Σπύρος Δανέλλης: Ένας πιονέρος της δημοκρατικής συνεργασίας

ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΣΑΪΤΑΣ

Του Ανδρέα Δεληγιάννη

Πες μου ποιος σε κατηγορεί, να σου πω ποιος είσαι. Ισχύει για τον βουλευτή Σπύρο Δανέλλη: ότι του την πέφτει ο απίστευτος Κωνσταντακόπουλος του Κινάλ, αυτομάτως τον δικαιώνει.  Κάτι καλό έχει κάνει. Αλλά μάλλον ο βουλευτής Ηρακλείου δεν έχει ανάγκη τέτοιες δικαιώσεις. Άλλαξε κόμματα, αλλά δεν έφυγε από τον πολιτικό χώρο που ορίζει η ιδεολογία του.

Παραμένει στη δημοκρατική παράταξη κινούμενος μεταξύ παλαιού Συνασπισμού, ΠΑΣΟΚ, Ποταμιού και ενδεχόμενα ΣΥΡΙΖΑ στο μέλλον. Άλλαξε μέτρα και σταθμά, καημό δεν άλλαξε, όπως τραγουδούσε και ο Μητροπάνος -στο τραγούδι με Μικρούτσικο και Αλκαίο. Απόδειξη ότι οσάκις εκτίθεται στην κρίση των πολιτών τον επιβραβεύουν.

Ο Δανέλλης έχοντας πλέον υπόψη του και τα δεδομένα της ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας μετά την επιτυχημένη θητεία του στο Στρασβούργο, έδειξε να αντιλαμβάνεται και να αξιολογεί πρώτος από τους συνάδελφους στο Ποτάμι, και ασφαλώς πολύ μπροστά από τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ ότι η σύγκλιση των δημοκρατικών δυνάμεων είναι αναγκαία και ικανή συνθήκη όχι να  να αποκρουστεί η επέλαση της Δεξιάς και της διαπλοκής που τη συνοδεύει, αλλά και για να κατοχυρωθούν οι αιματηρές κατακτήσεις που διασφάλιζαν την έξοδο από το Μνημόνιο.

Ενδεχόμενη διακυβέρνησή από τη σημερινή ΝΔ θα συνιστά πισωγύρισμα για την οικονομία, πλήγμα για την κοινωνία  και  αποδυνάμωσή για τη χώρα στο διεθνές πεδίο. Μοιραία αυτό ανοίγει τον διάλογο ανάμεσα στον Τσίπρα και με όσους από το ΠΑΣΟΚ – όχι το Κινάλ- αποδέχονται την ανάγκη να κινηθούν τα πράγματα σε προοδευτική κατεύθυνση, γιατί έτσι διασφαλίζεται η πορεία εξόδου από την κρίση.

Οι περισσότεροι στο Ποτάμι το αποδέχονται -ποιοι δεν το αποδέχονται είναι φανεροί και δακτυλοδεικτούμενοι- στον χώρο των οπαδών του ΠΑΣΟΚ. Αυτή ακριβώς είναι η συζήτηση και από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι η σύγκλιση των δημοκρατικών δυνάμεων δεν είναι εκλογικό τρικ, αλλά όρος ανασύνταξης της παράταξης και στενότερης σύνδεσής της με την Ευρώπη.

Από αυτή την άποψη η τόλμη του Δανέλλη να πάρει την ευθύνη και να ανοίξει αυτή τη συζήτηση συνιστά προσφορά στο διάλογο για την επαναθεμελίωση της δημοκρατικής παράταξης απέναντι στην έτσι κι αλλιώς μεταλλαγμένη Δεξιά, αλλά και στην απαιτητική πολιτική συγκυρία είναι θαρραλέα πολιτική επιλογή που δεν κρύβεται πίσω από προσχήματα. Που δεν εμπλέκεται με συναλλαγές, που δεν έχει προσωπικό χαρακτήρα, αλλά βάζει στο τραπέζι αυτό που έπρεπε ήδη να συζητείται από τα στελέχη των τεσσάρων κομμάτων: ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ΔΗΜΑΡ, ΣΥΡΙΖΑ.

Στο βαθμό που ήδη συζητείται οφείλεται εν μέρει και σ’ αυτήν δημόσια παρακίνηση εκ μέρους του. Δεν έχει σημασία τι λέει ένας κατά φαντασίαν ικανός για αρχηγός που βλέπει το κόμμα της  Φώφη με πάνω από 20% στις εκλογές -και ενδεχομένως με πάνω από 30%, αν ήταν ο ίδιος στη θέση της.

Ο Δανέλλης βρίσκεται μέσα στη φορά των πραγμάτων. Συντάσσεται με την εθνική γραμμή και την αναγκαιότητα να κλείσει το Σκοπιανό, συντονιζόμενος με την ιστορία, τη λογική και τη διεθνή κοινότητα. Ο μαθητής της  Φώφης συντάσσεται με τα πιο αντιδραστικά στοιχεία της χώρας υβρίζοντας τον βουλευτή του Ποταμιού με τη διαφανή διαδρομή στην παράταξη και στην πολιτική γενικότερα. Κάτι ήξερε ο μακαρίτης Τάσος Σεχιώτης όταν μιλούσε, όπως θυμούνται οι παλαιότεροι στο ΠΑΣΟΚ,  για “ζουλάπια”.