Του Διογένη Λόππα
Για να είμαι ειλικρινής, δεν ένιωθα κανένα λόγο να προσέλθω στις κάλπες του ΣΥΡΙΖΑ μετά την παραίτηση Τσίπρα. Οι λόγοι πιστεύω κατανοητοί. Μια ακόμα φαρσοκωμωδία των θρυλικών οργάνων, ένα ακόμα μεγαλοπρεπές φτύσιμο στα μούτρα όσων κάποτε αφελώς πιστέψαμε ότι το μόρφωμα της αριστεράς θα καταφέρει να σπάσει τα στεγανά του Συνασπισμού και να γίνει κόμμα.
Τους τελευταίους δύο μήνες όλοι οι σκελετοί του συγκεκριμένου μικρόκοσμου εκτέθηκαν σε δημόσια θέα μέσω τριών φθαρμένων υποψηφίων συν ενός συγκροτημένου πολιτικά, χωρίς όμως δυναμική στη νέα γενιά.
Έντρομοι παρακολουθήσαμε τρεις κομματικές ομιλούσες κεφαλές να μας αναλύουν τα πάντα περί τάσεων και αριστερόμετρου, χωρίς ίχνος πολιτικής συγκρότησης ή έμπνευσης για το εθνικό γίγνεσθαι. Μια συμπαθητική κυρία με τεχνοκρατική εσάνς, ένας ελιτιστής οικονομολόγος βρισκόμενος μονίμως σε μια μάχη ανεμόμυλων με εχθρό τον μεσαίο άνθρωπο και ένας ολικά φθαρμένος πρώην υπουργός, που κανένας δεν κατάλαβε για ποιο λόγο κατέθεσε υποψηφιότητα (μάλλον για να διαπραγματευθεί το αβέβαιο πολιτικό του μέλλον).
Την ίδια ώρα που οι θρασείς εκπρόσωποι των θρυλικών ”τάσεων” περιφέρονταν στα κατά Πολάκη ”βοθροκάναλα” προσπαθώντας να μας πείσουν ποιος την έχει αριστερότερα, φιλοδοξώντας τον θεσμικό θώκο του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ήταν γενικότερα εμφανές ότι στην κοινωνία το κόμμα πήγαινε κατά διαόλου, φλερτάροντας με την ολική απαξία.
Όπως λέει το ρητό όμως, το πιο βαθύ σκοτάδι είναι πριν την αυγή. Και μέσα στα πολιτικά μεσάνυχτα, εμφανίστηκε κυριολεκτικά από το πουθενά ένας φρέσκος άνθρωπος, ένας νέος άνθρωπος που μέσα στη δική του μοναδικότητα, μοιάζει με όλους τους υπόλοιπους κανονικούς ανθρώπους. Ο Στέφανος Κασσελάκης.
Ο Στέφανος πέτυχε εύκολα την πρώτη νίκη που προσωπικά του αναγνωρίζω: Με σήκωσε από τον καναπέ. Δεν είναι λίγο. Ένας άνθρωπος απογοητευμένος από το κόμμα, τα στελέχη του και την αποχώρηση του φυσικού του ηγέτη, θα πάει να ψηφίσει. Μένει να δούμε αν πρόκειται για μεμονωμένη περίπτωση ή αν το καθαρό μανιφέστο του αυτοδημιούργητου expat, θα σημάνει γενικό συναγερμό του προοδευτικού χώρου.
10 λόγοι που στηρίζω δημόσια τον Στέφανο Κασσελάκη
- Είναι ένας πολιτικός που εργάστηκε για να ζήσει και όχι επειδή έπρεπε να συμπληρώσει ένα κενό στο βιογραφικό του και ο μπαμπάς του, τον βόλεψε σε μια κρατικοδίαιτη τράπεζα. Δείχνει να γνωρίζει άριστα τι σημαίνει εργασία, στέγη, μετανάστευση, δηλαδή τη Βίβλο των προβλημάτων των ανθρώπων που θα κληθεί να υπηρετήσει. Με απλά λόγια είναι ίσως η πρώτη φορά που για τη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, προορίζεται κάποιος με καταγωγή από τον αληθινό κόσμο.
- Όπως εκατομμύρια ακόμα Έλληνες, ο Στέφανος γνώρισε σε νεαρή ηλικία τι σημαίνει restart, τι σημαίνει η οικογένεια να τα χάνει όλα, συνήθως λόγω κάποιας τεχνητής κρίσης που είχε σκοπό ακριβώς αυτό. Τι σημαίνει να εγκαταλείπεις την όμορφη χώρα σου και να πρέπει να βρεις τα guts να επιβιώσεις και να προκόψεις σε ένα ανταγωνιστικό, αν όχι εχθρικό, περιβάλλον.
- Ως γνήσιο τέκνο του πιο σκληρού και άναρχου καπιταλισμού που βίωσε ποτέ ο πλανήτης, είναι ο ιδανικός αρχηγός κόμματος για να γίνει επιτέλους το πολυπόθητο pact με την τάξη των μικρών και μεσαίων επιχειρηματιών, ώστε αυτοί να πάψουν να ψηφίζουν τυφλά αυτόν που τελικά τους βλάπτει. Όχι μόνο καταλαβαίνει τις αγωνίες και τους φόβους των ανθρώπων αυτών. Έχει λύσεις. Βιωματικές.
- Το πέρασμά του από την Goldman Sachs σημαίνει πάρα πολλά πράγματα. Πιο σημαντικό όμως από την εργασία στο Βατικανό του Καπιταλισμού είναι ότι κατανόησε τη μεγάλη απάτη, τη στηλίτευσε και δεν τον άγγιξε ο καρκίνος της απληστίας. Η γνώση του τέρατος από μέσα, είναι βέβαιο ότι προσφέρει περισσότερες και καλύτερες γνώσεις για την αντιμετώπισή του.
- Η διαχειριστική δεινότητα που επέδειξε με ότι καταπιάστηκε, αποτελεί εγγύηση για ένα αποτελεσματικότερο κράτος, αν και εφόσον κάποτε κληθεί να κυβερνήσει. Ιδιαίτερα μετά το επιτελικό φιάσκο Μητσοτάκη, είναι πια εθνική ανάγκη ένας μάνατζερ – πρωθυπουργός κανονικός και όχι ιμιτασιόν. Και το κυριότερο, ένας ηγέτης που δε χρειάζεται να απαντάει σε κομματικές επετηρίδες ή να διορίζει εμφανώς ηλίθιους ή πανανίκανους υπουργούς για να τηρούνται ισορροπίες επανεκλογής, μια κοινή πρακτική που κόστισε ασύμμετρα στη χώρα.
- Τα ΜΜΕ (107) αγαπούν να μισούν την αριστερά. Έλιωσαν κυριολεκτικά τον Αλέξη κάτω από τις ερπύστριες μιας συντονισμένης προπαγάνδας και συνεχίζουν ακόμα και σήμερα να προσφέρουν υπηρεσίες σε ένα σάπιο καθεστώς ερχόμενοι καθημερινά και περισσότερο σε πλήρη αντίθεση με το κοινό αίσθημα. Φρονώ ότι αυτά τελειώνουν στις 11 του Σεπτέμβρη, απλά γιατί δε θα έχουν τίποτα να προσάψουν, ούτε στον άφθαρτο Κασσελάκη, ούτε σε μια ανοϊκή κομματική γραφειοκρατία που θα μετράει μέρες, αν όχι ώρες.
- Αν εκλεγεί, η σύγκριση με τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς θα είναι καταθλιπτική για αυτούς. Και εδώ θα ήθελα να γίνω πιο συγκεκριμένος, γιατί μέχρι τις ευρωεκλογές αυτή η σύγκριση δεν έχει μεγάλη σημασία πλην μίας, δηλαδή αυτής με τον επικεφαλής του αδελφού κόμματος. Ο κ. Ανδρουλάκης μπορεί να σταθεί επάξια απέναντι στις λοιπές κομματικές υποψηφιότητες του ΣΥΡΙΖΑ, από τον Στέφανο όμως, χάνει συντριπτικά, σε όλα τα μεγέθη. Σκηνική παρουσία, ηγετικότατα, διαχειριστική ικανότητα, ξένες γλώσσες, συν ένα μυστικό που γνωρίζει η ΕΥΠ, ο Μητσοτάκης και οι μισοί υπάλληλοι στο ευρωκοινοβούλιο. Α, υπάρχει ένα μέγεθος που ο Ανδρουλάκης ξεχωρίζει: Μηχανορραφίες και αξιοσημείωτη διαχείριση σέχτας.
- Μιλώντας για κρατικά μυστικά, ο Στέφανος δηλώνει gay και σπεύδει να μας συστήσει τον σύντροφό του, έναν άνθρωπο που ο ίδιος σε μια επική ατάκα επιπέδου Red Reddington, θεωρεί ”καλύτερο από αυτόν”. Η προοπτική ενός πρωθυπουργικού ζεύγους ανδρών, εκτινάσσει την πολύπαθη δικαιωματικά χώρα σε ευρωπαϊκά ύψη. Δε στέκομαι περισσότερο σε μια συγκεκριμένη σεξουαλική προτίμηση που προφανώς δεν (πρέπει να) ενδιαφέρει κανέναν, όμως θεωρώ ότι θα λειτουργήσει θετικά, γιατί ως χώρα υποφέρουμε από χρόνιο ψευτοσυντηρισμό και έχουμε ανάγκη από υψηλούς συμβολισμούς που θα μας απελευθερώσουν πολυεπίπεδα.
- Ως γνήσια προοδευτικός άνθρωπος και προσωπική επιλογή του Αλέξη, διαθέτει δημοκρατικές ευαισθησίες και εμφανή ενσυναίσθηση, που προέρχεται από τη γνήσια ζωή που πάλεψε να ζήσει. Η στάση ζωής του δεν κατασκευάστηκε από τα manual στο εργαστήριο κάποιου επικοινωνιακού συμβούλου, αλλά είναι πηγαία. Αυτό ειδικά το προσόν, τον φέρνει σε απόλυτο πλεονέκτημα απέναντι στο βασικότερο αντίπαλο της δημοκρατίας στην Ελλάδα, τον σημερινό Πρωθυπουργό – Αυτοκράτορα. Το γεγονός ότι ανδρώθηκε σε μια ανεπτυγμένη κοινωνία, τσιμεντώνει αυτή την έμφυτη δημοκρατικότητα, θυμίζοντας έντονα τον Ανδρέα, ο οποίος ανέλαβε υπό παρόμοιες συνθήκες, κάτι που φάνηκε έντονα στα πρώτα νομοθετήματα του κανονικού ΠΑΣΟΚ.
- Το γεγονός ότι δεν βαρύνεται στο ελάχιστο με τις αμαρτίες του πρώιμου ΣΥΡΙΖΑ, είτε μιλάμε για τον αυθεντικό ΣΥΡΙΖΑ των σπηλαίων που μανιπουλάρει διαχρονικά το κόμμα και τις εκάστοτε ηγεσίες του, είτε για τον εξεγερτικό ΣΥΡΙΖΑ των μνημονίων του ”θα καταργηθούν με έναν νόμο και ένα άρθρο”, τον φέρνει σε πλεονεκτική θέση απέναντι στο πολιτικό σύστημα συνολικά. Ακόμα και οι ορκισμένοι εχθροί του προοδευτικού χώρου, όπως ο ΔΟΜ ή ο Σκάι, στέκονται εμφανώς αμήχανοι απέναντί του. Από την άλλη πλευρά, η επιθετική του ατζέντα, όπως για παράδειγμα η κατάργηση της υποχρεωτικής θητείας, ο διαχωρισμός κράτους – εκκλησίας και η εκχώρηση ιθαγένειας στα δέκα χρόνια, συν η σεξουαλική του προτίμηση που αναμένεται να τυφλώσει με ιερό μίσος τις γνωστές φαιές μάζες, κτίζει καινούργιες και ξεκάθαρες διαχωριστικές που έχει συνολικά ανάγκη η αριστερά, και όχι μόνο στην Ελλάδα. Εκεί δηλαδή που η αντιπολίτευση εμφανίζεται στο σύνολό της είτε ανέμπνευστη, είτε απλά ως εναλλακτικός φορέας εξουσίας μίας πιο λάιτ εκδοχής του Θατσερισμού, ορθώνονται ξανά ταυτοτικές πολιτικές διαφορές, τις οποίες ο προοδευτικός χώρος έχει ανάγκη για να σηκώσει ανάστημα.
Σε βάθος, πρόκειται για ζήτημα δημοκρατίας. Σε μια από τις χειρότερες στιγμές της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας, με τα αποκαΐδια της χώρας και της οικονομίας να μυρίζουν ένα ζοφερό μέλλον, ένας άφθαρτος Έλληνας που η πατρίδα με τις χρόνιες παθογένειες της ουσιαστικά εξόρισε σε ηλικία 14 χρονών, έρχεται πίσω με μια πλατφόρμα ολικής επαναφοράς, να ζητήσει μια γενική επιστράτευση του χώρου που πάντα έσωζε την Ελλάδα στα δύσκολα, για να φύγει ο εφιάλτης.
Αυτό μοιάζει με το last stand της δημοκρατίας, στη χώρα που τη γέννησε.
Προσωπικά, θα είμαι εκεί.
