Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Ενδεχομένως ως πρόεδρος θα βρει τρόπο να αποκαταστήσει την «κανονικότητα», στο νέο κομματικό όργανο. Έχει άλλωστε κάθε λόγο: στη λυτρωτική σύγκρουση με τους μηχανισμούς, χρειάζεται τον Τζουμάκα στο Πολιτικό Συμβούλιο.
Για τον Αλέξη Τσίπρα, η παρθενική συνεδρίαση της νέας Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν ημέρα θριάμβου, αλλά είχε και συναισθήματα προσωπικής θλίψης – τουλάχιστον σε δυο περιπτώσεις.
- Ο Παύλος Πολάκης, υπέρ του οποίου δαπάνησε ως τώρα ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού κεφαλαίου του, του «έβγαλε γλώσσα» – απορρίπτοντας τη Σβίγκου, ως γραμματέα.
- Κάποιοι «προεδρικοί» -που σταδιοδρομούν επί χρόνια επικαλούμενοι το όνομά του- ακρωτηρίασαν την πρότασή του για το Πολιτικό Συμβούλιο – αποκλείοντας, με τον μηχανισμό τους, τον Στέφανο Τζουμάκα.
Η ίντριγκα στην Κουμουνδούρου ποτέ δεν πεθαίνει: εξελέγη 21ος στην ΚΕ, αλλά βρέθηκε κάτω από τους 38 του ΠΣ.
Η μεθόδευση πλήττει τον πρόεδρο του κόμματος, που μόλις είχε κόψει το βήχα στους Ηρακλείς του Στέμματος: «Δεν με εκπροσωπεί κανείς» -σας
Για ένα κόμμα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ η μεθόδευση αποκλεισμού από το κεντρικό πολιτικό όργανο, ενός στελέχους με το πολιτικό βιογραφικό του Τζουμάκα είχε ιδιαίτερη σημασία. Επειδή είχε ιδιαίτερη – προστιθέμενη- αξία η προσχώρησή του.
Εκ των πρωταγωνιστών της νεολαίας στον αντιδικτατορικό αγώνα και στο Πολυτεχνείο, πρώτος πρόεδρος της μεταδικτατορικής ΕΦΕΕ, διαρκώς παρών στο Ε.Γ του ΠΑΣΟΚ ως «ανένταχτος» και μέλος των κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου και Κ. Σημίτη.
Είναι ο μόνος από την ιστορική ηγεσία του Κινήματος που συντάχθηκε με τον Αλέξη Τσίπρα, μετά την ιδεολογική και πολιτική αποσυναρμολόγηση του κόμματος που έφερε στο προσκήνιο -και στην κυβέρνηση- την ελληνική Κεντροαριστερά.
Από αυτή την άποψη η προσχώρησή του στον ΣΥΡΙΖΑ ήταν τροχιοδεικτική.
Προσήλθε με τον προσωπικό εξοπλισμό του: μαχητικό στέλεχος, ακέραιος άνθρωπος, ασυμβίβαστος πολιτικός. Πρωτίστως φορέας ηθικής και πολιτικής κουλτούρας που δεν υπέκυπτε στη σκοπιμότητα της σταδιοδρομίας.
Συγκρούσθηκε με τον Ανδρέα Παπανδρέου, χωρίς να καταλυθούν οι δεσμοί τους στην ιδρυτική περίοδο του ΠΑΣΟΚ.
Στήριξε κριτικά τον Σημίτη, αλλά βρέθηκε απέναντι του στα φαινόμενα εκσυγχρονιστικού εκφυλισμού.
Στήριξε τον Γ. Παπανδρέου -όταν ο Βενιζέλος διεκδικούσε την εύνοια της διαπλοκής- αλλά εναντιώθηκε στις μνημονιακές επιλογές του.
Στον ΣΥΡΙΖΑ πρόσφερε την πολιτική του συγκρότηση, την πείρα στο «πεδίο», την προσωπική του αξιοπρέπεια και την αγωνιστικότητα της γενιάς του.
Αναμετρήθηκε με φατρίες και φράξιες του κομματικού μηχανισμού, αλλά κέρδισε την εμπιστοσύνη της κομματικής βάσης, που τον ανέδειξε, θριαμβευτικά σχεδόν, στην Κεντρική Επιτροπή.
Η στοχοποίηση Τζουμάκα από έναν κύκλο στελεχών -Συριζαίικης και Πασοκικής προέλευσης- ήταν πολεμική πράξη κατά Τσίπρα.
Στην ούγια έχει την υπογραφή όσων μετά τη 15η Μάιου έχασαν την αίσθηση ότι μπορούν να τον χειραγωγούν..
Ενδεχομένως ως πρόεδρος θα βρει τρόπο να αποκαταστήσει την «κανονικότητα», στο νέο κομματικό όργανο.
Έχει άλλωστε κάθε λόγο: στη λυτρωτική σύγκρουση με τους μηχανισμούς, χρειάζεται τον Τζουμάκα στο Πολιτικό Συμβούλιο.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
