Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Να εμπλακεί και δεύτερη εταιρεία στη μετάδοση των αποτελεσμάτων των εκλογών.
Δύσκολοι καιροί για ψηφοφόρους. Εκτός από τον κίνδυνο πειθαναγκασμού, με την αξιοποίηση της σύγχρονης τεχνολογίας, υπάρχει ο κίνδυνος αλλοίωσης της συλλογικής βούλησής του με τους αλγόριθμους λογισμικών που δεν υπόκεινται σε δημοκρατικό έλεγχο.
Αν μέχρι πρόσφατα για την Ελλάδα αυτά ηταν μακρινά και απίθανα, οι παρακολουθήσεις από την ΕΥΠ του Μητσοτάκη με εξελιγμένα συστήματα – που αφήνουν πίσω τις οικογενειακες πρακτικές με τα ΚΑΦΑΟ του Μαυρίκη – βάζουν ψύλλους στα αυτιά των υποψιασμένων.
Όχι αδίκως. Ο απερχόμενος πρωθυπουργός δεν αρκείται στην προπαγάνδα, τις ψευδολογίες, την αντιστροφή της πραγματικότητας, τις σπιλώσεις αντίπαλων, τις εξαγορές συνειδήσεων και τη μιντιακή υπεροπλία που εξασφαλίζει με δημόσιους πόρους.
Εισάγει πρωτοφανείς μεθόδους: Τις μαζικές παρακολουθήσεις και τη χειραγώγηση της Δικαιοσύνης, ακολουθεί ο αποκλεισμός κομμάτων που θα μπορούσαν να του αφαιρέσουν ψήφους.
Με απλά λόγια, έχουμε έναν αποτυχημένο πολιτικό, που δεν επιχειρεί απλως να κερδίσει τις εκλογές με τεχνικές σκληρού πολιτικού μάρκετινγκ, κρατικής παρέμβασης, παλαιοκομματισμούς και εξαχρείωση, αλλά κάτι χειρότερο: Επιδιώκει να τις υφαρπάξει.
Στη μεταπολεμική ιστορία της χώρας, αυτό συνέβη στις εκλογες του 1961. Όταν η μετεμφυλιακή Δεξιά, με την ΕΡΕ – και το παρακράτος της εποχής – θορυβημένη από τον εκλογικό θρίαμβο της ΕΔΑ το 1958, δεν εμπιστευόταν ούτε καν τα καλπονοθευτικά της συστήματα και επέβαλε την επικράτησή της με πρακτικές βίας και νοθείας.
Ή ηταν η πρώτη φάση ενός σχεδιασμού, που ως δευτερη είχε την Αποστασία, με πρωταγωνιστή τον πατέρα Μητσοτακη, και στην τρίτη παρέδωσε τη χώρα στους άξεστους Συνταγματάρχες, που την οδήγησαν σε τραγωδίες.
Σήμερα, περισσότερα από 60 χρόνια από το εκλογικό όργιο του 1961, η μέθοδος αλλοίωσης όχι μόνο των φρονημάτων και των αποτελεσμάτων, έχει εξελιχθεί.
Επειδή ο γιος του Κώστα Μητσοτάκη εχει δώσει ηδη δείγματα γραφής με τις κρατικές και παρακρατικές πρακτικές του, μόνο αφελείς θα άφηναν την οργάνωση των επομένων εκλογών και την επεξεργασία των αποτελεσμάτων της κάλπης στο έλεός του.
Τα πρώτα ερεθίσματα ανησυχίας για πιθανές μεθοδεύσεις ενός οιονεί 1961 δόθηκαν από τον ίδιο.
Στα ξεκούδουνα – και χωρίς ουδείς από την αντιπολίτευση να έχει θέσει θέμα – άρχισε να λέει στις αρχές του χρόνου κάτι περίεργα για επικείμενη… αμφισβήτηση του εκλογικού αποτελέσματος από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Απέδωσε προσωπικά στον Τσίπρα ότι «έχει σκοπό να δημιουργήσει υπόνοιες για την αξιοπιστία του εκλογικού αποτελέσματος– και τον… αντέκρουσε εκ των προτέρων, λέγοντας ότι «αν έχουμε ένα κεκτημένο στη χώρα μας είναι το αδιάβλητο της εκλογικής διαδικασίας, δεν υπάρχει σήμερα δομικό πρόβλημα δημοκρατίας στη χώρα μας».
Καθώς οι πράξεις του το αμφισβητούν – όπως συζητάει ολόκληρη η Ευρώπη, με πρώτο το Ευρωκοινοβούλιο και άλλους κοινοτικούς θεσμούς, συν τα διεθνή ΜΜΕ και άλλους φορείς προστασιας του κράτους Δικαίου – η συγκεκριμένη αναφορά έδωσε την αίσθηση πρόωρου «ξεκαρφώματος».
Όχι τυχαία. Ως κεκτημένο είχαμε και την ασφάλεια των τηλεφωνικών συνομιλιών. Μέχρι που το παραβίασε ο ίδιος με την ΕΥΠ και τις καταγγελλόμενες συμπράξεις της με το παράνομο λογισμικό Predator, το οποίο φαίνεται ότι στην Ελλάδα εξελίχθηκε τόσο πολύ ώστε το εξάγει κιόλας.
Δεν προκύπτει μόνο από τα στοιχεία, αλλά και από τη θεση που έχει πάρει η πολιτική ηγεσία του υπουργείου (Δένδιας, Βαρβιτσιώτης). Όπως προκύπτει και απο τις στενές σχέσεις του με ανελεύθερα καθεστώτα του Κόλπου και της Βόρειας Αφρικής, αλλά και με το Ισραήλ του διεφθαρμένου Νετανάχιου.
Σε αυτό το πλαίσιο, κάποιοι έχουν διατυπώσει το τελευταίο διάστημα μια απλή σκέψη: Γιατί αυτός που παρακολουθούσε, π.χ., τον ΑΓΕΕΘΑ Φλώρο, τον υπουργό Χατζηδάκη, για να μην απαριθμήσουμε και άλλους, όπως ο Ανδρουλάκης, ο Κύρτσος, ο Κουκάκης κλπ, θα έχει δισταγμό να αφήσει στο ίδιο παρακράτος περιθώρια παρέμβασης στο εκλογικό αποτέλεσμα, κρατώντας για λογαριασμό του το συνηθισμένο άλλοθι «δεν ήξερα»;
Η μεγαλύτερη ανοησία σε αυτή τη χώρα, ενόψει των κρίσιμων εκλογών του Μαΐου, είναι να τον εμπιστευτούν τουλάχιστον τα κόμματα της αντιπολιτευσης.
Ήδη συζητείται στα παρασκήνια, αλλα θίγεται και από κάποια ΜΜΕ, ότι η διαδικασία έκδοσης των αποτελεσμάτων αρχίζει να προκαλεί αμφιβολίες φερεγγυότητας.
Ο βασικός λόγος είναι ότι ο Μητσοτάκης την έχει αναθέσει σε μία εταιρία που έχει δύο χαρακτηριστικά: Πρώτον, οι σημερινοί ιδιοκτήτες της έχουν στενές σχέσεις με την οικογένειά του. Δεύτερον, τους έχει χρυσώσει με δουλειές, στον ευαίσθητο τομέα του Υπουργείου Αμυνας. Οπου υπουργεύει ένας πολιτικός με όλα τα χαρακτηριστικά του απατηθέντος συζύγου: Ό,τι γίνεται, το μαθαίνει τελευταίος.
Η συγκεκριμένη εταιρεία ανήκει στην εν λόγω οικογένεια από το 2021, ήτοι για πρώτη φορα θα διαχειριστεί τα εκλογικά αποτελέσματα με αυτή την ιδιοκτησία. Έχοντας, εν τω μεταξύ, επεκταθεί σε ψηφιακές δραστηριότητες αιχμής, όπως είναι οι εφαρμογές πληροφορικής που ηδη έχει χρησιμοποιήσει στο Δημόσιο και η κυβέρνηση.
Δεδομένου ότι τα αποτελέσματα θα καταγραφούν από τους δικαστικούς επόπτες σε κάθε κάλπη με σύγχρονη τεχνολογία, η αντιπολίτευση εχει κάθε λόγο, αλλά και κάθε δικαίωμα να ζητήσει ενημέρωση για το «σύστημα ασφαλούς μετάδοσης που θα χρησιμοποιεί τον εξοπλισμό και το λογισμικό της εταιρείας.
Στελέχη αντιπολιτευόμενων κομμάτων, που ειδικεύονται σε αυτά τα θέματα, κρίνουν ότι επιβάλλεται να ανατεθεί σε αρμόδια ανεξάρτητη Αρχή ο εκ των προτέρων έλεγχος για εγγυήσεις αμεροληψίας της διαδικασίας.
Ορισμένοι, μάλιστα, προτείνουν κάτι ασφαλέστερο: Να αξιώσει η αντιπολίτευση απο την υπηρεσιακή υπουργό Εσωτερικών, Καλλιόπη Σπανού, να εμπλακεί στη διαδικασία και δευτερη εταιρεία. Αν όχι επιλογής της αντιπολίτευσης, τουλάχιστον κάποια που θα εγκρίνει προσωπικά η υπουργός.
Ως εν αναμονή πρωθυπουργός και βασικός αντίπαλος του Μητσοτακη ο Αλέξης Τσίπρας είναι σκόπιμο να ασχοληθεί με αυτό το θέμα άμεσα. Με τόσα που έχουμε δει από αυτή την κυβέρνηση, είναι προφανές ότι όποιος φυλάει τις ψήφους του, έχει τις μισές.
AΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
