Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ο Στέφανος Κασσελάκης επικράτησε στις κομματικές αρχαιρεσίες του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ηγέτης του χώρου δεν είναι. Συνδέεται με μια διάσπαση, είναι εξωκοινοβουλευτικός και μειοψηφικός στην κοινωνία.
Η προσωποποίηση της πολιτικής ζωής από το 2016 και εντεύθεν σε δυο προτάσεις:
-Πρώτη: Ο Αλέξης Τσίπρας, ως επικεφαλής της Δημοκρατικής Παράταξης, Κεντροαριστεράς και Αριστερας, έλυσε δύο εθνικά προβλήματα – το Μνημόνιο και το Μακεδονικό – και καταστράφηκε.
-Δεύτερη: Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως επικεφαλής της Συντηρητικής Παράταξης, Δεξιάς και Ακροδεξιάς – δημιούργησε δυο εθνικά προβλήματα – Αιγαίο και Κυπριακό – και κυριαρχεί.
Γιατί αυτός που κύλησε μπροστά τον τροχό της Ιστορίας βρίσκεται σήμερα στο πολιτικό περιθώριο και αυτός που στρέφει την Ιστορία εναντίον της γεωπολιτικής κανονικότητας της χώρας ελέγχει τα πάντα, είναι μεγάλη συζήτηση – που δεν έγινε ακόμη.
Τίποτε όμως δεν τελείωσε μεταξύ τους. Τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από όσους έχουν προφητέψει ότι στην πολιτική παγώνει η εικόνα.
Ο Τσίπρας μπορεί να είναι ο απόλυτος υπεύθυνος για τις ήττες και τη διολίσθηση του κόμματος του, αλλά είναι μόλις 50 ετών και είναι ο μόνος με τα πολιτικά προσόντα για αντιστροφή της κατάστασης.
Ο Μητσοτάκης πιστώνεται την κυριαρχία της ΝΔ – με τον επαγγελματισμό και τις αδίστακτες μεθόδους του. Αλλά μέχρι να φτάσει στα 60, προλαβαίνει να δει τον κόσμο που δημιούργησε να έρχεται ανάποδα. Όπως συνέβη με τον Ανδρέα Παπανδρέου και τον πατέρα του .
Είναι εμφανές ότι Τσίπρας και Μητσοτάκης συνεχίζουν να εκπροσωπούν την κυρίαρχη πολιτική σύγκρουση στη χώρα. Όπως Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με τον Γεώργιο Παπανδρέου και ο Κώστας Μητσοτάκης με τον Ανδρέα Παπανδρέου.
Οι άλλοι στις παρατάξεις τους κινούνται στα απόνερά τους.
Ειδικά σε ό,τι αφορά στον Τσίπρα: οι δυο μουστερήδες που πιστεύουν ότι θα τον υποκαταστήσουν – στον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ – ανήκουν στα τσικό της Παράταξης που τον εμπιστεύθηκε δυο φορές.
Ο Ανδρουλάκης έφτασε ήδη στα όριά του και ο Κασσελάκης κινείται κάτω από τον τελευταίο πήχη.
Ο πρώην Πρωθυπουργός δικαιούται να καταλύσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο διάδοχός του όχι. Όποιος δεν το καταλαβαίνει δεν έχει παρακολουθήσει την πορεία αυτού του κόμματος.
Ο Κασσελάκης – που δεν έκλεισε καν χρόνο – σ’ αυτό το κόμμα επικράτησε στις κομματικές αρχαιρεσίες – αλλά ηγέτης του χώρου δεν είναι. Συνδέεται με μια διάσπαση, είναι εξωκοινοβουλευτικός και μειοψηφικός στην κοινωνία.
Αν καταργήσει τον ΣΥΡΙΖΑ καταργεί και τον Τσίπρα.
Αυτό που θα βάλει στη θέση του δεν θα είναι κόμμα, αλλά εταιρία, με τον ίδιο διευθύνοντα σύμβουλο και ηγετική ομάδα υπαλλήλους του αντί πολιτικών στελεχών…
Οι ιδέες, η πολιτική ταυτότητα και παράδοση, οι στρατηγικοί στόχοι, η ταξική σύνθεση της κοινωνικής βάσης θα εξαφανιστούν και στη θέση τους θα μπουν επικοινωνιακές τεχνικές, χωρίς ιδεολογία.
Έτσι μετατρέπει την πολιτική δράση σε ΙΧ μάρκετινγκ, τα μέλη σε «χρήστες» και το κόμμα σε σέχτα με άβουλους οπαδούς που υποτάσσονται στον «Μεσσία».
Στην ουσία είναι απόπειρα να αλλοιωθεί βιαίως η ιστορική συνέχεια της αναμέτρησης με τον Μητσοτάκη, για την όποια ο Τσίπρας δεν είπε ακόμη την τελευταία λέξη του.
Από αυτή την άποψη είναι πισώπλατο χτύπημα στον ίδιο. «Ους έθρεψε το μάνα εκκίνησαν την πτέρναν κατά του ευεργέτου».
Με ποιον τρόπο ο Κασσελάκης ήταν «από το 2019» αποδέκτης της παρότρυνσης του «προοδευτικού κομμός» να τα «αλλάξει όλα» – ακόμη και τον Τσίπρα;
Με όρους αναμέτρηση των δυο Παρατάξεων, βγάζοντας τον ιδρυτή του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ από την πολιτική εξίσωση που χρειάζεται διαρκώς επίλυση, διασφαλίζει ότι ο Μητσοτάκης θα κυβερνάει μέχρι να βαρεθεί. Δυστοπικό δείχνει.
Στη Δημοκρατία υπάρχει η εκλογή στην ηγεσία ενός κόμματος. Αλλά υπάρχει και η αιρεσιμότητα.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
