείς ότι αρκεί η επιρροή της ηγετικής ομάδας Κασσελάκη- Πολάκη -Παππά του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ.
Η αριθμητική πλευρά της αμφιλεγόμενης κατάστασης που δημιούργησε στον ΣΥΡΙΖΑ η ανάθεση- περί αυτού πρόκειται- της ηγεσίας στον «Στέφανο της Ελλάδας» , για λόγους «τιμωρίας» των «υπονομευτών του Τσίπρα και όχι γιατί αναγνωρίσθηκε ως πολιτική ιδιοφυΐα, έχει ήδη αξιολογηθεί και θα επικυρωθεί στις επόμενες κάλπες για την Ευρωβουλή.
Για τις οποίες ο νεοαναδειχθείς πρόεδρος πούλησε πάλι τρέλα, διευκρινίζοντας στην ίδια συνέντευξη δυο πράγματα:
Πρώτο ότι ο στόχος του είναι να αναδειχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ… πρώτο κόμμα, γιατί έχει τον τρόπο να κάνει…ανατροπή.
Δεύτερο, όποιο ποσοστό και να πάρει, ο ίδιος δεν πρόκειται να φύγει γιατί «έχει καθαρή τη συνείδησή του». Ήδη είχε ξεκαθαρίσει ότι οι αποφάσεις, άρα και οι ευθύνες θα είναι «συλλογικές». Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι δεν πρόκειται να γίνει καμία συζήτηση για το αποτέλεσμα. Όσο αρνητικό και να είναι.
Η συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ
Καμιά έκπληξη. Το συνηθίζουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε το 2019 συζήτησαν γιατί έχασαν, ούτε το 2023 γιατί συνετρίβησαν. Τους κάλυψε η …ανάληψη της ευθύνης από τον Τσίπρα. Τον οποίο στη συνέχεια οι υπόλοιποι απάλλαξαν, επειδή υπονομεύθηκε εσωτερικά. Από εκείνους που θα γινόταν υπουργοί του αν κέρδιζε τις εκλογές!
Στο πυρ το εξώτερον ρίχθηκε ο Γ. Κατρούγκαλος για μια αψυχολόγητη δήλωση για τη μεσαία τάξη σε μια τηλεοπτική αναμέτρηση με τον Άδωνι. Όπως ο Ευκλείδης Τσακαλώτος επειδή ασπάσθηκε μια θεοπάλαβη θεωρία για τοπικά νομίσματα. Αλλά και η Θεανώ Φωτίου γιατί όρισε το εισόδημα των μικρομεσαίων στις 5. 000 ευρώ.
Αυτά θα μπορούσαν όντως να είναι κάποιοι από τους λόγους που οδηγούν σε εκλογική ήττα ένα κόμμα. Αλλά εν προκειμένω ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ηττήθηκε ακριβώς: συνετρίβη. Και τα ποσοστά στα οποίος καταβαραθρώθηκε οφείλονται σε βαθύτερους, ουσιαστικούς και πάντως διαφορετικούς λόγους.
Ήταν εκ των προτέρων γνωστοί, καθώς οι πιο σοβαροί αναλυτές προέβλεπαν την διολίσθηση, με τις προϋποθέσεις που διεκδικούσε τη διακυβέρνηση εκ νέου- αποφεύγοντας να τις τροποποιήσει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ καταποντίστηκε γιατί ζήτησε την κυβέρνηση χωρίς να παρουσιάσει κυβερνώσα ομάδα. Ήταν όμως αδύνατο να κερδίσει με όσους τον είχαν οδηγήσει στην ήττα του 2019 στο προσκήνιο. Οι περισσότεροι από τους οποίους είχαν και νέες επιβαρύνσεις στη τετραετία που ακολούθησαν.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα ο Πολάκης, που οδηγήθηκε στη έξοδο για την πανάθλια χρήση του πληκτρολογίου,- με πρόσχημα μια κομματική ανυπακοή- αλλά πήρε χάρη την τελετυαια στιγμή.
Ο Παππάς που βρήκε θέση στο ψηφοδέλτιο, με καταδίκη από το Ειδικό Δικαστήριο και τη θεωρία ότι ο λαός-δηλαδή μερικές χιλιάδες Συριζαίοι ψηφοφόροι, θα τον δικαιώσει. Η Δούρου που δεν αντιλήφθηκε τι σημαίνει πολιτική ευθύνη μετά το Μάτι και ανέλαβε να κάνει αντιπολίτευση σε θέματα…περιβάλλοντος.
Ο Σκουρλέτης, ο Φίλης, ο Τζανακόπουλος και άλλοι που επέβαλαν τα ονόματά τους στην μαρκίζα, ενώ είχαν κριθεί ήδη αποτυχόντες στην πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Για να θεωρητικοποιήσουμε: ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε στο γκρεμό με δεμένα τα μάτια γιατί δεν ανανεώθηκε, δεν διευρύνθηκε, έκανε αυτοκριτική, δεν ξεκαθάρισε τις γραμμές του από τα βαρίδια, δεν οργανώθηκε ως κόμμα εξουσίας…
Η καραμέλα της υπονόμευσης
Ο Τσακαλώτος, ίσως ο καλύτερος υπουργός του Τσίπρα, μαζί με τον Κοτζιά, δεν βαρύνεται με τις απόψεις του, ως εσωκομματική αντιπολίτευση ,- βαρύνεται για τον φραξιονισμό του. Αλλά αυτή ήταν αποδεκτή πρακτική και την εφάρμοζαν οι «προεδρικοί» συσπειρωμένοι σε…τρεις φράξιες.
Κανένας σοβαρός άνθρωπος από τη Δημοκρατική Παράταξη δεν θα ανέθετε σε αυτήν την ομάδα να κυβερνήσει -όσο και αν εκτιμούσε τον Τσίπρα. Η Αριστερά την οποία επικαλούνταν δεν ξεκόλλησε ποτέ από το 3%.
Ότι προστέθηκε ως το 20% του Μαΐου, ήταν όσοι δεν άντεξαν να αποχωριστούν την ιδέα ότι ο Τσίπρας ως φυσικός επικεφαλής του άξονα Αριστερά -Κεντροαριστερά, κάτι θα κάνει στο τέλος.
Εδώ καλό είναι να σταματήσει αυτή η ανάλυση. Αλλά καλύτερο είναι να σταματήσει και η καραμέλα της υπονόμευσης που χρησιμοποιήθηκε για να πάρει τον ρόλο του επικεφαλής ο Κασσελάκης. Είτε ως αναλώσιμος, είτε ως σύνθεση Δελαπατρίδη, Καματερού και Λεβέντη- ελπίζουμε όχι και Κοσκωτά- που παραμύθιασε ένα σχετικά περιορισμό σώμα 7-8 δεκάδων χιλιάδων Συριζαίων που ήθελαν κάπου να ξεσπάσουν.
Να λυτρωθούν από τις τύψεις της αποτυχίας του και την οπισθοδρόμηση στην οποία κολυμπούσαν, νομίζοντας ότι τα κορόιδα που τους ψήφισαν το το 2019 και το 2015 θα παραμείνουν θαμπωμένα από την αίγλη του Τσίπρα.
Ότι έγινε, έγινε. Η διάσπαση είναι μια καταλυτική εξέλιξη γιατί σ’ αυτήν δεν μετέχουν μόνο πρόσωπα που έδρασαν κόντρα στην ηγεσία Τσίπρα- μεταξύ τους και αξιόλογα στελέχη σαν την Σία Αναγνωστόπουλου και τον Αλέξη Χαρίτση, που δεν είχαν καμιά κουλτούρα υπονόμευσης κανενός.
Στη διάσπαση μετέχουν και αμιγώς δημιουργήματα του Αλέξη Τσίπρα, με πρώτη την Εφη Ατχσιόγλου ή τον Ηλιόπουλο. Όπως μετέχουν και παράγοντες που ουδεμία σχέση είχαν με τις φράξιες όπως ο Στέφανος Τζουμάκας, ο Πέτρος Κόκκαλης ή ο Νίκος Μπίστης.
Το σχήμα Κασσελάκης- Παππάς- Πολάκη
Είναι νωρίς για πει κανεις ποιος θα πάρει το πάνω χέρι από τα δυο πλέον κόμματα του πρώην ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά είναι φανερό ότι όσοι ακολουθούν στο σχήμα Κασσελάκης- Παππάς- Πολάκης, όπως η Τζάκρη, ο Γ. Τσίπρας, ο ναύαρχος Αποστολάκης και ο θρυλικός Καρανίκας, δεν έχουν προϋποθέσεις να κληρονομήσουν, ούτε τον Τσίπρα, ούτε τον ΣΥΡΙΖΑ που κυριάρχησε για πέντε χρόνια.
Είναι μια ιδιότυπη φράξια που απολαμβάνει ορισμένων προνομίων. Όπως είναι η σφραγίδα και το λογότυπο, τα γραφεία και οι λοιπές υποδομές, τα κομματικά ΜΜΕ, η κρατική χρηματοδότηση και παροχές από πηγές που δεν ομολογούνται, αλλά όλοι τις γνωρίζουν.
Με αυτό το υλικό και όχι με το πολιτικό βεληνεκές του Κασσελάκη, ή τους τσαμπουκάδες και τις κουτοπονηριές όσων τον περιβάλλουν, υπολογίζουν να απομονώσουν το νέο σχήμα Χαρίτση, Αχτσιόγλου, Τσακαλώτου.
Αλλά αυτό είναι μια εσωτερική υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ, με χαρακτηριστικά από τις παλιές διασπάσεις του ΚΚΕ. Και συνεπώς είναι εσωτερική υπόθεση.
Οι δυνάμεις της πραγματικής Αριστεράς στην κοινωνία και η ευρύτερη Δημοκρατική Παράταξη, που διαμορφώνει τα κυβερνώντα σχήματα, μόνο βλάβη έχουν να περιμένουν, από αυτή την παρακμιακή παρέα που έχει κρεμαστεί από τον Κασσελάκη για να δείχνει ότι εκσυγχρονίσθηκε.
Λάθος προσδοκία γιατί και ο Κασσελάκης δεν είναι σύγχρονος: με τη θολούρα του, τα καμώματά του και την αντιαισθητική παπαγαλία όσων του γράφουν επιδεικνύει τον λαϊκισμό του πλειοδοτώντας σε όλα. Ως μοντέλου επιστροφής στον παλαιοκομματισμό, με γιαλατζί περιτύλιγμα.
Μόνο που η Δημοκρατική Παράταξη με τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον Σημίτη και η Αριστερά με τον Τσίπρα έχουν αφήσει πίσω ό,τι μπορεί να σηματοδοτούν ένας αποτυχημένος υπουργός με δικαστική καταδίκη, ένας αδέσποτος «ταραχοποιός» του δημοσίου βίου και ένας κατά φαντασία εν αναμονή Πρωθυπουργός.
