Σπ. Δανέλλης: Πρόδρομος της κυβερνώσας Κεντροαριστεράς και ανάχωμα στην εκτροπή  

Του Ανδρέα Δεληγιάννη

Ο βουλευτής του Ποταμιού Σπύρος Δανέλλης έγινε στόχος μιας  ομάδας διατεταγμένων του μιντιακού συστήματος που υπηρετεί – και ταυτόχρονα καθοδηγεί- τον Νεομητσοτακισμό. Αναμενόμενο. Από εδώ και πέρα έτσι θα πάνε τα πράγματα, με τους βουλευτές που κινούν τα πράγματα σε προοδευτικές κατευθύνσεις, διαμορφώνοντας προϋποθέσεις για μια νέα κοινοβουλευτική πλειοψηφία στην οποία θα στηριχθεί η προοπτική  της κυβερνώσας Κεντροαριστεράς.

Δηλαδή των κυβερνήσεων που θα έχουν κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ και ισότιμους εταίρους το Ποτάμι, το ΠΑΣΟΚ -με όποιο όνομα και αν υπάρχει- τη ΔΗΜΑΡ και παράγοντες της ευρύτερης δημοκρατικής παράταξης.

Αυτό προσωποποιεί αυτή την περίοδο ο βουλευτής Ηρακλείου. Η διαδρομή του στο δημόσιο βίο είναι διαυγής, καθώς οι επιμέρους επιλογές και συνεργασίες του με κομματικούς σχηματισμούς δεν βγήκαν ποτέ έξω από τα όρια της παράταξης. Είχαν πάντα προοδευτικό κοινό παρονομαστή ως δήμαρχος, βουλευτής , ευρωβουλευτής. Άνοιξε έναν κύκλο με τον Συνασπισμό, τον συμπλήρωσε με το ΠΑΣΟΚ, τον συνέχισε με το Ποτάμι και ενδεχομένως θα τον προεκτείνει με τον ΣΥΡΙΖΑ- χωρίς εκπτώσεις και πάντα στην ίδια παράταξη.

Ο Δανέλλης -και λόγω της πορείας του- είναι σήμερα πρόδρομος  κρίσιμων εξελίξεων που θα αναδείξουν ότι η δημοκρατική παράταξη παραμένει πάντα πλειοψηφική και αποκτά κυβερνητική δυναμική όταν οι επιμέρους κομματικές συνιστώσες της συνασπίζονται με άξονα τον φορέα στον οποίο οι πολίτες έδωσαν τον πρώτο λόγο.

Παλαιότερα ήταν το ΠΑΣΟΚ σήμερα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου -και προδικτατορικά ο Γέρος- ένωσαν τα διαφορετικά ρεύματα του χώρου έτσι και ο Τσίπρας σήμερα είναι το πρόσωπο αναφοράς με τη ίδια επιδίωξη: την αναχαίτιση της Δεξιάς και την εδραίωση της προοδευτικής διακυβέρνησης.

Ο πολιτικός προσανατολισμός του Δανέλλη λειτουργεί ως ανάχωμα σε κάθε σχέδιο πολιτικής ανωμαλίας για ανατροπή της κυβέρνησης δια της αφαίρεσης βουλευτών. Αυτό τον κάνει στόχο των κέντρων που επιχειρούν την παλινδρόμηση στην Δεξιάς και όσα τη συνόδευαν.

Συνήθως οι επιθέσεις εκτός από κακοήθεια έχουν και διαστρέβλωση. Ο βουλευτής του Σταύρου Θεοδωράκη δεν λέει να γίνουν υπουργοί οι «Ποταμίσιοι» -όπως του καταλογίζουν. Λέει να στηριχθεί η κυβέρνηση Τσίπρα χωρίς τον Καμμένο. Ήτοι ωθεί τον Τσίπρα να απαλλαγεί από τον Καμμένο όπως περιμένει η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και οι προοδευτικοί πολίτες της Ελλάδας.

Δεν προαναγγέλλει ότι θα αποστατήσει προς τον ΣΥΡΙΖΑ, όπως πάνε να τον σπιλώσουν, αλλά ξεκαθαρίζει ότι αν έφευγε από το Ποτάμι θα άφηνε την έδρα του. Καθαρές κουβέντες. Δεν είναι όλοι ίδιοι.

Ο Σπύρος είναι υπομονετικός πολιτικός και φιλοσοφημένος άνθρωπος και μάλλον τον στενοχωρεί ότι υποχρεώνεται να απαντάει σ’ αυτούς τους κύκλους ή στα  «ζουλάπια»- κατά τη διατύπωση του Τάσου Σεχιώτη- του Κινάλ. Η συνέπεια που διαπερνά τη διαδρομή του στις σημερινές συνθήκες αποτελεί  για το Ποτάμι, την πιο διακριτή πλευρά του οδοδείκτη που διαμορφώνει ο Σταύρος Θεοδωράκης, αρνούμενος να συνταχθεί με την αντιδραστική ΝΔ του Μητσοτάκη. Όπως προσπάθησαν να τον εκβιάσουν δια της υφαρπαγής βουλευτών και το μπούλινγκ από τους συνήθεις -κατά παραγγελία- επικριτές όσων πάνε να χαλάσουν τη σαλάτα της ανατροπής της κυβέρνησης με ίντριγκα.

Κοντολογίς ο Δανέλλης και το κόμμα του -που ανοίγουν δρόμο και για το Κινάλ, με ή χωρίς τη Φώφη- είναι το αντίδοτο στις αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις αυτής της περιόδου. Τις οποίες πράγματι δεν οργανώνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Αλλά είναι ορατό ποιοι τις οργανώνουν υπέρ του. Χωρίς τον Δανέλλη και πέντε- έξι ακόμη από το σχήμα που απέτυχε να υπάρξει ως Κινάλ, θα είχαν πιθανότητες να τους βγει.